She can't be Saturnine...(Soon)

She can't be Saturnine

This is a work of fiction. Names, characters, business, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

I think my story was worst but trust me sometimes the worst will be the best.

-Lepharious

---

Prologue:

"YOU wasn't born to be blissfull, to smile coz you were born to be melancholic, lonely and mournful. Your life will beyond miserable."

That was the exact words that the old woman said to me.

Nagugulumihanan ako noong oras na iyon o nawiwirduhan ako dun sa lola. Sa murang edad ko bakit niya iyon sinasabi sa akin? Kahit na sinasabi nila na matanda na daw ako kung magsalita at kumilos kaya kong makibigay sa kung kahit na sino, di ko pa rin maintindihan yung sinabi niya. Kaya binaliwala ko na lamang.

Yan yung araw na masaya ako, parating nakangiti. Wala akong oras na malungkot at wala din sa bokabularyo ko ang salitang iyon. My parents always say that I am the cure to those people who feel unloved and those who always feel unhappy. Matamis na 'Ngiti' ang lagi kong sagot.

Tuwing Sunday ang aming Family day, nagkakaroon kami ng selebrasyon pagkatapos naming sumamba sa templo.

Hilig namin magpalipad ni kuya ng saranggola, kaso pag naglalaro ako nun laging nakakawala, laging napipigtas ang tali at lumilipad palayo. Minsan na sumimangot ako nalungkot din si kuya. He always patted my head and smile at sinasabi niyang ayos lang daw iyon, kaya masaya na din ako.

Naglalaro kami sa parke ni kuya dahil may family bonding nga kami, naririto kami sa field na may mga bermuda grass at naroroon sila mama at papa sa ilalim ng puno at nakaupo sa nilatag na tela na mayroong nakahain na basket ng mga prutas at pagkain. Masaya silang nanunood sa amin habang mag kaakbay sila.

Tinuturuan ako ni kuya ng tamang pag-papalipad ng saranggola hanggang sa binitawan niya na din nung magets ko. Masaya akong pinagmamasdan sa ere ang sumasayaw na saranggola sa hangin. Ang ganda dahil butterfly ang saranggola, ang gandang pagmasdan. Di ko namamalayan kung saan ako patungo dahil nakatitig ako sa taas, anga namang titigan ko ung tali di ba, boring lang.

Hanggang sa may mabunggo ako, pag lingon ko si lola na napaupo sa damuhan dali dali ko siyang inalalayang tumayo habang paulit ulit na humihingi ng paumanhin at paulit-ulit na nag-bow. "Lola pasensiya na po di ko sinasadya, sorry po talaga, gomenasai (sorry)." Lumuhod ako habang nakalapat ang aking mukha sa damuhan, tanda ng paghingi ng tawad.

"Ayos lang ako iha, tumayo ka na riyan at baka madumihan ka." Inalalayan niya pa akong tumayo. Tsaka ko lang napagtanto ung saranggola, hala asan na? Tumingala ako at parang nag slow motion pa ito habang lumilipad palayo, nanaman.

Bumalik ako sa ulirat nang, "Ang ganda mo pala iha, lalo na iyang mga mata mo. Ang asul mong mga mata, maganda sila ngunit..." tumitig siya at nakaramdam ako ng kawirduhan kay Lola "...iyan ang simbolo ng pagkawasak mo."

Kumabog ng malakas ang aking dibdib. "Pagkawasak?" Tanging nasambit ng aking mga labi.

"You wasn't born to be blissfull, to smile coz you were born to be melancholic, lonely and mournful. Your life will beyond miserable." Pagtutuloy niya pa na parang alam kung ano ang aking hinaharap.

"Maiintindihan mo din ako iha, hindi man ngayon ngunit balang araw. Malalaman mo din kung sino ka nga talaga at iyon ay lalabas sa oras na dumaan ka sa isang pagsubok." Sa huling habilin ni lola biglang lumakas ang hangin kasabay ng bigla niyang pagkawala. Hala! Multo, tama may multo. Minumulto ako. Napatakbo ako sa direksiyon ni kuya, pero bakit di siya gumagalaw. Saka ko napagtanto na di lang siya ang hindi gumagalaw kundi pati ang paligid, ngunit saglit lang iyon at bumalik na sa normal ang lahat.

"Kuya, ayos ka lang po." nagtataka ang itsura niya.

"Oo ayos lang ako." Ginulo niya ang aking buhok then he gave me a sweet smile, kaya napangiti na din ako.

"Ah, Nisaan(Brother) kanina, huminto ang paligid." Ibinaling niya ang atensiyon sa akin at mahinang tumawa.

"Hindi naman, ikaw talaga nagbibiro ka na ngayon. Baka pagod lang iyan bunso."

Napakamot ako sa ulo, "Eh kuya sorry nakawala na naman yung saranggola. May nabunggo po kasi akong lola kanina."

"Ayos lang, sabi ko naman sayo..." medyo yumuko si kuya at saka ngumiti "...saranggola lamang iyon pwede pa akong gumawa, saka lola? Wala namang lola kanina ah." Kung gayon multo nga iyon, siguradong hindi maniniwala si kuya.

"Forget it kuya baka tama ka nga pagod lang ako." Sabay na kaming bumalik kila mama at papa. Masaya kaming nagkakainan, at nagtatawanan pa kami.

Mga masasayang ala-ala na kailanma'y di na maibabalik pa. Lahat yata ng kasiyahan na nangyayari sa buhay ng tao ay may kabayaran na kalungkutan. Lahat ng ngiti ay parang usok sa himpapawid hipan lamang ng masamang hangin agad ding napapawi. Saya no? But that was a longtime ago. I do smile, to laugh before, but know I'm the sadness.

My name is Saturnine the Achlys.

***
Author's Note:
Sorry for some grammatical and typo errors. This is so precious to me, so treat is as a precious too.

Thank you at I love you na rin sa nag-babasa nito in advance na rin hehehe.

Shout out sa mga friends ko. Anyways, ilalagay ko na lang kayo sa dedication.

See you soon.