건망증┊OLVIDO® Entertainment

ೃ⁀➷𝑨𝑩𝑶𝑼𝑻 𝑶𝑳𝑽𝑰𝑫𝑶

"Şehir düşüyor!"

"Ne sessiz saray ama..."

"Yaşamak eskisinden bile zor-"

Xinyue, kafasında yankılanan tüm bu seslerden nefret ediyordu.

Halkın yeniden unuttuğu korkuya sarılmış gözleri, sağlıklı ve gür dalgasından eser kalmamış denizleri, feri sönmüş güneş, kesin bir kararla sesi kesilmiş- hatta susturulmuş müzik... Ne trajedi ama.

Üstelik ortada trajedi bile yoktu.

Bir zamanlar üstünü gururla örttüğü, her şeyin güzel olacağına inancının tam olduğundan tüm iç rahatlığıyla kapattığı örtüye gitti eli.

..Apollon bile yanılabiliyordu.

Kıvrılmış iki köşesinden bağlamış örümcek ağları, tüm kir ve tozu; beyaz olduğuna emin olduğu bu örtünün rengini tanımsız hale çevirmişti.

Yine de kendinden ve kararlarından tamamen emin olduğu kibar ellerinden bile belli olan bir tavırla boğazını gıcıkladı ve kavradı bu adeta şehrin is-pasını temsil eden örtüyü. Yerle buluşturması ise an meselesiydi.

Karşısında dikilen, tüm ihtişamıyla ona bakan arpta gezdirdi gözlerini. Elleri de ondan bağımsız, gözlerinin izinden gitmeyi seçmiş ve tellerini turlamaya başlamıştı bile. "Tanrılarım, nasıl bırakabildim..?" Damarlarında birikmiş tüm sanatın ellerine aktığını hissedebiliyordu, coşkuya bürünmüş vücudunda.

O sırada büyük bir gıcırtıyla açılan kapı, onu girmek üzere olduğu transtan çekip almıştı aniden. Ne ara o kadar düşünce arası kulaçladığının farkına bile varamamıştı.

İhtişamlı kapıya bakıp, sessizliğe bürünmüş bu sarayın tek sesi olduğunu fark etmesi; içinde bir yerleri gerçekten acıtmıştı.

"Iseul, Joonsae... Eski dostlarım.

Sizce de ikinci bir devrimin zamanı değil mi?"

Çekincelerle sorduğu bu soruya karşın iki arkadaşının birbirine bakıp keyifle sırıtması, içinde bir yerlere su serpmişti adeta. Poseidon nasıl bir heriftiyse, tek gülüşüyle bile bu adamın içine sularını eriştirebiliyordu.

"Geri dönüyoruz."