Sweet Blood (My Vampire Lover)|COMPLETED|

CHAPTER 48:PAST#7

CHAPTER 48 PAST#7

Victoria pov:

Umuwi na ako ng kampo at gaya ng dati ay wala pa rin ako’ng naabuta’ng may tao. Hindi na ako nagpaalam pa kay apong guang dahil panigurado’ng alam naman nya na umuwi na ako. Wala ako’ng ano ma’ng dala pauwi ngayon kaya wala ako’ng magawa. Napatingin ako sa balikat at naruruon pa rin ang telang nakapatong, tinanggal ko yun at nagpalit na ako ng damit,tinago ko yun sa unan ko parahindi makita ng kapatid ko. Lumabas ako ng bahay total ay tanghali pa lang, pagkalabas ko ay dumako ako agad sa mga bahay bahay, nagtaka naman ako dahil sa para’ng may nagbago sa paligid, kumonti ang mga lumalabas at ang iba ay may mga nakatapal na tela sa iba’ng bahagi ng katawan nila. Mas lumapit pa ako sa kanila at ng makita nila ako ay bahagya pa sila’ng napa-atras at bakas sa mukha nila ang takot kaya hindi ko maiwasang magtaka.

“a-ano ho ang nagyari dito?” agarang tanong ko.
Hindi agad sila nagsalita at nangangambang sagutin ang tanong ko. Hinihintay ko pa rin na may magsalita sakanila kahit isa lang. nagkaatinginan pa ang iba at parang naguusap sila gamit lang ang mga mata nila.

“n-natatakot na kami!” bakas na usal ng isa’ng matanda’ng babae

“ano ho ang ibig nyo’ng sabihin?”

“itong huling gabi ay, sa tingin namin ay pinaplano na nila kami’ng tapusin” sagot naman ng isa’ng babae. Nilibot ko ang ilan sakanila na nakiinig sa’ming usapan at bakas na bakas talaga ang takot sa kanila’ng mukha at sa kanila’ng mga kinikilos ay nawawalan na sila ng lakas.

Habang tinitignan sila isa-isa ay hindi ko napigila’ng ikuyom ang dalawa ko’ng kamao, nakaramdam ako ng matindi’ng pag-aalala sa bawat isa, naghalo-halo na naman ang mga nararamdaman ko ngayon dahil sa nalaman ko, hindi tama na iwan ko sila dahil kung mawawala pa ako ay wala ng magtatagol sakanila,wala’ng maglalakas ng loob nalabanan ang mga bampira.

“n-na saan si ate sammer?” agad na tanong ko

Ang lahat ay Napahinto sa pag-galaw, at tila may bakas sakanilang mukha ang takot. Wala maski isa ang nagsalita sa tanong ko’ng yun.

“n-nasaan ang kapatid ko!” mahinahon ngunit mariin ang pag-uulit ko sa tanong ko.
“alam ko’ng hindi mo kakayanin ang isasagot ko sa tanong mo” isang matanda ang naglaas loob na sagutin ang tanong ko, ngunit nagtaka ako sa sanabi nay’ng yun. Bumiis ang tibo ng puso ko, hindi ko alam kung ano ang iispin ko ngayon dahil sa sinabi nya.
“a-ano ang ibig mong sabihin?” tanong ko
“alam ko’ng wala rin ako sa posisyon para sabihin sayo ito, iha.” Usal nya
Hindi ako nagsalita, bagkus ay nakatingin lang ako ng diretsyo sakanya at inaabangan ang susunod na sasabihin nya, hindi maalis sa’kin ang kaba na baka may nangyari na sa kapatid ko.

“sa mga nalaman ko, hindi ako makapaniwala na si Sammer ay---“
Napahinto sya sa pagsasalita at pawang naistatwa sa kinatatayuan niya,maski ang mga kasama namin rito ay mas tumahimi sa hindi ko malama’ng dahilan.
“ano ho?” pagmamadaling usal ko sakanya, nakita ko ang mata nya’ng lumikot at papalit-palit ang tingin sa likod ko at sa’kin. Hindi sya makapagsalita dahil par’ng may nagsasabing wag nya’ng ituloy ang sasabihin nya. Hindi ko na napigilan ang sarili ko’ng ano ang tinitignan nila sa likod ko, at pagka pihit ko patalikod isang yakap ay sumalubong sa’kin.

Isang yakap ng nangungulila sa kapatid, napawi lahat ng nararamdaman ko’ng kaba,takot at pag-aalala sa loob-loob ko. Gumanti ako ng mahigpit na yakap sakanya, nangungulila ako sakanya, tunay na hindi ko kaya’ng mawala sa’kin ang minamahal ko’ng kapatid,nang maramdaman ko ang mahigpit nya’ng yakap ay hindi ko maiwasang Ngumiti dahil ramdam ko’ng nangungulila rin sya, hindi ko na napigilan ang sarili at nagsalita na ako. Tinapat ko ang bibig ko sa tenga nya at mahinang sabi na.