There's a room
In my heart with the memories we made.
Took'em down but they're still in there frames.
There's no way I could ever forget...
°°°°
Koştum,her şeyden kendimi uzaklaştırmak ister gibi kaçtım yaşananlardan.Ciğerlerimdeki nefes bitene ,dizlerim beni taşımaktan yorulana kadar koşmak istiyordum.
Bana dikte edilen kurallardan,üstüne vazifeymiş gibi beni eleştirmekten bıkıp usanmak bilmeyen tüm insanlardan kaçtım...
Ta ki ona kadar,artık rahat bir nefes alıp,biten nefesimi onun kokusuyla soluyabileceğim yere geldiğim an koşmayı,kaçmayı unutmuştum.
°
"Sana tüm kabuslarını unutturacağım."
Sözleri kulaklarımda çınlarken kendimi artık dayanamayarak yere attım.Sokaktan geçen arabaların sesleri ve gök gürültüsü dışında bir ses yoktu ama bu bana yalnızlığımı daha derinden hatırlatmak dışında bir şey yapmıyordu.
Uzandığım çimlerin üzerinden doğrulup oturur pozisyona geçtim.
Islanmak umrumda değildi çünkü şuan zaten sırılsıklamdım.
Fazlasından zarar gelmeyecek kadar ıslanmıştım.
Her şeyin yalan olduğunu,bir gün herkesin çekip gideceğini bile bile hala yaşamaya,birilerinin sözlerinden minik umutlar çıkarmaya çalışmaktan artık yorulmuştum ben.
Zaten psikolojisi çok sağlıklı bir insan değildim. Kabul etmek zor da olsa ilk bakıldığında anlaşılabilirdi bu. Ya da iyi bir gözlemci değilseniz bile içtiğim ilaçlardan bunu anlamanız mümkündü.
Kim bir "delinin" yanında durmak isterdi ki?
İşte insanların bana bakış açısı buydu.
Benim de onlara çok meraklı olduğum söylenemezdi zaten.
İnsanlar o kadar acımasız,o kadar anlaşılmaz olmuştu ki artık onları anlamak için uğraşmaya bile tahammülüm yoktu.
Evet buna rağmen onu hayatıma dahil etmiştim, buna rağmen ona kalbimi sonuna kadar açmış, kendimi karşısında aciz bırakmıştım.
Bu ne demek biliyor musunuz?
Herkese karşı ördüğünüz duvarları bir harekette yıkmak demek.
O insana karşı tamamen iradesiz olmak demek.
Ve ben bunun zorluğunu bile bile hata yapmıştım.
Ve kaçınılmaz son beni de bulup her şeyi berbat etmişti.
Aştığımı sandığım koca duvar üzerime yıkılmıştı ve benim onun altından çıkacak gücüm yoktu sanki.
Ne kadar da aptalım...
Kendi acısıyla bile kendi başına baş edemeyen zavallı birinden çok da büyük şeyler beklenmemeli aslında.
Ve kabuslar...
Onlar sanki hiç bitmeyecekmiş gibiydi.
Onlar her gece beni orada bekliyorlardı.
Ve bu sonu her gün bile bile yaşamaya devam ediyordum.
Size hikayenin sonunu söyleyeyim mi?
O kabuslar asla bitmedi...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
kabus.|gxg
Short Story"sonra birden birisi hayatımıza giriveriyor; o'nun sahip olduğu bir şey, belki kokusu, belki gülüşü, belki duruşu, belki merhameti, belki utangaçlığı, belki mütevaziliği, belki iyiliği, içimizdeki boşluğun bütün girinti çıkıntılarını dolduruyor."
