A ONE DAY LOVE STORY (completed)

CHAPTER SIX

Nick's POV.

I'm rubbing her back trying to comfort her. "hey! are you ok?" I ended up our hugs and look at her eyes I wiped her tears away, we're just looking at each other. I suddenly feel our lips touched, I kissed her, ilang segundo nilayo niya ang sarili niya sakin. "uhm sorry hindi ko sinasadya." she looks at me. "B-bakit?" tanong niya. "hindi ko alam baka kasi yun ang k-kailangan mo."

"Hindi. Bakit hindi mo sinasadya?" I look at her eyes, she look at me too. Hindi ko siya maintindihan sa sinabi niya. Tumayo siya at naglakad palabas ng kwarto. I grab her hand. "wait. hindi ki-" I see her teary eyes, "aalis nako." she said, without an emotion on her face. "huh? but why?" inalis niya ang kamay ko.

Lumabas siya ng kwarto napahilamos ko ang kamay ko umupo ako sa sofa at ilang segundo pa bago nag sink in sakin ang mga nangyayari at bago ko narealized kung ano ang ibig niyang sabihin. Agad lumabas ako ng kwarto baka maabutan ko pa siya, pero hindi ko na siya nakita I look outside pero walang tao sa paligid.

Kim's POV.

Lumbas ako ng condo niya sa pinaka mabilis na kaya ko, na kahit yung pouch ko hindi ko man lang nadala na nasa sofa sa labas ng kwarto. Kung ano-ano nalang talaga bigla ang mga pumapasok sa ulo ko. Na hindi nagiisip ng maayos na desisyon, ngayon I look around at ang liwanag ng paligid nagsimula nakong maglakad at walang kahit na anong dala kahit ang cellphone ko o pera.

Pero ganun pa man hindi ako nagalala alam kong konting hintay nalang mag papahinga nako. Mas nagalala ako sa nangyari kanina. *sorry hindi ko sinasadya.* hindi mawala sa isip ko ngayon ang mga katagang yun.

Nagtaka ako bakit pagkagising ko nasa kama ako natutulog, ang pagkakatandan ko nasa sofa ako kanina kung nasaan ang pouch ko. Paalis na sana ako pero nakaramdam ako ng pagod. Dahil narin siguro sa paglilinis ng condo niya.

Umasa ako kahit saglit manlang na may magmamahal rin sakin kahit ngayong araw lang. Pero hindi niya sinasadya ang ginawa niya and I don't know why pero bakit nasaktan ako.

Nakakita ako ng isang malaking wall clock sa harap ng isang restaurant. 9:20 am I smiled. Ang bilis pala ng oras. Tumingin ako sa paligid I see people walking smiling as if walang problema. Sana kaya ko rin yan, na kahit may bitbit na mabigat I can smile widely as I could. Nakakita ako ng isang pamilyang masayang naglalaro sa playground.

Naalala ko ang panaginip ko kanina kaya naiintindinhan ko din ang mga mata ko kung bakit ayaw nilang pumikit at matulog. Kasi alam nilang luluha uli sila kapag naniginip ako ng ganun. Sa halos gabi-gabing paulit ulit lang ang panaginip ko, paulit ulit din akong umiiyak at sinasaktan. Meron na namang bigat sa dibdib ko, hinawakan ko ang dibdib ko, ang lakas ng tibok ng puso ko. "kaya mo paba?" I ask. "konting tiis nalang." I said, reply to myself.

Hihintayin ko nalang matapos tong araw nato, huwag kang magalala makakapag pahinga karin tudyo ng utak ko. Naglalakad lang ako ng naglalakad hindi ko parin alam kung saan ako patungo. Alam kong ganto rin ang kalalabasan ng lahat, bat kapa kasi sumama sa kanya.

Mas lalo lang siyang nagpadagdag ng sama ng loob mo sa buhay. Halos mabiyak na nga yang puso mo sa sakit dindagdagan mopa hindi kana na kuntento, hindi kana natuto, sa lahat ng hirap na dinanas mo.

Nick's POV.

"Okay next pose." napatingin ako sa harap ko. "huh? what is it?" I said to sir Lex the photographer. "I said next pose Nick, change your position." Nagulat ako sa sinabi niya I look to myself nakaupo lang pala ako at nakatingin sa taas. "oh yeah." I said immediately and moved, I changed my position and angles. everytime I moved the camera is following me.

"Good take." the magazine producer said. I smiled pero hindi parin mawala sa isip ko ang mga nangyari kanina. Lumapit sakin si sir Lex. "Hey! Are you ok?" he gave me a picture, I look to it and I see myself. everytime I have a shoot I ask sir Lex to have my best photo just for my remembrance.

I look at him. "yeah sir." he nod. "alright if that's what you said." alam kong hindi sila sanay sa inaasta ko ngayon kasi ngayon lang ako hindi kalmado at wala sa sarili. *If you want to be a model you should always be calm.* naalala ko ang sinabi ni sir Lex nung una kaming nag shoot. I get all my stuff and went outside.

I decided na hanapin siya kahit hindi ko alam kung saan magsisimula. Ewan koba sobrang nag aalala ako sa kanya. Lalo pa't wala siyang kahit na ano. Paglabas na paglabas niya ng kwarto kanina nawala ako sa sarili ko kaya hindi ako nakapag isip ng maayos. Lumabas ako agad at hindi ko na siya naabutan.

Nakita ko ang pouch niya sa sofa. Hinalungkat ko ito and I see her phone and yung one hundred pesos. Bakit ba ganto ang tama sakin ng babaeng to? Eh kung tutuusin eh wala ka namang dapat na pake eh! I'm trying to convince myself na mali tong ginagawa ko but my feet and eyes are just keep on looking to her.

Napadaan na ako sa park dito malapit sa BGC pero I can't find her. My phone rang, I get it from my pocket and answer the call. "Yes?" I said. "ah sir your order was already delivered at your condo unit but unfortunately your not there. So we left it in front of your door." naalala ko ang inorder kong spiderman costume sa online shop. "Ok, I'll just gonna get it later."

Agad kong binaba ang tawag may nakita akong babae na nakatalikod and it looks like her. "Hey!" I grab her hand at tiningnan ang mukha niya. "huh?" na disappoint ako sa nakita ko. "sorry I thought your someone I'm looking for." I said.

--

Ilang minuto pa ako pa lakad-lakad baka sakaling nandito lang siya sa paligid. Pero I can't see her. "asan ka na ba?" I ask in the wind. Nagsisimula na talaga akong mag-alala ng sobra sa kanya. I look to my phone and check the time. It's 10 am sharp, I hear noise in my stomach hindi ko na namalayan na nagugutom nako kakahanap sa kanya. I went to the nearest food restaurant and eat, habang kumakain ako I'm still thinking about her. "kumain naba siya? I hope so." tumingin ako sa labas napamulat ako ng mata ko.

I just see her walk by in front and this time I'm sure na siya yun dahil sa damit ko na suot niya. Dali-dali akong tumayo at tumakbo palabas muntik nakong madapa. Pero bago paman ako makalabas hinarangan ako ng guard.