"Am..." rendah suara Leman menyebut nama Amran sebaik sahaja mereka berkumpul di tepi tangga surau sementara menunggu masuk waktu Isyak.
"Apo deh?" tanya Amran.
"Salim... Ajak..." Leman tidak terus menjawab pertanyaan Amran sebaliknya terlebih dahulu menarik perhatian rakan2nya yang lain.
"Pobondo eh? Serius bona lak kau ni.." kata Razak. Namun Leman masih senyap. Seolah2 ada sebutir telur ayam dalam mulutnya. Begitu teragak2 dia hendak menyuarakan isi hatinya. Berkali2 dia telan liur. Payah benar bagi orang yang pendiam sepertinya untuk mengatur ayat.
LEMAN : Pagi tadi omak den pakai selipar den poi jamban.
RAZAK : Uih.. cam sodih yo cerito eh ni.
AMRAN : Donga la dulu. Ekau ni pun...
LEMAN : Den pakai la selipar abah den. Tu yg lambek semalam tu. Tak sompek nak tunggu omak den keluar dari jamban.
SALIM : Aaa.. apo kau cerito ni, Man?
LEMAN : Yo lah.. Omak den pakai selipar den poi jamban. Tu yg den lambek. Tunggu dio lambek lak keluar.
AMRAN : Apo kau nak koba sebona eh ni? Cubo cerito elok2 sikit.
SALIM : Yg kau macam org bersalah ni apo hal eh lak?
LEMAN : Tu la.. den nak mintak maap dulu la ni.
RAZAK : Camni la Leman yo.. Kito ni dah lamo bekawan. Walaupun omak kau dah pakai selipar kau poi jamban dan membuek an kau ghaso bersalah.. setuluih hati den sebagai kawan baik kau, den maapkan la.. Lain kali posan kek omak kau, jangan buek laie camtu. Ok?
LEMAN : Tak.. bukan camtu..
Amran, Salim dan Razak tepuk dahi sambil bersungut. Masing2 tak faham apa yang cuba disampaikan oleh Leman. Tapi mereka tahu, fikiran Leman sedang kusut dan dilanda perasaan bersalah hinggakan dia tak dapat menyusun ayat dengan betul untuk meluahkan isi hatinya.
AMRAN : Camnia la.. Kalau den cakap boto, kau angguk. Kalau tak boto, kau boto an. Pagi tadi omak kau pakai selipar kau poi jamban. Boto?
LEMAN : Aah.. kan den dah koba tadi..
AMRAN : Kalau boto, jawab "Aah" yo cukup. Jangan jawab panjang lebar. Kang makin tak paham orang kang. Kalau tak boto, baru cerito yg boto eh.
LEMAN : Ok..
AMRAN : Kau tunggu omak kau keluar jamban, tapi lambek lak dio keluar?
LEMAN : Aah.. jadi lopeh tu .....
AMRAN : Syyy.. Jawab "Aah" yo cukup..
LEMAN : Aah..
RAZAK : Ekau ni Am.. dah macam bicagho dalam mahkamah lak kau buek an.. hahaha..
AMRAN : Kau tunggu punyo tunggu.. kau takut kau terlambek?
LEMAN : Aah..
AMRAN : Kau takut terlambek nak ke mano?
LEMAN : Nak kumpo kek ghumah kau la. Kan kito nak poi Senanti tadi..
SALIM : Laa.. tu yo? Takdo la lambek bona pun. Takpo la, den maap an la.. Tapi posan la kek omak kau lain kali pakai selipar lain. Hahaha...
LEMAN : Bukan tu masalah eh doh..
AMRAN : Tadi kau ado sobut pasal selipar abah kau kan?
LEMAN : Aah.. tu yg jadi masalah eh.
RAZAK : Alak?
LEMAN : Selipar den kalo biru. Yg den pakai poi Senanti tadi selipar abah den, kalo ijau.
RAZAK : Ini tak leh dimaapkan ni doh!
LEMAN : Soba la.. Donga la den cerito dulu..
SALIM : Ontah eh.. Kawan tu baghu nak boto sikit ayat eh.. Kut tak tadi bersepah2..
