Ang Babaeng Malaki Ang Eyebag

Kabanata 49: Letting Go

Justin's POV

I can't help myself but to cry everytime I remember every minute and second that we once shared ~ at ngayon mukhang mas mahihirapan akong sabihin sa kaniya ang lahat ng iyon dahil sa hindi ko man lang nalabanan ang takot at pangamba na patuloy na bumabagabag sa akin nang mga oras na kasama mo siya - sa pool site.

Fool me. Dahil hindi ko man lang nagawang sabihin sa kaniya ang lahat. At ngayong araw na ng pag-alis nami'y patuloy pa rin akong binabagabag ng aking konsensya.

I feel sorry for Clyde.. pero sa tingin ko'y mas mabuti na rin sigurong,

Hindi na malaman pa ni Athena ang aking pag-alis. The moment kasi na kaharap ko siya - I really can't explain her happiness.
Siguro, iyon na rin ang rason kung bakit pinili kong hindi na lamang sabihin sa kaniya ang mga nais kong sabihin - but instead, make her feel that she's special-

despite of the fact na ,iiwan ko na siya -

masakit. walang kasing-sakit.

Subalit, may magagawa pa ba ako?

Masyado mang nalulungkot sa mga pangyayari ay pinili ko na lamang bitbitin ang mga boxes na nasa kwarto upang dalhin na sa labas. Ngayong gabi na kasi mismo ang aming alis- and I don't have any plan na ipaalam pa kay Athena.

Siguro mas makabubuting isipin na lamang niya na magbabakasyon lang ako at babalik din ako kaagad . Dahil sa totoo lang ay masakit para sa akin na makita siyang nasasaktan nang dahil sa akin. Kaya sa tingin ko'y ito na lamang ang mas makabubuting gawin.

And one more thing, since hindi ko pa nakakausap si Clyde, wala pa siyang alam na hindi ko itinuloy ang planong pag-amin sa kaniya ng lahat.

Wala eh. Malamang kapag nalaman niya iyon ay mas lalo lamang siyang magagalit sa akin so I just decided to turn off my phone subalit bago ko pa iyon magawa ay isang tawag na ang natanggap ko mula sa kaniya.

Bigla akong kinabahan at sa mga oras na ito'y hindi ko alam kung ano ang gagawin.

Ilang minuto rin akong nag-isip kung tama bang sagutin ko ang kaniyang tawag , but in the end ~ I left no choice kundi ang gawin iyon.

Kahit na expected ko na ang mga sasabihin niya.

"Hello."

Namamaos kong wika mula sa kabilang linya. Faking emotions was never became my talent.

That no matter how I even tried to hide it, still, lilitaw at lilitaw pa rin ito kahit na hindi ko man naisin.

"Bohr.. I got it. Bakit hindi mo itinuloy ang plano? Bakit hindi mo sinabi sa kaniya ang lahat ? Bakit hindi pa rin alam ng kapatid ko ang totoo? Hindi ba't ngayon na ang alis mo?"

Napapikit ako.

Paano ko sasabihin sa kaniyang , duwag ako kaya hindi ko nagawang sabihin sa kaniya ang lahat kagabi -

This time , I just can't help my tears from falling. To the point na kung panaginip lamang lahat ng ito- itong pag-alis ko ay sana'y tuluyan na akong magising. Dahil hindi ko na kakayanin pang manatili sa napakasamang bangungot na ito.

Magdedesisyon na sana akong hindi na siya sagutin pa at ibaba ang selpon subalit bigla kong narealize na kailangan ko pala talagang i-explain ang lahat kay Clyde.

So I leave no choice - but to explain it all to him. Kahit na masakit. Sobrang sakit.

"I-I'm sorry Clyde.. actually sasabihin ko nga sana sayo na hindi ko na naituloy pa .. pero ito na nga at tumawag ka na. Sorry talaga. Sa tingin ko kasi'y hindi makakabuti kung malalaman pa niya. I hope you understand what I'm trying to say. The moment na makita ko siyang masaya nang makita ako kagabi - the more that I wanted her to be happy and not to erase those things and turn into sadness. Dahil sigurado akong kapag itinuloy ko na sabihin iyon, hindi ko alam kung gugustuhin niya pa akong makita. Clyde.. I love her and I will always love her. You knew it . And I hate seeing her hurt because of me. So, since ngayon na mismo ang alis namin, please.. don't let her know about the real reason behind this - please tell her that I'm just going on a vacation at babalik din a-ako a-agad--"