When Midnight Falls

Season 1 Chapter 16: It's A Very Long Night (Pt.2)

Moerani's Point Of View

“YOU SINNED.”

I chased my breath as I woke up. This time, umaga na talaga. I just checked my phone and it's already fifteen minutes away from eight.

“Did you also saw that, Dobi? That guy?” ang sabi ko at saka hinawakan ang fur ni Dobi. I still have a day in our house.

Will I still manage to live?

“Yeah, Mom. I'm still alive, breathing.” ang sabi ko at saka kumagat ng tinapay. Binigyan ko rin si Dobi dahil alam ko naman na nagugutom na rin siya.

“Nothing bad happened, right?” napaisip nalang tuloy ako kung makakaya ko bang magsinungaling kay Mommy. I'm bad at lying, that's why.

“None, Mom. In fact, I'm enjoying this.” narinig ko ang pagtawa ni Mommy sa kabilang linya. Sabi na't hindi nga ako magaling magsinungaling.

“You are not, Rani. Let's just talk later. My boss is calling me, Bye. Don't forget to lock all the doors, Rani.” ang sabi ni Mommy at saka naman nawala sa linya. Napabuntong-hininga ako habang ibinababa ang phone ko. Hindi pa rin kasi malinaw sa akin kung ano iyong nangyari. Hindi ko alam kung totoo ba iyon.

“Ninety-one, Ninety-two, Ninety-three.” I said as I count every single thing in our house, from the furniture to the little things. I'm just so bored.

Tamad kong tinapunan ng tingin ang orasan na nakasabit sa may dingding. “Thirty minutes after ten, great.” ang sabi ko at saka sumubo ng chips. Kakakain ko lang kanina ng umagahan kaya kailangan ko nang mag-snacks.

Kaagad na naman akong napatayo sa pagkakahiga ko nang makarinig ulit ng babaeng umiiyak. “Hey?” ang sabi ko at saka kinuha ang gunting na nakapatong lang sa may center table.

Hinigpitan ko ang hawak ko doon na parang naka-depende doon ang buhay ko.

Her cries is eventually getting loud. Inilagay ko ang kaunti kong bangs sa likod ng tainga ko. Pagkatapos ay napalunok ako at saka mas lalong hinigpitan ang hawak sa may gunting.

Idinikit ko ang tainga ko sa pintuan kung saan nanggagaling ang iyak na naririnig ko. Naisipan kong sumilip sa kaunting siwang na nandodoon sa may gilid noon. Wala rin naman kasi akong susi dahil si Mommy ang nag-aayos ng mga bagay dito.

Ayaw niya akong gumalaw ng mga bagay-bagay dito.

“Do you need help?” ang sabi ko nang sa wakas ay makita ko ang babaeng iyon. Yakap yakap niya ang tuhod niya at hanggang ngayon ay iyak pa rin siya ng iyak.

She then immediately gave me her gaze as if she's trusting me. Her cries are blood, her wounds seems not healing. Her gaze is still on me, reason to make my system fail.

She's just wearing her dress, which is I think is made in the late century where fancy dresses are worn. Bakas na bakas sa mukha at pangangatawan niya ang pangmamaltrato sa kaniya.

“Adjuva Nos.” she said, blood starts to flow from her eyes, it won't stop. Nagtaasan ulit ang balahibo ko nang mapagtanto pamilyar ang mukha niya.

Kaagad kong tinignan iyong kwintas na nakita ko sa may baul, it was really her. Napahawak na lamang ako sa bibig ko nang ibalik ko ang tingin doon sa may siwang. She's smirking at me like a devil. She's not crying anymore thus, she's just staring at me with her bloody eyes.

“Hue!” halos maitapon ko iyong gunting na hawak ko nang marinig ko na naman iyong pagbulyaw ng lolo ni Hue sa kaniya. Pang-ilang beses na ito ngayong linggo.