pustka

VI

Po zakończeniu się zawartości butelki, Rita wsta. Yennefer była przekonana, że jej przyjaciółka nie utrzyma się na własnych nogach, więc podeszła do niej ostrożnie. "Dziwne, że ja czuję się świetnie, a Rita ledwo wstała. Alkohol chyba na mnie nie działa aż tak jak na nią..." Pomyślała czarodziejka. Nagle poczuła szarpnięcie, a chwilę później zderzyła się z ziemią.

-Rita... Ty, ty..

- Yennefer... Ja przecież jestem tu! - Krzyknęła do niej, opierająca się o skałę znajdującą się parenaście kroków dalej, przyjacióła. Pomachała pustą i niezbitą jeszcze butelką wina. Yennefer nie była w stanie dokładnie stwierdzić co ona z tą skałą robiła. Wyglądało to na rozmowę i... na taniec.

- E! Psst... - Rita przeciągła te słowa tak mocno, że fiołkowooką rozbolała głowa.

- Co się drzesz?

- Skała mi powiedziała, że ktoś idzie.

- Co?

- No idzie ktoś... Z twarzy nieciekawy i niesie jakieś drewno w ręce...

- Dobra, to Jaskier idzie.

- Skała to nie Geralt, nie czytaj jej w myślach, co? Trochę kultury. - Blondynka wyglądała na urażoną. Przyległa ciałem do nowej przyjaciółki.

Yennefer rozłożyła się na trawie. Miała nadzieję, że przyjaciel wiedźmina nie zauważy jak bardzo są pijane.

- Szanowne panie, zauważyłem, że jesteście tu same...  - Zaczął mówić, kiedy już udało mu się wdrapać na górkę. - ...i postanowiłem zapewnić wam niesamowite przeżycia tej pięknej nocy. Zagram wam jedną z moich... Rita? Co ty wyprawiasz? - Spojrzał zmieszany na czarodziejkę.

- Gada ze skałą, zostaw ją. - Yennefer wciąż leżała na plecach. Położyła tylko rękę na powiekach mając nadzieję, że makijaż zostanie na swoim miejscu. - I nie krzycz Jaskier... A! I żebyś śpiewać przypadkiem nie zaczął.

- Ależ co panie robią? Wesele... Wesele na dole!

- No i co?

- Jak to co? Łapanie wianków ma być Yennefer. - Jaskier opuścił ręce, pokazując tym samym, że nie ma siły się kłócić z czarodziejkami.

- Co? Już?

- Tak, już.

- Rita! Idziemy wychodzić za mąż! Zostaw tą skałę. I tak nie ma niczego między... Nie, przecież ona nawet nóg nie ma. - Yennefer podniosła się z ziemi i z pomocą Jaskra, odciągnęły kobietę od wielkiego kamienia.

- Miałam cię za przyjaciółkę. - Mówiła do Yennefer, kiedy opuszczały pagórek.

- Podziękujesz mi jak złapiesz wianek z rudymi kłakami w środku i zaczniesz tańczyć z jakimś przypadkiem od wianka z siwymi pozostałościami. Może właśnie załatwiłam ci noc pełną wrażeń? Cholera, mogłaś zostać i gadać z tym kamieniem dalej. Miałabym większe szanse na romans tej nocy.

Po przyjściu na miejsce, Triss nakazała stanąć wszystkim paniom w jednym miejscu. Geralt w tym czasie skupił się na panach. Mieli rzucać wiankami z pięknych stokrotek, rumianków i bzów razem.  Yennefer nie nastawiała się na taniec z jakimkolwiek mężczyzną, ale po cichu liczyła, że jeśli już będzie musiała dobrać się w parę, to chciała, aby był to ktoś przystojny. Miała nadzieję pokazać wszystkim dookoła, że Biały Wilk wcale ją nie interesuje.
Po ustawieniu się i sprawdzeniu wszystkiego Triss i Geralt ściągnęli splecione kwiaty z głów. Yennefer i Margarita stały na końcu całej grupki.

- Przez ciebie nie złapiemy. Zawlokłaś nas na sam koniec... - Rita obwiniała Yennefer.

- Cicho bądź Rita. Łap jak będzie leciał i tyle.

Wymieniły się spojrzeniami i skupiły się na przedmiocie pożądania trzymanym jeszcze przez pannę młodą. W jednej sekundzie z rąk obojga młodych wyleciały wianki. Yennefer zawiesiła oko na celu, który leciał z dość sporą prędkością. Czarodziejka wiedziała jaką siłę posiada była przyjacióła. Przewidziała to. Ciasny splot kwiatów leciał wprost na ręce ucieszonej Margarity. W pewnej chwili jednak kobieta poczuła się słabo. Zgięła się i zaczęła wymiotować na panią stojącą przed nią. Była nią wściekła już Fringilla Vigo. Nim Yennefer zareagowała w jakikolwiek sposób, wianek znalazł się w jej wyciągniętej dłoni.

-Cholera... - Tyle tylko umiała z siebie wydusić.

Zerknęła na Ritę, która z ziemi pokazywała jej tylko kciuki skierowane do góry.
Odetchnęła z ulgą, że z jej przyjaciółką nic poważnego się nie dzieje. Już miała spoglądać w stronę panów, by zobaczyć na którą ofiarę losu będzie skazana, gdy nagle usłyszała znajomy głos.

-Kurwa... Z nią?

Obróciła się i jęknęła cicho. Przed nią, z wiankiem Geralta na głowie, stanął nikt inny jak sam Lambert.