Ang Babaeng Malaki Ang Eyebag

Kabanata 42: Zashumi

Zashumi's POV

As my first and last point of view in this amazing story, I really want to share my own opinion and stand about everything happened in the past.

We are best friends and classmates before (me and Athena). I don't know why but there's something on us that clicks when we're just Grade 3 students.  We talked a lot and in fact, ikinuwento ko sa kaniya ang lahat ng pangarap ko sa buhay o kung anong mga paborito ko.

In other words, siya ang naging human diary ko sa school. That's why, I really like that girl. Until one day, everything has changed just because of a simple sheet of paper--

Honestly, I really don't know the reason kung bakit bigla na lamang nagbago ang pagtingin ko sa kaniya. Ako kasi ang tipo ng taong madaling ma-insecure - and maybe, kahit patuloy ko pa mang i-deny na iyon ang reason kung bakit nagalit ako sa kaniya, still obvious pa rin naman sa iba. Lalo na sa mga taong kilala na talaga ako.

Before, I'm indeed proud of being an amazing artist in school. Since wala pa akong masyadong experience that time at dahil bata pa ako. I don't know but there's a certain feeling kapag naririnig ko ang mga papuri ng iba. Some say na napakagaling ko raw mag-drawing kahit bata pa ako. Madalas din akong isali sa contest lalo na sa mga poster-making contest sa school. At isa na si Athena sa talagang humahanga sa talento ko.

Pero hindi ko naman alam na magbabago pala lahat ng iyon dahil sa isang pangyayari. Since ako ang pinakamagaling sa kanilang lahat when it comes to arts and creativity, nag-expect ako na ako talaga ang highest sa class that day.

But I think, I was wrong.
Hindi kasi ako ang highest . Kundi si Athena.

And my expectation hesitates me - lalo na nang marinig ko ang sinabi ni Ma'am '

"Sir, what if palitan na natin si Zashumi for being an Amazing Artist of the year? Sa tingin ko kasi'y may potential din si Athena at tignan mo - napaka-detailed ng kaniyang artwork. Saka marami na rin namang nakuhang awards si Zashumi. Siguro naman it's time to give chance to others."

That statement. That statement was one of the reasons why I decided to hate her - and to hate everything about her.

And that's the reason.

Alam kong napakababaw. As in talagang mas mababaw pa sa kanal. Pero wala eh.

Dahil through the years, ngayon ko lang namalayang tuluyan na pala akong nilamon ng insecurity ko.

To the point na nagawa ko na siyang saktan without any guilt or conscience.

Yung pananabunot, paninira , pagtulak, pagsipa, panbibintang, pagpatid, panunumbat ng masasakit ng salita , at pagpapahiya - lahat ng kasamaang iyon na pinaranas ko sa kaniya'y hindi ko namamalayang unti-unti na palang bumabalik sa akin--

And here- hindi lang ako na-expel sa school na pinapasukan ko kundi nasira rin hindi lang ang pangalan ko kundi maging ang pangalan ng mga magulang ko.
And I really hate myself for being such a fool and stupid.

Ang sama ko. Napakasama ko para gawin iyon sa isang taong wala namang ginawa kundi ang maging mabuti sa akin. At totoo nga talaga ang salitang "karma". Dahil sa tingin ko'y , kinakarma at pinaparusahan na ako sa lahat ng nagawa ko.

And I'm willing to accept it. Dahil sa tingin ko'y deserve ko naman talaga lahat ng iyon.

After hearing about the issue that was spread Nationwide - about the recent post online stating that I was the one who was responsible for kidnapping her , guilt and conscience poked me for the first time.