FADED

PROLOGUE

Bata palang ako napakasakitin ko ng tao. Hindi man lang ako pwedeng pumasok sa school na dapat nakikijoin din at normal na nabubuhay sa araw-araw. Lagi lang akong nasa bahay, dito ako nag hohome school.

May mga tutor ako para kahit papaano nakakapag aral padin. Until ngayong dalaga nako, Im 22 years old na ako never pakong nakapasok sa mga universities, as in wala talaga.

Malungkot oo lalo nat yung ate ko lang ako favorite ng mga magulang ko, gusto ko din ipakita ang galing ko sa pag sayaw, pagedit ng mga bagay bagay gamit ng mga badget ko pero hindi ko magawa kasi madaming bawal

Pero since nag 22 ako lumalabas na ako ng kada gabi at walang alam ang mga magulang ko lalo nat ako lang madalas ang nasa bahay kasi nasa trabaho silang pareho, puro lang yaya ang kasama pero hindi ko din sila kaclose kasi nilalayuan ako

Hindi naman malala ang sakit ko kaso mga parents ko ang nagpapalayo sa kanila kesho baka ako ang mahawa sa kanila lalo nat mahina ang resistensya ko.

17 years ako nong inoperahan ako sa puso kasi mahina na ang pagtibok ng puso ko at delikado na ang buhay ko pero mabuti nalang at nakahanap silang puso na papalit sa puso ko kaya nagkaroon ng heart transplant sa akin. Minsan pag malamig nakirot yung tahi ng dibdib ko pero minsan iniisip ko useless din tong puso ko kasi wala naman akong matinong magawa dito sa mundo.

Hanggang kada labas ko ng gabi sa amin may lalaking laging nakabuntot ng nakabuntot sa akin napakakulit nya ako na ang umiiwas kasi magagalit ang parents ko pag nalaman nilang may naaligid sa akin. Lalo nat ganito akong kondisyon ko napkasakiting tao.

Pero ano nga ba talaga ang rule ko sa mundong ito? ang mainggit sa meron ang iba na kahit kaya ko hinid ko magawa?

O ang humanga nalang sa kanila at nabuhay para supportahan nalang ang iba sa mga achievements nila?