When Midnight Falls

Season 1 Chapter 1: She Can't Sleep

Moerani's Point Of View

“I'M SERIOUS, Darling. Communicate with people. Mabubulok ka na dito sa bahay. Ilang libong beses ko pa bang sasabihin iyon sa iyo?” si Mommy. Umagang umaga, puro daldal.

“I don't have friends. I mean, I have Dobi. Dobi is nice.” ang sabi ko at saka pi-net si Dobi, my golden retriever.

“Find a person, Rani. Dobi is nice but can he talk to you?” ang sabi ni Mommy habang naghahanda ng almusal. Halos araw araw niya rin akong sermonan dahil nga ayokong maglalalabas. What am I going to do?

It's just introvert things.

“Tinuruan ko siya. 'Di ba, Dobi? Count to three.” ang sabi ko at saka hinimas ang mukha ni Dobi. He barked three times. He's such a good boy.

“Ewan ko sayo, Moerani. Hindi ka ba pupunta kila Thelios? Ayaw mo bang makalanghap ng sariwang hangin?” ayaw talaga akong tigilan ni Mommy. Nakatingin lang siya sa akin at tila naghihintay ng magiging sagot ko.

Palagi nalang niya akong pinipilit na lumabas. Eh, wala nga akong kaibigan, duh.

“NO WORRIES, Mommy. He's here. Bye! Bye, Baby Dobi!” ang sabi ko at saka ko kinuha ang mga gamit ko. Hindi ko na naisipan pang ubusin ang almusal ko kaya nagalit na naman si Mommy.

“She's nagging, is she? Araw araw nalang, hindi ka ba napapagod na pakinggan siya?” si Thelios, too bad he's my cousin.

“She's my Mom. I'm used to it, Dobi.” ang sabi ko at saka hinigpitan ang hawak sa mga gamit kong nasa braso ko.

“It's Dovi. D-O-V-I. Thelios nalang kaya ang itawag mo sa akin? Nagiging aso ako kapag tinatawag mo kong Dovi.” ang reklamo niya.

“Ang cute mo kasi. Kamukha mo si Dobi.” mas lalong kumunot ang noo niya nang pisilin ko ang pisngi niya. He hates when I does that.

Inirapan niya lang ako at saka nauna nang maglakad. Tignan mo yan, ang arte.

WE'RE HEADING to Building 04 of our school. Doon kasi ginagawa iyong Art Workshop, we're aspiring artists. Hindi lang talaga halata kay Dovi.

“I'm sorry, Ms. Weere. Natagalan lang kami kasi ang bagal kumain ni Rani. Sorry, we're late.” ang sabi ni Dovi.

Excuse me?

Nabatukan ko tuloy siya nang makaupo na kami sa kaniya kaniya na naming upuan.

“Okay. Let's start. Moerani and Thelios is now here. Prepare your materials.” ang sabi ni Ms. Weere.

“I'M LUCKY to have you, Dovi.” out of the blue, I just said that to Thelios. Napakunot naman ang noo niya at matawa-tawa.

“Natauhan ka ata matapos kang pagsabihan ni Tita ng 186th time.” ipinagkrus niya ang kaniyang kamay at saka ngumisi.

“I'm serious, Dovi. I don't have anyone, okay? It's just you.” nag-pout naman ako nang sabihin ko iyon.

“What do you want? No. Don't answer. I know.” ang sabi niya at saka hinila ang kamay ko. Kakaupo palang namin sa may bench malapit sa may gate ng school dahil masyadong mainit at mahirap maglakad pabalik.

“BAKIT kailangan mo pang takpan ang mata ko, Dovi?” ang sabi ko at saka matawa-tawang tinanggal ang kamay ni Dovi sa mata ko. Alam ko naman na dito niya ako dadalhin, so why bother surprising me?

“Nothing. I just want to do it.” saka siya tumawa. His smile is just as pure as an angel.

I really like the vibe of the forest, especially when it's midnight.