Güçlüyüm

Yalnızız

Yalnızız , mutsuzuz yine . Bütün ümitlermizi yitirmiş bir köşede insanları izliyoruz . Mutlu görünüyorlar değil mi ? Sanki biz yok oluyoruz ve kimse bunun farkında bile değil . Başındaki sankiyi atalım aslında.

Hayatta acımasızlaştı artık . Sürekli yeni darbeleriyle geliyo karşımıza . Ansızın gidişler , beklemediğimiz ihanetler ve yenilgiler . Sanki bunlar yetmiyormuş gibi birde düşmanlarımız var . Kendi içimizde yok olurken tükenirken bizden intikam almaya çalışıyorlar iyide neyin intikamı bu hangisiyle uğraşalım şimdi ? Gidenin arkasından mı , yediğimiz kazıklara mı , kaybettiklerimize mi üzülelim , kendimizle mi barışmaya çalışalım yoksa bizi sevmeyenlerle mi uğraşalım ? Ben bıraktım her şeyi kendimle barışmaya çalışıyorum bu sıralar. Kaybettiklerim için hep kendimi suçladım . Şimdi çıkmazdayım. Kendi içimde boğuluyorum .Hissetmiyorum artık. Mutlu olamamızı sağlıcak bir şey çıksa karşımıza koşarak gitmez miyiz ona ? Etrafımız ben yanındayım diyenlerle dolu. Biz kendi içimizde yok olduktan sonra ne anlamı var ki laf kalabalığının. Aslında birisi gelip çıkarsa bizi bu durumdan , gerçi o da gidicek sonra.

Yalnız kalmayı öğrenmemiz lazım belkide , yalnızlığa da , mutsuzluğa da alışmamız gerek. Sevilmemeyi kabullenmemiz gerek. Ne olursa olsun ayakta durabilmek için çabalamamız gerek. Yere düştüğümüzde tek kalkmasını bilmemiz lazım. Çünkü hiçbir zaman birisi gelip bizi ayağa kaldırmıcak. Çeneniz ağrıyana kadar gülümseyin.Çünkü güçlü insanlar her zaman mutludur.

EZGİ