-სად ხედავ შენს თავს, ათი წლის შემდეგ?- ერთწუთიანი სიჩუმეა.
-რატომ მისვამ ამ შეკითხვას?-
-ეს ყველაფერი დასრულდება და ამიტომ.-
-ჰო..-
-ჰო.-
სახლში ჯერ კიდევ იდგა მზის ნაგროვები სითბო.
-და შენ?-
-რა მე?- თავს თინასკენ ატრიალებს.
-შენ სად იქნები?-
-შენ არ გიპასუხია.- თვალებს ისევ ჭერს უსწორებს. თინა ყელში მძიმე ბურთს აგორებს, უკვე ორი დღეა რაც ასე ემართება.
-მინდა რომ ჩემს მხარეში მასწავლებლად დავიწყო მუშაობა.-
-ხევსურეთში?-
-ჰო, სოფელში.-
-კარგი აზრია.- ოსეს ჩაეღიმა.
-იქაურობა ნელ-ნელა ცარიელდება..- რაღაცნაირი ხმა ჰქონდა, იმ მომენტში ვერ გაარჩევდი როგორი.
-ჰო, ხალხი მიდის.-
-ათ წელში..- ჩერდება. -მინდა რომ პატარა სასტუმრო სახლები ავაშენო. მინდა რომ ახალგაზრდები დაბრუნდნენ ჩვენს მხარეში, თუნდაც მხოლოდ რამდენიმე დღით, დასასვენებლად. მინდა რომ გაიცნონ იქაურობა. ისე შეუყვარდეთ, როგორც მე მიყვარს.-
-მართლა კარგი აზრია. ჯერ კიდევ მგონია, რომ არიან ადამიანები, რომლებსაც ხანდახან ძალიან უნდათ მოშორდნენ ქალაქის მტვერს და განმარტოვდნენ, ზუსტად მაგ მხარეში.- დაბალ ხმაზე ჩართულ რადიოს ოსეს ხმა ფარავდა.
-იმედი არც მე დამიკარგავს. მინდა რომ მიზეზი ვიყო, რომ აღარ წავიდნენ. მინდა რომ განათლებას შევუწყო ხელი. იქაურ ბავშვებს მიმართულება და შანსი მივცე, თავიანთი თავის საპოვნელად.-
-აუცილებლად გამოგივა.- დარწმუნებით ამოთქვა ოსემ და ტახტზე გასწორდა. თან ფიქრობდა, რომ თინას მისგან განსხვავებით უამრავი მიზანი ჰქონდა. ეს აკვირვებდა კიდეც.
-შენ რა იცი..- ჩაილაპარაკა თინათემ. ცოტა არ იყოს ესიამოვნა ეს სიტყვები, პირველი შემთხვევა იყო, ასეთ რამეს რომ ისმენდა ოსესგან.
