Forgotten Feelings || REDNAVEI

36.

Ik schuif de cakejes de oven uit, het moet lijken alsof er gister niets is gebeurd en tot nu toe is dat goed gelukt.

Alaina zou lang slapen omdat ze gister zo laat is opgebleven, Chris zou zo chagrijnig zijn omdat hij last had van Alaina's vriendinnen, en ik...

Ik ben gewoon ik.

Ik ben cakejes aan het bakken zodat ik morgen weet wat ik moet doen bij die bakwedstrijd, en natuurlijk omdat ik zin had in cakejes.

'Wat ruikt het hier ongezond.' Snauwt mijn moeder als ze de keuken binnen komt gelopen.

'Ik ben aan het oefenen voor die bakdag van morgen.' Leg ik uit en ik pak een cakeje van het rooster maar brand mijn vinger en gooi deze terug op zijn plek.

'Dan kun je toch ook wat gezonds bakken?' Geïrriteerd gaat mijn moeder op haar kussentje zitten en ze sluit haar ogen. Ik rol de mijne.

De deurbel gaat, en aangezien mijn moeder in haar trans zit besluit ik open te doen.

Door het raampje zie ik Mabel staan, haar ogen zijn rood van het huilen.

Gauw open ik de deur en zonder wat te zeggen trek ik haar in een knuffel.

Direct barst ze weer in tranen uit.

'Weten je ouders het?' Vraag ik, omdat dat me het meest waarschijnlijke lijkt.

Ze knikt terwijl ze in mijn armen zit. 'Ze hebben me het huis uit gestuurd.'

'Ze trekken wel bij.' Sus ik haar en ik trek haar mee naar binnen om haar daar vervolgens los te laten.

Ze kijkt me met betraande ogen aan. 'Ik weet het niet.'

'Heb je nog met Mason gepraat?' Vraag ik haar.

Ze knikt. 'Hij wilt het houden.'

'En jij?'

Ze haalt haar schouders op. 'Ik weet het niet.'

Ik neem haar mee richting de keuken en bied haar een cakeje aan, maar ze schud haar hoofd.

'Mam.' Begin ik, om mijn moeder uit haar trans te halen. Ze reageert niet. Ik knip met mijn vingers en ze opent direct haar ogen.

'Wat?' Snauwt ze weer.

'Mag Mabel blijven slapen vanavond?' Vraag ik, zodat Mabel een onderkomen heeft.

Mijn moeder is op de hoogte van haar zwangerschap, we hebben haar alles al verteld, maar toch schud ze haar hoofd. 'Jullie moeten je rust krijgen.'

'Mam, haar ouders hebben haar uit huis gezet!' Zeg ik hysterisch, omdat ik haar denkwijze voor geen meter snap.

'Het is oké.' Zucht Mabel. 'Ik vraag Mason wel of ik bij hem kan blijven.'

Ik knik even en ze loopt direct het huis uit, zonder enig afscheid.

'Mam, waar de fuck slaat dat op?' Ik probeer haar weer uit haar trans te halen en ze opent geïrriteerd haar ogen, staat op en gaat voor me staan.

'Ik heb toch met de huisarts gebeld? Het lijk me verstandig dat je gewoon je rust neemt, zoals Alaina doet.' Ze sluit haar ogen weer en maakt een zoemend geluid.

Ik klap een keer hard in mijn handen, ze vliegt weer overeind. 'Mam. We moeten praten.'

'Jezus Odette.' Ze laat geïrriteerd haar meditatiekussentje tegen de grond vallen. 'Waarover.'

'Ga zitten.' Zeg ik kalm en ik wijs richting de eettafel.

Ze slaakt een geïrriteerde zucht en gaat aan de tafel zitten. Ik ga tegen over haar zitten.

'Papa was hier gister.' Begin ik.

'Weet ik, daar was ik bij.' Ze wilt weer op staan. 'Was dat het?'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik bedoel gisternacht.'

'Wat deed hij hier gisternacht?' Ze fronst haar wenkbrauwen en gaat weer zitten.

'Doet er niet toe.' Mompel ik. 'Hij kreeg ruzie met Chris.'

'Heeft hij hem geslagen? Wat doet hij hier überhaupt? De klootzak!' Haar lip begint te trillen en ze slaat haar vuist op de tafel.

'Waarom is hij weggegaan?' Vraag ik haar, eerst kalm. Dan verhef ik mijn stem. 'Waarom is papa weggegaan?!'

'Hij had een ander, Genesis, hij heeft ons ingeruild.' Haar ogen rollen weg richting de tafel en ze bijt op haar lip.

'Ik geloof het niet.' Antwoord ik. 'Hij zei dat je ons niet aankon, en hij wel, dat je hem daarom hebt weggestuurd, dat je jaloers was.'

'Hij is zelf weggegaan.' Begint ze nog, maar ik zie dat ze liegt.

'Lieg niet.' Ik ben nu de gene om op de tafel te slaan. 'Het is waar dat jij hem hebt weggestuurd! Omdat je niet met ons om kon gaan. Omdat je niet met míj om kon gaan!'

'Het ging niet zo Odette, je weet niet waar je het over hebt.' Zucht ze haar handen beginnen te trillen maar legt ze onder te tafel.

'Hoe ging het dan? En kom niet met dat hij ons heeft ingeruild!' Boos vouw ik mijn armen over elkaar.

'Aan welke kant sta je eigenlijk?' Kaatst ze terug.

'Ik sta aan niemands kant. Ik wil gewoon de waarheid.' Zeg ik. 'En papa heeft er gelijk in dat je zo zweverig bent geworden sinds je ons kreeg en dat je Chris en Alaina voortrekt.'

'Ga nou niet zielig lopen doen, je weet dat ik daar niet tegen kan Odette.' Haar ogen rollen richting de tuin en ik zie een traan ontsnappen, maar alsof deze er nooit is geweest veegt ze het weg.

'Vertel het me.' Zeg ik nu iets kalmer. 'Alsjeblieft.'

Een volgende traan ontsnapt, en ze veegt deze weg.

Ik kan er niets aan doen. Ik leg mijn hand op de hare en kijk haar doordringend aan. 'Ik wil weten wat er is gebeurd.'

Nu begint ze echt te huilen, ze trekt haar hand weg en legt deze op haar gezicht.

De deur vliegt open en ik zie Brett staan.

'Wat heb je gedaan?' Vraagt hij geschrokken. Hij rent op mijn moeder af en trekt haar in een knuffel, om haar vervolgens de ruimte mee uit te nemen.

Wat heb ik gedaan?