18 yaşındayım ve hayattan zevk almamaya başladım. Burayada biraz kafamı dağıtmak için, can sıkıntısından ve benimle aynı duyguları paylaşan insanlar vardır diye yazmaya başlıyorum.
Eskiden yaptığım herşeyden zevk alırdım. Hiçbirşeyi kafama takmazdım. Her konunun eğlencesindeydim ta ki annem hasta oluncaya kadar. Çok zor zamanlardı hem sınavlar hem ev işleri hemde anneme olan üzüntüm küçücük yaşta üstüme bir sürü yük binmişti. Güçlüydüm hemde anneme neşe kaynağı olmam lazımdı oldum da ama bu süreçte beni düşünen kimse olmadı. Ben kendimden çok başkalarına yardım eden, aç olsam bile yemeğimi başkasıyla paylaşan bir insanım ama insanlar öyle acımasız ki sen iyilik yapmışsın ona yardım etmişsin hiç umurlarında bile olmuyor :) Herşeye rağmen iyilik yapmam saf, salak yada başka birşeyden kaynaklı değil İNSAN olmamla alakalı herkesin yapması gereken budur :)
NOT: İyilik yapmak kötü birşey değildir, herkes iyilik yapmalı.. Okuduğunuz için teşekkürler :))
