Achter Slot en Grendel {VOLTOOID}

Slot: eind goed, al goed

'Ooh Jessica, daar ben je! We vroegen ons al af waar je bleef, je had allang thuis moeten zijn. Zou je ons voortaan even willen bellen als je plannen veranderen jongedame!' zegt ze met een strenge stem zodra ze de deur open gooit. Ze zet haar handen op haar heupen. Als ik de gang in stap met Kyan op mijn hielen vraagt ze 'Waar is je tas?' Ze bekijkt mij en vooral Kyan met een kritische blik. Ik kijk haar een beetje verbaasd aan maar een por in mijn rug van Kyan zorgt er voor dat ik me realiseer dat ik "van school af kom" dus probeer ik snel wat te verzinnen. 'Oh ja, sorry. Moest nog even wat regelen. Tas staat nog op school.' mompel ik en ik zie dat Kyan nogmaals zijn best moet doen om zijn lachen in te houden. Ik ben nooit een hele overtuigende leugenaar geweest dus ik betwijfel of mijn moeder me gelooft maar ze kijkt in ieder geval al minder boos.
'Mam, dit is Kyan, Kyan, dit is mijn moeder.' zeg ik zodra er een korte stilte valt waarin mijn moeder Kyan in zich opneemt en waarschijnlijk wacht totdat ik zijn aanwezigheid verklaar. Kyan zet een oogverblindende glimlach op en schud beleefd mijn moeders hand. 'Fijn u te ontmoeten.' zegt hij met een warme stem en even loopt er een rilling over mijn rug. De Kyan die ik ken is terug. Hij gedraagt zich op zijn allerbest en ook mijn moeder lijkt dat te merken want lijkt wat van haar stuk gebracht. Dan glimlacht ze goedkeurend. 'Kom binnen, kom binnen!' zegt ze vrolijk en ze opent de deur naar de woonkamer. Van haar woede is geen spoortje meer te bekennen.

'En, ken je Jessica van school, Kyan?' vraagt Fred geïnteresseerd als Kyan zich ook aan hem heeft voorgesteld. 'Ja, hij is een vriend.' zeg ik haastig als Kyan zijn mond open doet om iets te zeggen. 'Hij had moeite met Frans dus ik stelde voor om hem te helpen, daarom ik hij hier.' Fred knikt goedkeurend maar Kyan kijkt me met zijn lichte ogen een paar tellen aan. Ik geef hem een klopje op zijn schouder om mij punt kracht bij te zetten. Ik kan zijn uitdrukking niet goed lezen maar dan geeft hij kort knikje naar mijn moeder en Fred. 'Goed zo, ja Jessica is altijd al wel goed geweest in talen.' zegt mijn moeder en ze kijkt me trots aan. 'Hoe komt het dat er nooit iets over hem gehoord hebben?' vraagt ze en ze kijkt veel betekend naar Kyan alsof ze wil zeggen: Kijk dan naar hem! Kyan perst er met moeite een glimlachje uit. Ik glimlach wat ongemakkelijk en haal mijn schouder op. Dan geef ik aan dat we dan maar naar boven zullen gaan. 'We hebben een opdracht die al over 2 dagen af moet zijn.' zeg ik terwijl ik Kyan de weg wijs naar de trap. Hij loopt voor me uit en ik werp nog een laatste blik over mijn schouder. Fred kijkt weer aandachtig naar de televisie maar mijn moeder geeft me een goedkeurende knipoog en steekt haar duimen op. Dan ga ik achter Kyan aan.

