Sonbahar yerini amansız bir kışa bırakmaya hazırlanırken soğuk havayı bedenimin her köşesinde derinden hissederek yürüyordum.
Kararmış bulutlar yaprakları dökülen ağaçlar ve çocukların terk ettiği oyun parklarıyla istanbul gözüme çok yorgun ve hüzünlü göründü. Tıpkı benim gibi.
Artık hayattan geleceğime dair hiçbir beklentim yoktu. Kendimi mecburen yaşıyor gibi hissediyorum . Ne yapmam isteniyorsa onu yapıyordum . Bir kukladan hiçbir farkım kalmamıştı.
Başımı kaldırarak etrafıma baktım . Acaba sadece ben mi hayata karamsar bakıyordum? Neden hiçbir şey yolunda gitmiyordu? Neden benimde yaşıtlarım gibi sıradan bir hayatım yoktu ? İçimdeki hüzün ruhuma ve bedenime yapıldıkça sanki daha çok üşüdüm . Sonra derin bur nefes alıp yürümeye devam ettim.
Esen rüzgârın soğukluğunu ilkelerine kadar hissedince titredim ve eskimiş montuma daha sıkı sarıldım . Biraz daha yürüdükten sonra sahilde durdum ve denizin o muhteşem kokusunu içime çektim . Bu koku oldum olası huzur verirdi bana
Bu kokuyla beraber, Çocukluğumun eskimiş anılar da bir bir önüme dizildi.
Bir zamanlar yürekli bir balıkçının kızıydım ben. Derin bir iç çektim. Soğuk hava yerini, anıların sıcak meltemine bırakmıştı. Geçmişin tozlu hatıraları buruk ve acıydı belki ama, yine de çok tatlıydı
Keşke tekrar cocuk olabilseydim. Mersin'de doğdum ben. On yaşıma kadar rüya gibi çocukluk yaşadığım Mersin; denizi,sahili,zakkum çiçekleri ve portakal ağaçlarıyla sıcacık bir şehirdi...
çocukluğumdan kalan tatlı anılar beni gülümsetirken, babamın balıktan dönüşümü nasıl heyecanla beklediğim , haşlanmış buğdayama şeker karıştırıp yemeye bayıldığımı , o güzel bayram sabahlarını ve yakan toplam oynamayİlan ne kadar çok sevdiğimi.
