İNSAN

Bölüm 3

 Eve döndüğünde kendine sağlıklı bir şeyler pişirmek için işe koyuldu. Uzun zamandır hazır gıda tüketiyordu. Sıcak ve sulu bir yemekle artık midesinin isyanını bastırabileceğini düşünüyordu.

Çalışmaya başladığı zaman taksitle borçlanıp aldığı temizlik robotuna yerleri temizlemesi için telefonuyla komut verdi. Halılarının ve parkelerinin dili olsaydı tozlar için ona isyan edebilirlerdi ve bunun olmasını hiç istemezdi.

 Robotu evini temizlerken o da yemeğini pişmesi için ocağın üstüne bıraktı. Telefonuna ardı ardına bildirimler geliyordu. Mesajlara baktığında ofis arkadaşlarının yeni ortaklarıyla yapacakları kutlama yemeği hakkında dedikodu yaptığını gördü. Hafta sonu yapılması planlanan yemeğe sadece yöneticiler ve onları asiste edenler katılacaktı. Diğerlerinin bu kadar heyecan yapmasına şaşırmıştı. Kimi Y-BOT şirketinin personeli hakkında, kimi yöneticisi hakkında bir şeyler yazmıştı. Mari onlar hakkında birkaç haber okumuştu, ama kişisel olarak hiçbirini merak edip araştırmamıştı. Diğerlerinin bilgi(!) dolu mesajlarını da okuma gereği duymadı ve telefonunu bir kenara bıraktı. Bir an için insanların başkalarının hayatlarına olan merakını sorguladı. Fazlasıyla gereksizdi.

 Pişen yemeğini servis edip mutfağını salonuyla birleştiren tezgahın üstüne koydu. Daha sonra kendine içecek bir şeyler almak için yine mutfağa yöneldi. Bardağını doldururken arkasından telefonunun masa üzerindeki titreşim sesi duyuldu. Mesaj mı yoksa aramamı olduğunu anlamak için kısa bir süre bekledi. Arama olduğunu anlayınca telefonuna yöneldi, babası arıyordu. Sabahleyin ailesini aramasıyla ilgili kendine verdiği sözü hatırlayarak aramayı cevapladı.

 Ebeveynleriyle hal hatır sorup günlük hayattan konuştuktan sonra telefonu kapattı. Yemeğini yemek için sandalyesine oturduğu sırada mutfak tarafında hazırladığı içeceğiyle göz göze geldi. Ona adeta "beni iç," diye bakıyordu. Ama üşengeçliği gidip o içeceği almasına müsaade etmiyordu.

 Telefon konuşmasından sonra her yanını saran özlem duygusundan kurtulmak ve evdeki sessizliği bozmak istedi. Mutfak ve salonunu ayıran tezgahının hemen yanındaki duvara sabitlenmiş televizyona baktı ve bir kol uzaklığındaki kumandaya uzanarak televizyonu açtı. Haberleri sunan spikerin sesi evde yankılanmaya başladı ve böylece yemek yerken Mari'ye eşlik etmiş oldu.

 Bir yandan yemeğini iştahla mideye indirip diğer yandan haberleri dinlerken bir haber dikkatini çekti. Bir önceki gece intihar eden bir lise öğrencisinden bahsediliyordu. Ayrıntıları takip etmek için masadan kalktı ve televizyonun karşısında bulunan üçlü koltuğa geçti Son zamanlarda sıklıkla duyulan bu haberleri herkes gibi üzülerek takip ediyordu. Özellikle genç insanlar söz konusu olunca daha da üzülüyordu. Arkadaşlarının zorbalık yapması sebebiyle pek çok kez onlar hakkında şikayette bulunduğu ve sonuç alamadığı için böyle bir yola başvurduğu söyleniyordu. Hayatını kaybeden kızcağızın okul üniformasıyla bulanıklaştırılmış bir fotoğrafı ekrana verilmişti. Mari kırmızı rengin hakim olduğu üniformayı görünce içini bir tanıdıklık hissi kaplamıştı. Metroda gördüğü genç serseriler aklına geldi. Onların da aynı üniformadan giydiğini gördüğüne emindi. Acaba dedikodusunu yaptıkları ve nefret ettikleri arkadaşları bu kız mıydı? Aklına onları uyarmak isteyip vazgeçişi geldi. İhtimal vermek istemiyordu. Ama öyleyse de çok yazıktı.

 Üzerine kahve dökülerek başladığı o günün güzel bitmeyeceğini düşündüğü anları anımsadı. Belki de kendini kötü düşünmekten alı koyabilseydi, zihni bu talihsiz gençlerin olayıyla bir bağlantı kurmayacaktı. İç sesinden sonra zihnini de suçlayıp uyuya bilmeyi umarak odasına yöneldi. Yarın ortaklarıyla buluşacaklardı ve o iyi bir asistan olduğu için sürekli gülümsemek zorundaydı.