A ONE DAY LOVE STORY (completed)

CHAPTER EIGHT

Nick's POV.

I'm on my way home patingin tingin parin ako sa paligid baka makita ko siya uli. Ewan ko kung bakit pero parang kailangan ko siyang makita at kailangan ako ng babaeng yun. Napadaan ako sa pedestrian lane after kong tumawid may naalala ako, I look back to the lane. Naalala ko siyang pinupulot ang mga gamit niya.

I try to stand in front of her para hindi siya masagasaan kahit ang buhay ko ang nakasalalay at baka masagasan ng mga sasakyan pero hindi ko naisip yun sa mga oras na yun. Bumilis ang tibok ng puso ko. I hold my chest, why are you beating so fast? "excuse me." napatingin ako sa isang babaeng dadaan. "oh sorry." tumabi ako para makadaan siya.

I start to walk going home again, napadaan ako sa soccer field at naalala ko na naman siya. Ewan ko bakit parang na kokonsensiya ako the moment na nakita ko siyang umiyak alam kong kailangan niya ng karamay. Hindi ko maiwasang mag alala sa kanya. Biglang may kumirot sa dibdib ko ewan ko kung bakit pero, bakit siya ang iniisip ko? May nangyari kaya sa kanya?

I look around but I can't find her. Kaya wala nakong nagawa kundi bumalik sa condo. Naglakad lang ako nang naglakad na wala sa sarili hindi ko nalang namalayan na nasa harap nako ng pinto ng condo ko. Bago paman ako makapasok may nabangga akong isang box. Naalala ko ang pinadeliver kong costume kinuha ko ito at pumasok sa condo.

Umupo ako sa sofa at binuksan ang box. Inilabas ko ang spiderman costume at humarap sa salamin. Idinikit ko ang costume sa katawan ko, bagay naman. Pero napaisip ako siguro hindi ako makakapag enjoy sa party na yun. I get my phone and check the time 2:30 pm. Napa isip ako sa oras meron pakong 2 and half hours before the party.

Hanggag ngayon ang bigat parin ng pakiramdam ko. I get my towel and go to the bathroom naligo ako baka mawala tong nararamdaman ko. After I take a bath, I went to my room and try to sleep before the party start kasi I'm sure anong oras narin yun matatapos pero hindi ako pinapatulog ng utak ko, my brain keeps thinking about her.

Naiinis akong umupo sa kama. "I don't know what to do." I said. May naalala ako, agad akong lumabas at hinalungkat ang pouch niya. I'm just thinking baka merong address o kung ano man na mag le-lead kung nasan siya ngayon pero nadismaya lang ako. Wala akong nahanap kahit na ano.

Hindi ako mapakali ano bang gagawin ko? The last thing I know that I did ay lumabas ako ng bahay at pumunta sa soccer field. Pagkakita ko sa soccer field napangiti ako. Sakto walang tao umakyat ako sa dinadaanan ko at naiisip ko na naman siya. Tumingin ako sa field inalala ko kung saang parte ko siya nakitang nakahiga at umiiyak siya, I smiled.

Kinuha ko ang bola kung san ko laging tinatago. Pumunta ako sa gitna ng field at nilagay ang bola sa harap ko. Umatras ako at tumakbo sinipa ang bola sa pinakamalakas na kaya kung maibigay and goal.

Kinuha ko ang bola at nilagay uli sa gitna at sinipa uli. Nang dahil dito naibubuhos ko lahat ng nararamdaman ko. Everytime na sinisipa ko ang bola mukha niya ang lagi kong naalala.

Tinodo ko ang huli kong sipa. Napaupo ako sa damuhan. "ahhh!!" napasigaw ako sa inis. Ano ba? bakit ganto nalang ang epekto sakin ng babaeng yun. There's nothing special in her I'm trying to convince myself na napaka ordinaryo niya lang na tao pero bakit ganto?

Bakit ang bilis ng tibok ng puso ko. Tumayo nako at lumabas sa field I try to look for her again malapit dito pero bigo parin ako. I'm really good looking for someone pero bakit siya ang hirap niyang hanapin. Saang lupalop ba siya pumunta?