Als we op mijn kamer zijn hangt er een ongemakkelijke stilte tussen Kyan en mij. De laatste keer dat hij op mijn kamer was geweest is nog niet eens zo lang geleden maar toch voelt het net alsof dit de eerste keer is. Alles is anders en Kyan is nu een mens. Ik blijf het mezelf voorhouden maar hij ziet er nog steeds te mooi uit om waar te zijn. Ik snap gewoon niet hoe mensen hem vroeger ooit gepest kunnen hebben. Misschien was hij vroeger nog niet zo, misschien is zijn perfectie iets wat hij te danken heeft aan zijn magie. Later kan ik hem daar misschien eens naar vragen.
Hij heeft plaats genomen in mijn stoel aan het bureau en ik ben weer op mijn bed geploft. Ik durf Kyan niet aan te kijken omdat ik weet dat hij het niet eens is met wat ik beneden heb gezegd. Ik strijk nerveus mijn dekbed glad en ik voel dat Kyan mij wel aankijkt.
'Dus wij zijn vrienden?' vraagt hij na een tijdje. Er zit een scherp randje aan zijn stem. Hoe ongemakkelijk die stilte van net ook was, toch is dit nog ongemakkelijker. Zijn mooie, helder blauwe ogen kijken me doordringend aan. 'Ik wist niet wat ik tegen mijn moeder moest zeggen, ze kent je nog niet.' mompel ik en ik kijk weer weg van hem. Ik hoor hem opstaan en ik voel hoe hij naast me komt zitten. 'Ik ben niet voor niets in een mens veranderd, dat weet jij net zo goed als ik. Daar was een reden voor.' Zijn stem is zachter en warmer en zijn blik niet meer zo doordringend. 'Jessica, jij was die reden.' hij streelt met zijn hand over mijn bovenbeen. 'Je mag niet boos worden, maar ik vind het gewoon erg lastig te geloven.' zeg ik zachtjes. Kyan kijkt me verbaasd aan. 'Ik bedoel, hoe kan iemand zoals jij nou bij iemand zoals ik horen.' Ik pauzeer even. Ik heb mezelf nooit als lelijk bestempeld. Vooral op mijn vorige school behoorde ik zeker tot de knapste meiden van de school en ook hier zijn er maar weinig meisjes knapper dan ik, al zeg ik het zelf. Maar naast Kyan zouden we allemaal verbleken, naast Kyan zijn we niks, we zij net circusaapjes die wel hun best doen om leuk te zijn maar daar niet echt in slagen.
Ik haal diep adem. 'En gezien het feit dat je in eerste instantie niet eens in staat was om lief te kunnen hebben... Ik wil er later gewoon niet achter kome hm dat het uiteindelijk allemaal een truc was en je gewoon weer deed alsof.'  Ik probeer mijn stem zo neutraal mogelijk te laten klinken maar door de vele herinneringen die terug komen is dat lastig. Als Kyan begint te praten, kiest hij zijn woorden zorgvuldig uit. 'Jessica, jij hebt iets. Iets wat anderen niet hebben, ik kan er niet precies mijn vinger op leggen. Je bent een doorzetter en dat werkte in je voordeel toen je de sleutel en het kistje vond. Dat bewijst dat jij en ik hetzelfde denken. Als jij iets wil, dan gebeurt het. Datzelfde geldt ook voor mij. Toen ik mezelf in een geest veranderde wist ik wat de gevolgen waren. De voordelen wogen op tegen de nadelen. Ik zou niet in staat zijn om van mensen te kunnen houden, zoals het plan was. Dat zou me helpen, daar was ik van overtuigd.' Hij last even een korte pauze in en haalt zijn hand door zijn haar. 'Er zat één klein nadeel aan mijn plan, maar dat weigerde ik te zien. Zodra ik de ware zou vinden, zou ik weer terug in een mens veranderen. Ik had geen idee hoe dat dan zou moeten werken en wat er dan zou gebeuren maar ik achtte de kans erg klein dat dat zou gebeuren. De kans dat ik iemand van mijn leeftijd zou vinden die de ware zou kunnen zijn terwijl ik het grootste deel van de tijd opgesloten zit was in mijn ogen nihil. En als dat dan wel zou gebeuren, wie zou er nou vallen voor een persoon zo gemeen als ik? Toch had ik iemand nodig die mij krachten kon