Kendimi hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim . Çünkü her zaman bana arka çıkan bir ailem vardı . Ama şu anda yanımda yoklar . Belki şu an bu yazıyı yazarken ağlıyor olabilirim ama bana destek çıkan birilerinin olduğunu ve onların beni çok sevdiğini biliyorum .
Bazen hayatım da yanlış kararlar alıyorum ama aldığım kararların yanlış olduğunu sonradan anlıyorum . Çünkü her zaman bir karar aldığımda ya kendimi ya da başkasını üzüyorum ve bu beni çok mutsuz ediyor . Ama tekrar aynı hatayı yapıyorum . Neden bilmiyorum ama içimdeki ses sürekli yanlış yapmamı istiyor ...
Ben aynı anda iki kişiyi sevemiyorum . İster bu arkadaşım olsun veya aileden biri olsun . Kalbimin kapıları her zaman herkese açılmıyor . Ya kalbim birilerini kırıyor ya da eksik parçalı olan puzzleler gibi insanların kalbinde yarım kalan yerleri tamamlıyor . Bu iyi bir şey mi bilmiyorum ama hala kendi kararlarımla yürümeye devam ediyorum.
