Een meisje en haar (geheime) leven.

Het hotel

-Rosa-

Ik zat in kleermakerszit op het zachte bed en had de camera op schoot. Ik scrolde door de foto's van vanmiddag. Ik zoomde in op de koorddansers. Toen pas zag ik de details die op de pakken zaten. Ik zuchtte. Zonder bril zag ik al het moois van Lucigrato niet... Stacia kwam achter me staan en legde een hand op mijn schouder. 'We zullen morgenvroeg een nieuwe kopen... Oke?' Ik knikte en liet me achterover op het bed vallen. Het was zo warm en zacht... bijna net zo luxe als het bed van Drake. Drake.. Ik rilde. Dat was een ervaring die me lang bij zou blijven. En niet ten goede...

Ik rolde op mijn zij. Zou het een keer stoppen? Zou Drake opgeven? Ik zuchtte. Ik had geen flauw idee. Maar wat ik wel wist dat als het al zou stoppen, het niet vanzelf zou gaan.

Ik schopte mijn schoenen uit en sloeg de dekens over me heen. Te lui om omtekleden.

-Steven-

Ik liet mezelf op het bed zakken en keek naar Dylan die de kamer rond ijsbeerde. Thodor stond met zijn rug tegen de muur en volgde zijn zoon's bewegingen met zijn ogen. Hij wreef zijn handen overelkaar. 'Oke, kijk. Ik snap dat je ongerust bent, ik snap dat je je zorgen maakt maar er is op dit moment niks dat we kunnen doen behalve slapen.'

Ik knikte. 'We moeten morgen gewoon goed onze omgeving in de gaten houden.'

Dylan stopte en sloeg zijn armen over elkaar. 'En dan wat? Wat als Drake ons al weer gevonden heeft?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Dan gaan we gewoon weer weg. Of.. we maken er voor eens en altijd een eind aan.

Thodor knikte instemmend.

-De volgende ochtend-

-Rosa-

Ik keek naar de lange rijen met brillen die zich voor me uitstrekte.

Nadat Stracia me had wakker gemaakt waren we al snel vertrokken. Stracia en ik stonden op dit moment in een brillenwinkel en de jongens stonden buiten te wachten. Thodor was verdwenen naar Stracia verzekerde mij dat dat iets volkomen normaals was en dat hij binnen een half uur wel weer terug zou zijn. Ik zuchtte en pakte een zwartebril. Ik bekeek mezelf in de spiegel.

Nee, dit was het niet.

Stracia kwam naar me toe met een paarse bril in haar handen. Ik nam hem van haar over en bekeek mezelf nogmaals.

Eigenlijk.. was deze bril niet eens zo heel slecht.. Hij stond me zelfs redelijk goed...

Stracia glimlachte. 'Moet je doen.' Ik knikte en volgde haar naar de kassa. Ik was er niet helemaal lekker mee dat zij alles betaalde.. Maar ik kon ook niet zonder bril blijven rondlopen.

Toen we de winkels achter ons hadden gelaten liepen we een cafe binnen. Ik bestelde wat fris en tikte met mijn vingers op tafel. Steven -die langs mij zat- glimlachte en rommelde in zijn broekzak. 'Hier.' Ik bekeek het gene dat hij in zijn hand had en glimlachte terug. 'Wauw..' Hij knikte. 'Weet je wat het is?' Ik schudde mijn hoofd. Hij legde het in mijn hand en sloeg zijn armen over elkaar. 'Het is wat we hier noemen Fyaren. (Spreek uit als fie-jaaren) Het geeft geluk.' Ik bekeek het nog eens goed. Het was een bloem met lange bladeren en een felle kleur roze aan de binnenkanten. Hier en daar zag je als je goed keek een blauwe stip. Het voelde aan als een houtgesneden werkje maar te zien aan de groene stengels was het echt een levende plant. Ik fronste en streek over de bladeren. Steven greep mijn hand vast. 'Niet wrijven!' Ik keek verbaasd naar hem op. Hij zuchtte. 'De Fyaren heet niet voor niks Fyaren.. weet je?' Ik legde de bloem in mijn schoot en draaide naar hem toe. Steven wreef zijn handen over elkaar. 'Fyaren is afgeleid van feeën. Het word gezecht dat als je over de bladeren heen wrijft er een fee komt... Nu heb ik er nog nooit een ook daadwerkelijk gezien... maar alles is mogelijk..' Thodor oppeens achter Steven op popte knikte. 'Het is waar. Feeën bestaan. Mijn lieve vrouw en ik hebben er een gezien.. machtige en prachtige wezens.. zo.. gracieus..' Stracia mengde zich nu ook in het gesprek en knikte. 'Hm.. inderdaad. Ik had wat speciale stoffen van haar gekregen. Er is mijn meest mooie jurk van gemaakt...' Dylan kneep geërgerd in zijn neusbotje en gaf me een smekende blik. Waarschijnlijk had hij geen zin in nog een langdradig verhaal van zijn ouders... Ik glimlachte.

-Dylan-

Gelukkig werd ik gered door de serveerster die het drinken voor ons bracht. Af en toe.. waren mijn ouders te erg voor woorden. Ik nam een slok van mijn cola en zette het glas weer op tafel. Met mijn ogen scande ik het hele cafe af. Ik was al de dag zenuwachtig. Bang dat als ik even niet oplette, Drake vanuit het niets zou komen en Rosa weer weg zou nemen.

Als dat zou gebeuren zou ik mezelf echt nooit kunnen vergeven...