Chapter - 11.2

7.2K 1.2K 19
                                    

[Zawgyi]

<ေျမအိုးထဲက ဝက္နံရိုး>

"မင္း အခ်ိဳပဲြေတြစားရတာ အရမ္းႀကိဳက္ရင္ ဘာလို႔ မင္းကိုယ္တိုင္မလုပ္တာလဲ?"

"ကိုယ္တိုင္လုပ္ရမယ္?"

"အင္း။"

ရွန္ဖူက ဆိုဖာေပၚလွဲခ်လိုက္ကာ လင္ရႈယီတစ္ေယာက္ ဘူးေသးေသးေလူကိုကိုင္ရင္း hamsterေလးတစ္ေကာင္လို ပါးေလးမ်ားေဖာင္းသည္အထိ အငမ္းမရစားေနတာကို ၾကည့္ေနေလသည္။ သူမရယ္ဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ေခ်။

"မင္းဘာသာ မုန္႔ဖုတ္ဖို႔ မုန္႔ဖုတ္အိုးတစ္အိုးေလာက္ဝယ္ထား။ ၿပီးေတာ့ မုန႔္ခ်ိဳဖုတ္မွာဆိုရင္ ေရခဲေသတၱာပါလိုလိမ့္မယ္။"

လင္ရႈယီ နားမလည္ေပ။ ၿပီးေနာက္ သူက ရွန္ဖူ႔ကိုၾကည့္ဖို႔ ေခါင္းငဲ့လိုက္သည္။

"ကိစၥမရွိဘူး။ စားပါ။ ကိုယ္ ဘာမွမေျပာခဲ့သလိုပဲေနလိုက္။"

လင္ရႈယီက အလုပ္မ်ားေနၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဒါေတြလုပ္ဖို႔ သူ႔မွာ အခ်ိန္ဘယ္ရွိပါ့မလဲ? ရွန္ဖူက သူ႔အတြက္ ဒါေတြဝယ္ေပးတာပဲ ပိုေကာင္းပါတယ္ေလ။

အမွန္ေတာ့ ရွီခ်င္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေခါက္ဆဲြလုပ္တာကလဲြၿပီး ရွန္ဖူက လင္ရႈယီရဲ႕ အခ်က္အျပဳတ္စြမ္းရည္ကို တစ္ခါမွမႀကံဳဖူးေပ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လင္ရႈယီက လြယ္ကူရိုးရွင္းတဲ့ဟင္းလ်ာေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာ မသိတာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စုန္ယန္သူ႔ကိုသင္ေပးခဲ့တာေတြက နတ္သုဒၶါတမ်ွအရသာရွိတဲ့ ရႈပ္ေထြးခက္ခဲတဲ့ဟင္းလ်ာတစ္ခ်ိဳ႕ပဲျဖစ္သည္။ အဖိုးအိုယန္ မၾကာခဏလုပ္ေလ့ရွိၿပီး အိမ္မွာေတြ႕ရတဲ့ဟင္းလ်ာေတြက ရိုးရွင္းတာေၾကာင့္ သူအဲ့ဒါေတြလုပ္ဖို႔႔ တစ္ခါတစ္ေလျကိဳးစားၾကည့္ဖူးသည္။ သူက အသီးအ႐ြက္ေတြ လွီးကူၿပီး လက္ေထာက္တစ္ေယာက္လို ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးတတ္သည္။

ဒီေန႔မွာေတာ့ အဖိုးအိုယန္ေပ်ာ္ရႊင္စြာေလ်ွာက္လာခ်ိန္မွာပဲ သူတို႔နွစ္ေယာက္ရွီခ်င္စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရာက္သြားသည္။

"အာ...ေရွာင္ယီေရ..အဖိုး ဒီနွစ္ရက္ေလာက္ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္ကို လူေလးဖြင့္ခ်င္ရင္ဖြင့္။ လူေလးမဖြင့္ခ်င္ရင္လည္း နွစ္ရက္ေလာက္ပိတ္ထားတာ ျပသနာမရွိဘူး။ လူေလး သေဘာပဲ။"

I'm a Chef in the Modern Era [Myanmar Translation]Wo Geschichten leben. Entdecke jetzt