Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.30ο•||

Κατέβηκα από τη μηχανή.

Διαολε πόσο καιρό να έρθω σε αυτό το μέρος?

Κάποτε ερχόμουν καθημερινά και καθόμουν ατελείωτες ώρες.

Περπάτησα προς το μέρος και κάθισα στο πεζούλι κάτω από τα δέντρα.

Έβγαλα ένα πακέτο τσιγάρα και εγκλώβισα ένα στα χείλη μου.

Έχω αρκετό καιρό νιώσω αυτό το κάψιμο που κάνει κακό στα πνευμονία μου, αλλά ταυτόχρονα με ηρεμεί.

<<θα κάναμε μαζί τσιγάρο αν ήσουν και εσύ εδω>> είπα και γύρισα να δω τον τάφο του.

Άφησα ένα μπουκέτο με ιβίσκους άσπρους.

<<ηταν τα αγαπημένα σου λουλούδια οι ιβισκοι. Έλεγες ότι μέσα σε πολλά φυτά η ομορφιά τους και η σπανιότητα τους ξεχωρίζει. Δεν το έχω ξεχάσει όπως βλέπεις>> είπα και πήρα μια γερή τζούρα

Γι'αυτο είναι τα αγαπημένα μου.

Γιατι μου θυμίζουν αυτόν.
Σπάνιος χαρακτήρας.
Ευγενικός, αστείος όταν ήθελε πολύ badass και μυστηριώδης.

<<τι λες εσύ ρε Μήτσο θα πετύχω σήμερα ή θα σου κάνω παρέα?>> ρώτησα

Αν ήταν εδώ θα έλεγε "εγώ πιστεύω σε εσένα. Θα τα καταφέρεις και με τεράστια επιτυχία. Γιατί είσαι η Θεό και δεν θα σε χάσω από τωρα"

Αλλά η ζωή επιφύλαξε να χαθείς εσύ πρώτος.

Κάθισα για μια ώρα εκεί και μίλαγα στον Δημήτρη.

Αν ερχόταν κάποιος εδώ θα νομίζε ότι είμαι ψυχακι.

Αλλά...το παθαίνετε και εσείς?

Να μιλάς σε κάποιον που είναι μακριά σου ή έχει φύγει από τη ζωή αλλά να έχεις ένα περίεργο συναίσθημα ότι σε ακούει και σου απαντάει.

Γιατι έτσι νιώθω.
Ξέρω πότε μου λέει να κάνω κάτι και πότε θέλει να με αποτρέψει.

Και αυτή τη στιγμή με στηρίζει.

Σηκώθηκα όρθια και κοίταξα μια τελευταία φορά τον τάφο του.

<<ελπίζω να μην σε δω τόσο συντομα Μητσαρα μου>> είπα και έφυγα με τη μηχανή.

9:00μμ

Εχω παρκάρει τη μηχανή αρκετά τετράγωνα πιο κάτω για να μην τραβήξω προσοχή.

Βρήκα ένα σπίτι που είχε σιδερένιες σκάλες οι οποίες οδηγούσαν σε μια ταράτσα και αποφάσισα να τις ανέβω.