Forgotten Feelings || REDNAVEI

37.

'Hey.' Zeg ik kalm, en ik loop het kooklokaal door op Yumi af.

Ze heeft haar spullen op het aanrecht klaar gezet en heeft een rood en wit geruite schort om.

'Hey.' Zegt ze kalm, maar bitchy terug.

'Is Mabel er nog niet?' Vraag ik.

'Mabel komt niet.' Antwoord ze.

Wat best logisch is.

Ik heb haar niet meer kunnen bereiken, ze nam de telefoon niet op toen ik haar probeerde te bellen en ook Mason gaf geen reactie toen ik hem via Chris' appte.

Ik hoop maar dat ze oké is.

'Dan kunnen wij samen.' Stel ik voor.

Ze schud haar hoofd. 'Je doet al samen met iemand anders.' Ze wijst naar de lijst die op de muur gehangen is.

Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk naar de lijst die op de muur is geplakt.

Achter mijn naam staat in een herkenbaar handschrift die van Rory geschreven.

Waarom heeft Chris in hemelsnaam Rory bij mijn naam gezet?

'En daarbij heb ik ook al hulp.' Beweert Yumi.

Ik kijk naar boven en zie dat Mabel's naam is doorgekrast en vervangen voor die van Chris.

'Sinds wanneer zijn jullie twee een ding?' Vraag ik haar kalm zonder enige emotie.

'Vrijdag.' Antwoord ze kalm.

'Vrijdag.' Herhaal ik. 'Naja, succes.' Zonder verder nog een woord met haar te delen loop ik richting het aanrecht waar een naambordje op staat met daarop de namen van mij en Rory.

Ik weet het.

Chris.

Die ene dag, in de gang, toen ze zo raar deden.

Toen heeft hij Rory's naam bij die van mij gezet.

'Sorry, ik wist dat ik geen domme dingen meer moest doen, maar dit was daarvoor al.' Rory begint te ratelen.

'Tis oké.' Zeg ik hem. Ik had het liever ook niet alleen gedaan, maar goed, met Rory?

Aan de andere kant, ik geef hem een kans.

Zijn leuke kanten zijn leuk.

Heel leuk.

'Wat gaan we maken?' Vraagt hij, als antwoord zet ik de boodschappentas in mijn hand op de tafel, al kan hij er natuurlijk niet uit afleiden wat het is.

'Aardbeien cupcakes.' Antwoord ik en ik begin alles uit te pakken.

Naast me hoor ik een aantal leerlingen uit mijn scheikundeklas aan elkaar hun cijfer vertellen die gisteravond online is gekomen.

Ik heb nog niet gekeken.

Ik wil het ook niet zien.

Ook Rory vangt het op. 'En, wat heb je? Of wil je het op mijn telefoon opzoeken?'

Ik schud mijn hoofd. 'Hoger dan een 4 heb ik niet, dus ik hoef het niet te zien.'

'Dat valt heus wel mee, laat het me even opzoeken.' Hij pakt zijn telefoon er bij en typt de schoolsite al in.

Ik leg mijn hand rond zijn pols en kijk hem doordringend aan. 'Nee.'

Hij laat het even tot zich bezinken en stopt dan zijn telefoon weg om me vervolgens mee te helpen met het uit pakken van de boodschappentas.

'Als je wilt kan ik je bijles geven.'

Ik lach even. 'Ik ben al niet meer te redden, dus laat maar zitten.'

'En dan hebben we gelijk wat quality time zodat ik je kan laten zien hoe leuk ik ben.' Voegt hij er aan toe.

'Sure.' Zeg ik sarcastisch en ik pak uit de keukenkastjes een aantal kommetjes en een weegschaal. '250 gram boter.'

Braaf doet hij de boter in een kommetje en weegt hij deze tot er precies 250 gram in zit.

Ondertussen weeg ik de suiker en het bakmeel en gooi ik alles bij elkaar in de kom.

'4 eieren?' Rory kijkt me vragend aan.

Ik knik als antwoord en kijk nogmaals als bevestiging naar het recept dat voor mijn neus ligt.

Alles loopt volgen plan. Ik mix alles door elkaar tot er een mooi beslag in de kom zit en we verdelen deze over de dertig cupcake vormpjes die al klaar staan, precies zoals ik gister deed.

Als alle cupcakes in de oven staan geven we elkaar een high five.

De rest is nog bezig.

Ik ga op het aanrecht zitten en ga met mijn vinger door de kom om deze vervolgens in mijn mond te stoppen.

'Moeten we niet iets van botercrème maken?' Vraagt hij, de lepel aflikkend.

Ik haal mijn schouders op. 'Je mag botercrème maken, maar ik heb ook al kant en klare in de tas zitten.'

'Dus dan moeten we nu twintig minuten wachten?' Hij checkt de tijd die in cijfers op de oven staat.

Ik knik.

'Nog goede onderwerpen om over te praten?' Vraagt hij.

'Naast dat mijn moeder, broer, zusje en beste vriendinnen me haten, nee niet echt.' Zeg ik spottend en ik ga nogmaals met mijn vinger door de kom.

'Chris haat je niet.' Zegt Rory, kijkend naar het aanrecht tegenover ons waar Chris en Yumi elkaar zo'n beetje op eten.

'Hoe weet jij dat?' Vraag ik hem en ik trek mijn wenkbrauw op.

'Ik ben zijn beste vriend.' Hij haalt nonchalant zijn schouders op en laat zijn handen in zijn broekzakken zitten terwijl hij naar de grond staart. 'En daarbij haat ik je ook niet.'

'Dat is dan weer iemand minder van de "iedereen haat mij"-lijst.' Antwoord ik sarcastisch en ik kijk de ruimte rond.

'Niemand haat je.' Zegt hij troostend. 'Misschien vind niet iedereen je even leuk, maar echte vijanden heb je niet.'

'Yumi komt anders aardig in de buurt.' Zucht ik en ik laat mijn benen heen en weer zwaaien.

'Yumi is Yumi.' Rory legt zijn handen op mijn knieën. 'Het komt wel goed.'

'Weet ik.' Mompel ik.

'Net als je scheikunde, tenminste als je mij je bijles laat geven.' Hij kijkt me grinnikend aan.

'Oké prima.' Zeg ik, me overgevend. En eerlijk, het lijkt me best wel leuk.

Het snappen van scheikunde dan hè. Natuurlijk bedoelde ik met Rory zijn niet.

Natuurlijk niet.