En opeens veranderd alles...

Hoofdstuk 1

Hallo allemaal, ik ben Laura. Ik ben 14 jaar en ik woon met mijn vader Rob (45), mijn moeder Cindy (41), mijn broertje Timo (10), mijn zusje Sophie (6) en mijn hond Candy in het Noorden van Spanje. We wonen in een grote villa aan het water. Ik vond dit geweldig totdat ik Nova ontmoette. Zij woont met haar vader Johan (43), haar moeder Silvia (40), haar broertje Daan (8) en haar hond Snuf in het zuiden van Spanje, in een heel klein huisje midden in het bos. Het begon allemaal zo...

"Laura, Timo, Sophie, kom eens naar beneden! Papa en ik moeten jullie wat vertellen." De kinderen renden de trappen af en gingen op de rode, fluwelen bank zitten. Ook Candy kwam erbij zitten. Toen kwamen vader en moeder ook. Ze hadden wat drinken gemaakt en voor iedereen een stuk taart. "Oma is erg ziek, we gaan naar haar toe voordat het te laat is. Morgen gaan we weg. Ik heb alles al geregeld. Jullie krijgen de leerstof van school via de computer opgestuurd. We weten niet precies hoe lang we weg zijn." "Maar mama, waar gaat Candy dan naartoe?" Vroeg ik. "Die gaat natuurlijk gewoon mee!" Zei mijn moeder. "Waar slapen we dan?" Vroeg Timo. "Papa slaapt bij oma, zodat hij altijd dicht bij haar in de buurt is. Wij slapen in een bungalow aan de rand van een bos dicht bij oma." Zei mama. "Zijn er verder nog vragen? Nee... Oké mooi. Ga alvast je spullen pakken, en Laura, zorg jij ook voor de spullen van Candy, en help je ook even je broertje en zusje?" "Ja hoor, daar zorg ik voor" Zei ik. Ik liep naar boven achtervolgt door Timo, Sophie en Candy. Toen ik mijn kamer in liep dacht ik aan oma, zou ze dood gaan? Nee tuurlijk niet, als papa er straks is helpt hij haar vast! Ik pakte mijn koffer, stopte er een hele hoop kleren, een toilettas, mijn iPad, mijn telefoon en een boek in. Toen liep ik naar beneden en pakte Candy's spullen ; haar halsband, hondensnoepjes, drinkfles, hondenvoer, speeltjes en haar mand. Toen liep ik weer naar boven en propte het in mijn koffer. "Laura, help me even" Werd er geschreeuwd uit de kamer van Timo. Ik liep naar zijn kamer, hielp hem met inpakken en liep naar de kamer van Sophie. Ze had nog niks ingepakt en zat met tranen in haar ogen en met haar teddybeer in haar handen op haar bed. Ik ging naast haar op haar bed zitten en zei "Sophie, wat is er?" Toen begon ze heel hard te huilen! "Ik...ik...ik...ik wil niet weg!" Zei ze zacht. "Ach, lieffie, maar wij zijn toch bij je." Zei ik tegen haar. "Ja, dat weet ik wel maar ik ken oma niet en straks is ze heel gemeen en dat moet ik Teddy weg doen van haar." Zei ze. "Sophie, geloof me maar, oma is heel lief en je zal nooit, echt nooit jou knuffel weg moeten doen! Ik heb ook nog steeds een knuffel hoor. En ik ben echt niet van plan om Flappie weg te doen." "W...w...weet je dat zeker?" Zei Sophie nog half huilend. "Ja, dat weet ik zeker. Wees maar niet bang. Oma is de liefste oma die er is." Zei ik. "Oké..." Zei Sophie zacht. Een paar minuten was het helemaal stil in de kamer van Sophie. Toen vroeg ze opeens "Maar waar is opa eigenlijk?" Ik zuchtte en kreeg tranen in mijn ogen. "Toen jij nog niet geboren was is opa overleden bij een auto-ongeluk." Zei ik zacht. Ik kreeg een brok in mijn keel. Ik herinnerde mij die dag nog zo goed. Ik was 7 en sliep in de kerstvakantie twee nachtjes bij mijn opa en oma. Het was heel mooi weer en we gingen naar het strand maar onderweg gebeurde iets verschrikkelijks. We reden over de snelweg en opeens spong er een hert de weg op. Opa remde heel hard, toen slipte we en kwamen tegen de vangrail aan. Ik was even bewusteloos en toen ik wakker we zag ik overal ambulances en politie. Ik schrok heel erg. Toen zag ik opa liggen, op de grond. Hij had een hele grote hoofdwond. Ze riepen : "Snel, snel, snel. Dit moet goed maar snel!" en "Hij moet gelijk naar het ziekenhuis! Zijn hoofd moet gehecht worden." en "Ik weet niet of hij dit gaat overleven." Opa werd in een ambulance geladen en de ambulance reed direct met volle snelheid en zwaailicht richting het ziekenhuis. Toen begon er iemand tegen mij te praten. Het was oma. Ik verstond niets wat ze zei. Ik was met mijn gedachten bij opa. Zou hij het overleven? Oma merkte dat ik niet naar haar luisterde. Ze stopte met praten. Toen kwam er een andere vrouw naast mij staan, ik herkende haar niet. Ze vroeg of alles ging. Ik begon een beetje te kreunen en opeens wat ik weer bewusteloos. Toen ik wakker werd lag ik in een bed in het ziekenhuis. Papa en mama zaten naast mij. Ook oma zat er. Iedereen was aan het huilen. "Mama, papa, oma." Zei ik zacht. "Lieverd!" Zei mama. "Wat ben ik blij dat je weer wakker bent!" Zei papa. Oma kon niks zeggen. Dat zag ik aan haar. Na een lange stilte zei ik opeens : "Opa! Waar is opa?" Toen begon iedereen weer te huilen. Mama mompelde iets wat ik niet verstond. Toen kwam er een zuster naar mij toe en zei : "Je opa is overleden. We hebben alles geprobeerd maar hij had een te grote hersenbeschadiging en voor dat we het wisten stopte zijn hart." Ik schrok! Was dit waar? "Ik wil naar opa!" Riep ik. Ik gooide de deken van mij af en wou weglopen maar ik werd tegengehouden door de zuster en alle slangetjes die aan mij vast zaten. Ik ging weer terug in bed liggen. "Dat gaat niet." Zei de zuster. "Hij ziet er nu heel anders uit dan hoe hij eerst was. Daar ben jij nu nog te jong voor. Als hij helemaal is schoongemaakt en jij weer beter bent kun je komen kijken. Alleen je oma en je ouders mogen nu even komen kijken." "Ik blijf wel bij jou, Rob ga jij maar met jou moeder kijken. Het is jou vader." Zei mama. Papa knikte en hij stond op, pakte oma bij haar hand en ze liepen samen met de zuster mee naar een andere kamer. Toen was het heel lang stil in de kamer waar ik lag. Waarom was opa dood? Waarom?