Vedalar Güzel Olur

Bölüm 1

Gecenin ağzından:

Ben Gece. 17 yaşındayım. Hayattan bıkan ve elinde avucunda yazdığı yazılardan başka hiç birşeyi olmayan zavallının tekiyim. Banyo yapmak için girdiğimde aynada uzun bir süre kendimi inceledim. Yüzüm diğer kızlara göre daha güzeldi.
Fiziğim de fena değildi. Gözlerim doğuştan maviydi ve her yerim oldukça çekiciydi. Peki ben mutlu muydum? Bunun cevabını dürüst bir şekilde vermem gerekirse hayır değildim. Uzun bi süre banyoda düşündükten sonra odama çıktım.

Uyumak için girdiğim yatağımda annemle babamın bağırışlarıyla geri uyandım.Sık sık kavga ediyolarlardı.Sıkılmıştım artık onların kavgalarından. Neden kavga ettiklerine bir türlü anlam veremiyordum.Yavaşça yatağımdan kalktım ses çıkarmamaya çalışarak kapıya kulağıma dayayıp dinlemeye çalıştım.Ve duymayı hiç bir çocuğun istedemediği bir şeyi duydum.

Babam"İstemiyorum artık onu bu evde" diye anneme bağırıyordu. İstenmemekte neyin nesiydi.Ben onların çocuğuydum.Annemle babam benden bıktıklarını söylüyorlardı. Ben onlara fazlalıkmışım ve burda onlarla daha fazla kalamazmışım. Duyduklarım karşısında çok kötü olmuştum ve bitkin hissediyordum.Onların karşısına çıkıp pardon ama ben sizin kızınızım farkında mısınız demek istiyordum.Tartışmalarının sebebi her zaman ben olmuşum. Oysaki benim yaptığım hiç birşey yoktuki.Ne derlerse sesimi çıkarmadan yapıyordum.Bu sefer öyle yapmayacaktım.Artık canıma tak etmişti. Yorulmuştum. Anlamıyordum bir evlat nasıl fazlalık olabilirdi ne gibi bir suçum olabilirdi ki onlara karşı ?

Daha fazla dayanamayacaktım. Beni bir fazlalık gibi görmelerinden ben evde yokmuşum gibi davranmalarından yorulmuştum .Evi terk edecektim. Anneannem,dayım,halam kimsem yoktu. Sadece anne ve babam. Onlar da beni istemiyorlardı. Evet, evimi yuvamı bırakıp uzaklaşmak istiyordum buralardan. Kafamı dinleyebileceğim bir yere ihtiyacım vardı. Ve sonra Aklıma Sena geldi.Sena benim en yakın arkadaşımdı ama ailesi kabul edecek miydi bilmiyordum. Anne babası tarafından bile istenmeyen bir genç kızı kim kabul etmek isterdiki? İhtimalleri dışarda düşünmeye karar vererek valizimi hazırlamaya başladım.Yanıma fazla birşey almayı düşünmüyordum. Sadece bir kaç parça kıyafet ve yazdığım yazıların olduğu mavi defterim..

Evden çıkmam için annemle babamın uyumusanı beklemem lazımdı ve belli ki gece biraz uzun sürecekti.Saat çok geç olmuştu ve hala annemgil yatmamışlardı. Bunca yıl onların bütün kötülüklerine katlanmıştım. Hatta bazen beni kullanıyorlardı.Hiç birine ses çıkarmamıştım.

Ama bu sefer gitmek istiyordum. Nereye veya nasıl gideceğimi hesaba katmadan sadece gitmek istiyordum.Saat 2 yi geçiyordu uyumuşlar mı diye bakmaya gitmek için ayağa kalktım. Ses çıkarmamaya dikkat ediyordum.Daha fazla oyalanamazdım. Kapılarını tıklatıp içeri girdim.
Evet,uyumuşlardı yoksa kapının sesinden ben olduğumu anlarlardı. Vakit kaybetmeden hemen odama gidip valizimi aldım. Gitmeden önce odama son defa baktım bir yanım kal diyordu bir yanım git.. Ve ben gitmeyi tercih ediyordum.

Onlara bi veda mektubu yazmak istiyordum kısa ve öz bir şekilde,

Anne , Baba ;
Size nasıl veda edebilirim bilmiyorum. Ama artık veda etmem gerektiğini hissediyorum.Size fazlalığım ve yük oluyorum.Bunca yıldır beni büyütüp koruyup kolladığınız için teşekkür ederim. Bundan sonra karşınıza bir daha çıkmam.Kendinize çok iyi bakın,Birbirinizi daha fazla kırmayın..

-Gece

Ağır adımlarla evden çıkmıştım.Hava karanlık ve soğuktu.Üşüyordum ve korkuyordum.Ara sokaklardan bi yere sapmıştım ki arkamdan birinin bağırışıyla sarsılmıştım.Yayık yayık ağzıyla;

-"Heyyy,Mavi saçlı kız buraya gel.."

Tam olarak böyle bağırıyordu ve sarhoş olduğu her halinden belliydi. Başımda bir sen eksiktin zaten..
Korkum iyice artıyordu. Hızlı adımlarla izimi kaybettirmeye çalışıyordum.Ben hızlandıkça o da benimle beraber hızlanmaya başlamıştı.
Artık gerçekten yolun sonuna geldiğimi anlamıştım.Çıkmaz sokağa girdiğimde bir el beni kolumdan yakalamıştı ve arkamı dönmeye korkuyordum. Korkunun ecele faydası yok diyerek arkamı döndüm ve bir çift siyah göz bana bakıyordu.

Bu o adam değildi Bu benim peşimdeki adam değildi.Uzun boylu, esmer en fazla 19 20 yaşlarda diyebileceğim biriydi.Özellikle gözleri çok ilgimi çekmişti. Daha önce bu renk tonuna sahip kimseye rastlamamıştım.Gözlerini,bakışlarını bir yerden hatırlatıyordum ve beynim ısrarla tanımayı reddediyordu. Kimdin sen ne işin vardı benim sokağımda.Beni takip eden adama baktığımda ise yerde öylece yığılmış yatıyordu.Dövüldüğü her halinden belli oluyordu.Ben görmeden ne ara bunlar yaşanmıştı.Bir şey söylemesini bekliyordum ki ağzından o cümle çıktı;

-"Bir daha yoluma çıkma."

-BÖlüm Sonu

Bölümü beğendiyseniz yorum atmayı ve oylamayı unutmayın ❤