Sana Gül Bahçesi Vaad Ediyorum

14. Bölüm

Aşklarım hepinize merhaba. Bolca kalp. İyi okumalar(:

14. Bölüm.
"O benim kızım."

Yazarın anlatımıyla.
1 gün önce;

Barın karşısındaki adama sinirli bir şekilde bakıyordu. Aklı Zeynepteydi. 5 kez  aramış ama açmamıştı. Canla gitmemesinin sebebi, günlerdir ona tehtid mesajları gönderen adamın onu buluşmaya çağırmasıydı. Canla, Zeynebin yanına gitmeye koyulurken ona şöyle bir mesaj gelmişti.

"Barın her şeyi anlatıcam. Attığım konuma gel. Ama yanlız."
Ardından Barına konumunu atmıştı ve şimdi beraberlerdi. Siyah şapkası ve siyah ceketiyle Barının karşısındaydı. Konuşmaya başladı.

"Her şeyi anlatıcam Barın. Daha sonra istersen beni öldürürsün ya da polise verirsin. Çünkü hakediyorum."
Barın kaşları çatılı bir şekilde karşısındaki adama baktı. Dövmeyi planlıyordu onu, fakat şu anda bunu yapamazdı. Her şeyi öğrenmesi gerekiyordu.

"Barın büyük abin, Cemal. Bana tüm bunları yaptıran oydu."
Barın sinirle adamın üzerine yürümeye başladı.
"Ne diyorsun sikik. Abim hakkında böyle bir iftirayı söylemeye, karşımda nasıl cürret edersin?"

Adam telaşla telefonunu çıkarttı.
"Barın, abinin ses kayıdı var." Telefonu uzattı. Barın aldı ve ekrandaki ses kayıdına baktı. Abisi bunu yapmış olamazdı. Onun her anında yanında olan, onu koruyup kollayan kişi, ona bunu yapamazdı.

Ekrana tıkladı ve ses kayıdını dinlemeye başladı.
"Barını silahla vur."
Bu abisinin sesiydi. Sinirle tekrar dinlemeye başladı.
"Böyle anlaşmamıştık. Kimseyi vurmam ben."
"Ya Barına sıkarsın, ya da ben sana sıkarım."

Ses kaydı bu kadardı. Tekrar açtı. Dinledi. Bitince tekrar açtı. Barın bir süre elindeki telefona baktı. Hala inanamıyordu. Bu saçmalıktı onun için. Hiçbir sey demeden arkasını döndü. Arabasına bindi ve sürmeye başladı. Arabayı o kadar hızlı kullanıyordu ki kaza yapabilirdi. Nefes alış verişi çok hızlanmıştı. Gözleri hiçbir şeyi görmüyordu. Her şeyi kabul edebilirdi ama bunu asla. Kabul etmezdi çünkü, Cemal abisi öyle biri değildi. O kadar hızlı sürmüştü ki arabayı abisinin evine gelmişti bile.

Arabadan indi ve hızla evin kapısına doğru yürüyüp kapıyı çaldı. Hizmetli kapıyı açtı.
"Barın bey, hoş geldiniz."
Barın hızla içeri yürüdü. Salonda oturmuş abisini görünce durdu.

"Abisinin bir tanesi gelmiş."
Adam sevinçli bir şekilde ayağa kalktı. Ya da çok iyi rol yapıyordu.
Barın yavaş yavaş abisine doğru yürümeye başladı. Gözlerini abisinin gözlerine dikti.

"Sana tek bir şey sorucam. Beni tehtid eden kişi sen miydin?"
Adam güldü.
"Demek ki söylemiş sana, piç."
Barın sinirle bağırdı.
"Sen miydin?"

Adam Barının etrafında yürümeye başladı.
"Evet. Bendim."
Barın bir süre durdu. Bunu ona nasıl yapabilmişti?
"Neden?" dedi, fısıltıyla çıkan sesiyle.

Adam hala Barının etrafında yürüyordu.
"Ah Barın. İlk önce çok sevdiğin abinle karşılıklı oturup bir çay içmek istemez misin?"
Ardından kahkaha attı.

Barın bir kez daha sessiz bir şekilde sordu.
"Neden yaptın?"
Her zaman sesi gür çıkan Barının sesi çıkmamıştı bile. Hayatında en değer verdiği kişiydi abisi. Ki artık en nefret ettiği kişi olmuştu.

Cemal onun tam karşısında durdu.
"Babam şirketi sana bırakacakmış. Bunun olmasına nasıl izin vereyim? Bu şirketi buralara ben getirdim. O koltuğu sana bırakamam."

"Beni seviyorsun sanmıştım. Ailede tek sana güvenmiştim. Beni koruyordun. Diğer ikisine karşı hep beni korudun. Yapmasaydın. Neden yaptın?"