Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.32ο•||

1 βδομάδα αργότερα

Μπαίνει πρώτη μέσα στο σπίτι νευριασμενη.

<<ρε μωρο μου, ρε ζωή μου, ρε καρδιά μου σε παρακαλώ μην νευριάζεις>> της είπα

<<ΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΝΕΥΡΙΑΖΩ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ! ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ>> μου φώναξε και μου έδειξε το κινητό μου με το μήνυμα της Σαμπρινας

<<Α ΤΗ ΚΑΡΓΙΌΛΑ, ΚΑΤΣΕ , ΚΆΤΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΤΥΧΩ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ, ΠΕΘΑΝΕ>> φώναξε και πέταξε ένα μαξιλάρι πάνω μου με δύναμη

<<εγω τι φταιω τώρα? >> ρώτησα αγανακτισμενος

<<ΦΤΑΙΣ! Φταις γιατί δεν της κόβεις τον αέρα! Σου τριβεται και κάθεσαι σαν μαλακας και τη κοιτας>> φώναξε

Γαμω τη Σαμπρινα μου γαμω.

Flashback

<<αγάπη μου είσαι έτοιμη?>> ρώτησα και την άκουσα να κατεβαίνει τα σκαλιά

<<ναιπ>> απάντησε και αφού πηδηξε πέντε σκαλιά βρέθηκε κατω

<<σιγά θα πέσεις>> είπα
<<εδώ δεν έχω πέσει από αλλού ρε Άρη θα πέσω από πέντε σκαλιά ασε μας>> είπε και στριφογυρισα τα μάτια μου

<<προχώρα μικρό>>είπα και την έσπρωξα για να βγούμε έξω

<<μικρό είναι το πουλάκι σου>> απάντησε και μου έβαλε γλώσσα

<<τώρα μη σου βγάλω να δεις από κοντά το φίδι και τρομάξεις>> είπα και επιασα δήθεν τη ζώνη του παντελονιού μου

<<έλα έλα φιδι βάλε μπρος και ξεκινά γιατί πείνασα >> είπε σαρκαστικά και γέλασα

[...]

Καθόμαστε και περνουμε πρωινό σε ένα ωραίο καφέ.

Ήρθε ειδοποίηση στο κινητό μου αλλά το αγνόησα.

<<μωρό μου δες λίγο τι λέει γιατί έχω σοκολάτες στα χέρια μου>> είπα και αφού γέλασε πήρε το κινητό μου

Το άνοιξε και έμεινε να το κοιτάει.

<<τι λέει?>> ρώτησα και ήπια λίγο από τον καφέ μου

Δεν είπε τίποτα και σηκώθηκε απότομα και βγήκε έξω

End of Flashback

<<ρε μωρο μου>> είπα και πήγα να την αγκαλιάσω αλλά έβαλε μπροστά το χέρι της.

<<ξέρεις ότι όταν είμαι θυμωμένη δεν θέλω τίποτα και θα περιμένεις να ηρεμισω>> είπε με κλειστά μάτια