Ο δικός μου μπάτσος

||•κεφ.34ο•||

Μόνο και μόνο επειδή το ζητήσατε❣

Άρης POV

<<αντε καλή η παρέα σου Στέφανε αλλά πρέπει να πάω σπίτι. Πρέπει να δω που είναι Η Θεοφανία δεν έχει δώσει σημεία ζωής και θέλω να δω αν γυρισε>> του είπα και σηκώθηκα όρθιος

<<αντε τα λέμε ρε, καληνύχτα!>> είπε ο Στέφανος

<<δεν θα πας σπίτι? >> τον ρώτησα πριν φύγω

<<όχι έχω μια δουλειά>> απάντησε και αφού ενευσα μπήκα στο αμάξι και έφτασα σπίτι.

Στέφανος POV

Έφυγε ο Αρης και ξάπλωσα

<<μπορείς να φανερωθείς τωρα>> είπα και άκουσα βήματα

<<φτου και βγαινω>> γέλασα και κάθισε δίπλα μου.

<<το ξανάρχισες? >> ρώτησα αναφερόμενος στο τσιγάρο που μόλις εγκλωβισε στα χείλη του

<<οι καταστάσεις βλέπεις>> είπε και φυσηξε τον καπνό

<<η Θεοφανία? >> ρώτησε

Περίμενα αυτή την ερώτηση.

<<σκότωσε σήμερα και τον τελευταίο>> είπα

<<και πως τον βρήκε ο Άλεξ? >> ρώτησε

<<εγώ τον βρήκα και απλά τον παράτησα αναίσθητο έξω από την αποθήκη μας>> απάντησα και μετά σιωπή

<<σου ελειψε? >> τον ρώτησα
<<δεν φαντάζεσαι πόσο Στεφ>> απάντησε και αναστέναξε

<<κάποια στιγμή θα ξαναβρεθειτε >> ειπα

<<όχι>> είπε και κοίταξε τον τάφο δίπλα του

Άρης POV

Έβγαλα το κλειδί από τη μίζα και βγήκα από το αμάξι.

Μπήκα στο σπίτι και είδα την Θεοφανία με μια πετσέτα γύρω από το σώμα και τα μαλλιά της.

<<Θεοφανία?>> είπα αλλά φάνηκε ότι δεν με άκουσε  και μπήκε στο δωμάτιό μας

Ανέβηκα και εγω στο δωμάτιο και άνοιξα την πόρτα.

Εκείνη τη στιγμή έσκυβε για να βρει εσώρουχο.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου για να ηρεμισω.

Πήγα προς το μερος της και στάθηκα ακριβώς πίσω της ακουμπώντας λίγο το εξόγκωμα μου στην περιφέρεια της.