Four Brothers Hate Me

PROLOGUE

PROLOGUE

I'm begging leave me her, now!

No I can't leave you, please don't give up

Please, just run

I can't I can't

Napabalikwas ako nang mapanaginipan ko iyon, it's been a three years, nanaginip ako nang ganun. I'm useless wala man lang ako nagawa para iligtas sya.

Umaga na pala, it's Saturday. Alam ko na ang mangyayari. "ZEIN COME HERE RIGTH NOWW!!!" agad akong bumababa, daig ko pa ang hangin sa bilis kung bumaba sa hagdaan.

Hindi ko na nakita ang mukha ko,kung tulo laway ba ako o ano, baka kung ano nanaman masabi nila at pagawa sa akin kung hindi agad ako sumunod.

Pagkababa ko ay sinalubong ko sila, napatingin naman ako sa kanila, ang sama nang tingin nila sa akin, huhuhuhu ano nanamn ba nagawa ko.

"B-bakit P-po mga  k-kuya" nanginginig kung sabi, nakakatakot sya,  sa  lahat nang kuya ko sya ang pinakakakatakotan ko.

Nakita ko  sa likod yung tatlo ko pang brothers. Sa kabila  katabi ni kuya Yuan  sa rigth ay si kuya Lukas, na ang sama nang tingin sa akin,at sa left naman ay si Kuya Ethan, na walang expression pero bakas ang galit  nya sa akin, at last ang tahimik sa kanila pero minsan nakakusap ko sya pero parang normal lang si kuya Dion. Normal naman talaga silang lahat.

"Don't call me kuya, you will never be my sister at All, I have no blood  killer" and thats word broke my heart even if I hear that many times but it just  kill me to many times.

"by na way clean this house and when us got home all things here are clean, now leave I don't want to see your face" he said and the three brother of me still there the anger.

I don't know what I feel, it just 3 years ago but my Four brother not forgiven me, ahh because Stella still the best and I'm here know suffer of how she death. And that time Four brother 's  and me never be the close.

Naramdaman ko namn na umalis na sila, ako naman ay pumunta na sa kusina para mag trabaho.

Kapag walang pasok eto ang pinagkakabalaan ko. Linis dito linis doon nakakapagod din pero tinitiis ko nalang ayaw kung bulywan na namn ako nila kuya.

"Hija, ako na dyan" biglang sabi ni manang, umiling lang ako at tumingin sa kanya "Wag na manang kaya ko na toh, sanay na ako" sabi ko, Ngumiti ako sa kanila,ayaw kung magaya sya nung dati naming yaya.

Tinulungan nya kasi ako na mag linis, pero biglang dumating si kuya yuan kaya ayun pinalayas agad, ayaw ko naman mangyari yun kay manang, bukod sa matanda na ay nag iisa na lang sya.

Wala dito ang mga parents namin, nasa Korea for business, hindi ko alam kung alam nila ang mga pinagagagawa sa akin nila kuya, mukhang Hindi nila alam.

"Hindi ka parin ba nila pinaniniwalaan" biglang sabi ni manang, sya ang nakakaalam lahat nang pag hihirap ko, kaya ganyan sya sa akin.
"Nah, kahit kelan never sila nagtiwala sa akin"

Nakita ko sa mga mata ni manang ang awa, bigla syang napangiti, napangiti na rin ako alam ni manang na ayaw kung kinaaawaan ako, ayaw kung maging mahina sa paningin nila.

Nang araw ding iyon ay pagod akong humilita sa kama, may kalakihan tong kuwarto ko, may study table, malapit ang kama ko sa bintana. May book shelve din dito. I like reading book and lover music. Kaya may mga CD ako ditong kanta.

Tumitig ako sa kisame,  don't call me kuya, I have no blood killer. Na aalala ko mga sinabi ni kuya, I felt guilt, ako sinisisi sa pagkamatay ni Stella.