The prince of Slytherin and the princess of Gryffindor [GREEK]

Χόγκουαρτς Εξπρές

Ερμιόνη POV

Μια καινούρια χρονιά ξεκινά μόνο που αυτή τη φορά είναι η τελευταία χρονιά που έρχομαι στο Χόγκουαρτς. Η τελευταία φορά που περνάω την πλατφόρμα 9 και ¾, η τελευταία φορά που θα δω την κυρία με το καροτσάκι στο τρένο, η τελευταία φορά που θα δω το ταξίδι μέχρι το Χόγκουαρτς.

Αυτή τη στιγμή εγώ, ο Ρον και ο Χάρι καθόμαστε κλασσικά στο βαγόνι που καθόμαστε πάντα. Όλα είναι ήσυχα, ακούγεται μόνο ο ήχος της βροχής που χτυπάει τα τζάμια του τρένου. Ο Χάρι κάθεται ήσυχος και λογικά αναπολεί. Ο Ρον όπως πάντα τρώει και εγώ, λοιπόν, διαβάζω όπως πάντα. Αυτήν την ησυχία έσπασε η πόρτα του βαγονιού όταν την άνοιξαν και μπήκαν μέσα ο Νέβιλ και η Λούνα.

«Παιδιά, όλα καλά;» μας ρώτησε ο Νέβιλ. Όλοι απλώς γνέψαμε. Ο Νέβιλ χωρίς άλλη κουβέντα έκατσε δίπλα στον Ρον και η Λούνα δίπλα σε εμένα. Ο Ρον που είχε τελειώσει να μασουλάει ότι βρει από φαγόσιμο άρχισε να μιλάει με τον Νέβιλ για άσχετα πράγματα. Σύντομα στην συζήτηση μπήκε και ο Χάρι. Εγώ συνέχιζα να διαβάζω αλλά ταυτόχρονα άκουγα τη Λούνα που μου έλεγε για το καινούργιο της φυλαχτό εναντίον των Νάργκλ. Έγνεφα και απαντούσα μονολεκτικά όπου χρειαζόταν. Κάποια στιγμή ο Νέβιλ καθάρισε το λαιμό του για να απευθυνθεί σε όλους μας.

«Να φανταστώ πως όλοι ξέρετε ότι ο Μαλφόι γύρισε;» μας είπε σαν να ρωτάει αλλά στην πραγματικότητα μας στο ανακοίνωνε. Η Λούνα κοιτάχτηκε με το Νέβιλ. Ενώ ο Χάρι, ο Ρον και εγώ που είχαμε σοκαριστεί φωνάξαμε.

«ΤΙιι;» με μια φωνή ακουστήκαμε και οι τρείς μαζί.

«Ναι» μας αποκρίθηκε εκείνος. «Ο πατέρας του κλείστηκε στο Αζκαμπάν, αλλά η μητέρα του όχι, επειδή κάλυψε το Χάρι. Για κάποιο λόγο όμως ούτε ο Μαλφόι» μας ενημέρωσε ο Νέβιλ. Ο Χάρι άρχισε πάλι να αναπολεί. Ήταν αλήθεια. Η Νάρκισσα Μαλφόι είχε πείσει τον Βόλντεμορτ πως ο Χάρι ήταν νεκρός ενώ ήξερε πως ήταν ζωντανός. Φυσικά το έκανε μόνο και μόνο επειδή τη διαβεβαίωσε πως ο γιός της ζούσε. Μπορώ να φανταστώ γιατί ο Μαλφόι δεν πήγε στο Αζκαμπάν με τον πατέρα του. Ο Λούσιους Μαλφόι είχε αναγκάσει τον Ντράκο να ενταχθεί στους Θανατοφάγους, άρα αυτό σήμαινε πως δεν ήταν δικιά του επιλογή. Δεν τον δικαιολογώ όμως. Ακόμα θυμάμαι να γυρίζει το πρόσωπό του στο πλάι καθώς με άκουγε να ουρλιάζω από τον πόνο που μου προξενούσε η θεία του. Η Θανατοφάγος Μπέλατριξ Λεστρέιντζ, που χάραζε στο δέρμα μου τη λέξη λασμοαίματη επειδή δεν της έλεγα αυτό που ήθελε να ακούσει. Κι όμως μπορώ να φανταστώ πως με θυμάται ξαπλωμένη στο πάτωμα του δικού του σπιτιού, ενώ από τα μάτια μου έσταζαν δάκρυα πόνου και απογοήτευσης. Ναι σίγουρα θυμαται τις στάλες αίματος που έπεφταν αργά αργά στο πάτωμα.

«Ερμιόνη μας ακούς;» μου έλεγαν όλοι στο βαγόνι σκουντώντας με για να ξεφύγω από την αναλαμπή του παρελθόντος.

«Ναι» απάντησα κι έκλεισα το βιβλίο μου σαν να έφταιγε αυτό που δεν άκουγα τόση ώρα.

«Φτάσαμε» με ενημέρωσε ο Ρον.

«Ωραία, μισό να πάρω τα πράγματά μου» είπα και πήγα να τα πάρω, με ενημέρωσαν πως θα περιμένουν έξω. Εγώ έγνεψα και συνέχιζα να μαζεύω τα πράγματά μου.