geven zodat ik mijn plan kon uitwerken. Ik kon doen alsof maar zorgde er altijd voor dat ik niet te aardig werd. Jij was het persoon dat ik toen perse niet tegen wilde komen. Maar ondanks alles wat ik had verwacht, ondanks al mijn voorbereidingen kwam ik je toch tegen. Jij gaf tegengas als ik uitbarstte maar toch bleef je terug komen. Langzaam, zonder dat ik het doorhad, liet jij het mens in mij ontwaken. Jij nam de tijd om me te leren kennen en nam me voor wie ik was, iets wat me nog nooit was overkomen, en nu was ik niet eens zo heel aardig! Jij en ik hebben meer gemeen dan je denkt.' Hij legt zijn hand op mijn been en draait cirkels met zijn duim. Het voelt prettig en warm aan. Ik denk na over wat Kyan gezegd heeft. Ik weet dat hij waarschijnlijk gelijk heeft. Bovendien zou iedereen een moord doen voor een jongen als Kyan, het was een kwestie van tijd geweest voordat ik voor hem zou vallen. Maar nu alles eenmaal zover is en ik in de ideale situatie zit waarin Kyan en ik samen kunnen zijn, begin ik extra na te denken.
'Jij denkt dat ik de ware ben voor jou?' vraag ik twijfelend. 'Ik weet het haast wel zeker. Kijk wat je met me hebt gedaan.' zegt hij lachend en hij gebaart naar zichzelf. Ik laat mijn ogen over zijn lichaam glijden en glimlach onbewust. 'Ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar Jessica, in deze korte tijd ben ik meer van je gaan houden dan ik ooit voor mogelijk heb kunnen houden.' zegt hij zacht. 'Je - je houdt van me?' vraag ik. Mijn hoofd vult zich onmiddellijk met donzige wolken. 'Ja, echt. En ik snap het dat je op dit moment zo terughoudend ben. Alles wat ik je heb aangedaan... het verbaasd me dat je nog steeds met me wil praten. Jessica, ik wil dat je weet dat het me ontzettend spijt. Ik wil nooit meer degene zijn die jou laat voelen alsof je niks waard bent, echt...' De hand die op mijn been ligt, legt hij nu achter in mijn nek. Met zijn duim streelt hij zachtjes mijn wang en ik glimlach. 'Ik wil je alle tijd geven die je nodig hebt en als je zover bent, zal ik er voor je zijn.' zegt hij zacht.
'Ik heb het zwaar gehad bij jou in de buurt.' zeg ik twijfelend. Beelden van de woede uitbarstingen, achtervolging en de gevangenis schieten door mijn hoofd.  'Meerdere keren. Maar ondanks alles bleef ik me toch tot jou aangetrokken voelen. Dan zal dit wel de reden zijn geweest.'  Andere beelden komen nu in mijn hoofd. Onze gesprekken die we hebben gehad, die keren dat ik zijn echte lach heb gezien, de momenten waarop ik hem betrapte dat hij naar me keek. En dan die kus in het veld. En alles wat hij tot nu toe gezegd heeft. Ik kijk hem aan en hij glimlacht. 'Ik hou ook van jou.' zeg ik prompt. Het is misschien nog vroeg om te zeggen maar het voelt goed. Zodra de woorden mijn mond uit zijn weet ik dat het klopt. Kyan's lach verbreed en er verschijnen kuiltjes in zijn wangen. Ik wordt meteen een stuk zekerder van mijn zaak als ik dat zie. Hij geeft me een stevige knuffel en de donzige wolken die zich in mijn hoofd gevormd hadden, verspreiden zich nu door mijn hele lichaam. Als we ons losmaken uit de knuffel legt hij zijn hand onder mijn kin waardoor ik recht in zijn helder blauwe ogen kijken. Hij trekt me zachtjes naar zich toe en kust me zacht op mijn lippen.

Op dat moment weet ik het zeker. Dit is wat ik wil, geen twijfel meer mogelijk, ik ben er klaar voor. Klaar voor wat er gaat komen. Klaar voor alles wat we samen mee gaan maken. Ik geloof dat Kyan me alles wil geven in de toekomst en me zal helpen met het verleden te vergeten. Wat gebeurd is, is gebeurd en we kunnen er alleen maar voor zorgen dat de toekomst extra mooi wordt. Kyan heeft de sleutel tot mijn hart...