RAZAK : Hehe.. mintak maap yo Man.. Dah, sambung cerito Man..
LEMAN : Lamo lak omak den dalam jamban, jadi den pakai selipar abah den. Dio poi kojo pakai kasut.
AMRAN : Ok.. paham..
LEMAN : Jadi maso kito poi Senanti tadi, den pakai selipar abah den yg kalo ijau.
SALIM : Takyah la ulang banyak kali.. dah paham dah.. Sambung yo la cerito eh..
LEMAN : Ingat tak paham tadi.. haha.. Yg jadi masalah eh, maso kek masjid den lupo yg den pakai selipar ijau abah den. Potang tadi abah den bising selipar eh ilang. Maso tu baghu den teringek. Tengok kek dopan ado selipar bighu sepasang, kek belakang ado sepasang laie. Ghupo eh den tersauk ontah selipar sapo ontah maso keluar dari masjid tadi.
Barulah Amran dan yang lain2 faham masalah yang melanda Leman. Kejayaan mereka memahi situasi itu diraikan dengan gelak ketawa.
LEMAN : Woi, cukup la golak tu. Kek sughau ni..
AMRAN : Dah tu yg kau nak ghaso bersalah kek kito bertigo ni apo hal eh lak? Kalau nak ghaso bersalah pun patut eh kek tuan punyo selipar bighu yg kau rembat tu.
LEMAN : Tu la.. den ingat esok nak poi Senanti, pulang an balik selipar yg den silap sarung tu. Selipar abah den tu tak kisah la. Tapi selipar ontah sapo2 ni kono dipulang an balik.
Amran, Razak dan Salim terdiam seketika. Amran rasa dia tahu apa yang bermain dalam fikiran rakan-rakannya. Tentu sama dengan apa yang dia fikirkan.
LEMAN : Buleh tak kalau kito poi ghamai2? Den sogan la nak poi sensorang.. Nanti den mintak la kek Iha pinjam biska eh laie sekali.
Amran, Razak dan Salim terus diam. Masing-masing seboleh2nya hendak menyembunyikan keterujaan mereka terhadap permintaan Leman itu. Dalam hati semuanya melonjak setuju. Namun tiada yang berani memperlihatkan kesetujuan tersebut.
RAZAK : Mmm.. Esok Rabu. Kalau ikut an, dah sesuai dah maso utk kito poi ke Bahau lak.. Makan Kentaki.
LEMAN : Ala.. Kentaki tu tak laghi ke mano tu doh. Kito setel la bondo ni dulu..
SALIM : Tu la masalah eh. Ghamai dah org bersungut ni. Sampai ado yg dah lupo jalan ceghito.. Payah ni, Man.. Kau ghaso camno Am?
AMRAN : Payah jugak ni. Kito selalu kato utamo an projek. Lagipun, hati pembaco nak kono jago jugak. Tapi masalah Leman ni pun boghek jugak. Kono diselosai an copek.
Untuk seketika masing2 senyap semula. Leman masih mengharap rakan2nya sudi menemankannya ke Seri Menanti untuk memulangkan selipar yg dia silap sarung itu. Sementara Amran dan yang lain2 merangka2 ayat yang tidak menunjukkan keghairahan mereka untuk merayau ke Seri Menanti semula.
AMRAN : Camnia la.. Yg nak poi Senanti ni sobab nak pulang an selipar yo kan? Tak yah la poi ghamai2. Buek ponek mengayuh yo.. Biar den poi mo Leman yo la. Sonang, satu biska yo.
SALIM : Kut camtu, baik den yo yg poi mo Leman. Ekau kan nak kono tolong abah kau motong dulu? Kut den yg poi buleh la goghak pagi sikit.
RAZAK : Kut nak poi pagi, den yo la toman an Leman. Kau tu pagi2 nak kono siap an adik kau nak poi sekolah dulu.
LEMAN : Woi.. woi.. Dah la. Takyah nak dolak dalih laie. Sumo nak poi sebona eh kan? Apo dighodah poi pagi2 ****. Maso macam pagi tadi la. Kito kumpo kek ghumah Am lopeh Am abih motong. Nanti den bawak biska Iha.
