Homeless Boy

05 - Thief

De wekker op mijn telefoon gaat en met heel veel moeite draai ik mij richting mijn nachtkastje om hem uit te drukken. Alsof het automatisme is sluit ik mijn ogen terwijl ik in mijn dekens lig gedraaid.

Ik schrik weer wakker als mijn tweede wekker op mijn telefoon gaat. Brak en duf zoek ik naar de knop op het scherm om het geluid te laten stoppen. Ik vind de knop en de rust neemt de slaapkamer weer over. In de verte hoor ik een harde wind razen langs de slaapkamerramen.

Mijn ogen schieten open als ik mij realiseer dat Julian, of tenminste, ik denk dat hij zo heet, op mijn bank ligt. Ik sla de dekens van mij af en voel mijn hartslag versnellen. Waarom ben je nerveus? vraag ik mijzelf af. Zou hij er nog liggen?

Ik ga rechtop in bed zitten en mijn warme lichaam maakt weer eens kennis met de koude lucht in de slaapkamer. Misschien moet ik eens proberen om de verwarming aan te laten in deze frissere maanden. Ik zet mijn benen buiten mijn bed en rek mij uit. Een grote, luide gaap verlaat mijn lichaam. Rot nachten.

Ik schuif mijn kledingkast open en wissel de boxer waarin ik heb geslapen voor een nieuw fris exemplaar. Ik kijk even in de spiegel die op de schuifkast zit. Voor mij staat een jongen met hele duidelijke donkere kringen rond mijn ogen. Ik ben over niet gauw onzeker, maar ik ben wel bang dat als mensen dit zien dat ze denken dat ik mijn zaakjes niet op orde heb. Terwijl het enige probleem dat ik heb is mijn slaapprobleem.

Wederom weet ik niet hoe mijn agenda in elkaar steekt deze ochtend. Ik draai mij richting mijn iPhone en roep 'Hee Siri.' Niets. 'Hee Siri!' roep ik harder. Niets. Rot ding. 'Hee Siri!' roep ik geïrriteerd. 'Zeg het maar,' zegt mijn telefoon eindelijk terug. 'Lees mijn afspraken voor vandaag voor,' zeg ik.

'Je hebt vandaag een afspraak staan,' begint mijn telefoon. 'Om 10 uur; meeting Double S Motorparts,' ik kijk verbaasd op. 'Hoelaat eindigt mijn afspraak?' vraag ik terug. 'Je afspraak eindigt om 4 uur in de middag.' Oef!

Een lange en hele belangrijke meeting met de leverancier van onze onderdelen van de McLeaf Lucille, de nieuwe motor die het bedrijf op de markt gaat brengen. Met dat in mijn achterhoofd trek ik mijn netste pak uit mijn kast. Het is een donkergrijs Valentino pak, met een bijbehorende donkergrijze stropdas en spierwit overhemd. Het is het pak wat ik alleen aan doe bij de meest exclusieve gesprekken. Dit is daar zeker een van.

Het is op maat voor mij gemaakt. Dat was toen even een flinke hap uit mijn portemonnee, maar mijn vader overtuigde mij er van dat het een goede investering was. Achteraf geef ik hem daar gelijk in.

Ik strik mijn stropdas en kijk nog een keer in de spiegel. 'Nice,' fluister ik mijzelf toe. Terwijl een gaap mijn mond verlaat open ik de glazen deur naar de vide. Ik loop de vide over en de trap af, mijn woonkeuken in. Het is stil. Iets te stil.

Ik loop richting mijn lederen bank midden van mijn living. Zou hij er nog liggen? vraag ik mij af. Ik heb hem niet horen vertrekken vannacht dus het kan niet anders dan dat hij er nog ligt. Ik schrik. Hij ligt er niet meer. Hij is weg. De dekens liggen zo netjes opgevouwen dat het net is alsof hij er niet heeft gelegen. Geen afdrukken in de lederen kussens, helemaal niets. Ik voel aan de kussens en ze zijn ijskoud. Ik zoek tevergeefs naar een briefje, maar ik vind niets.

Een teleurgesteld gevoel neemt mijn gedachtes over. Hij heeft je hulp in de wind geslagen. Nog niet over de verbazing heen realiseer ik mij dat ik nu geen tijd heb om hier bij stil te staan. Ik moet naar kantoor, ik moet een goede indruk maken vandaag.

Zoals gewoonlijk is het druk onderweg. Niets wijst erop dat deze dat anders is begonnen dan anders en heel belangrijk is voor het bedrijf.

'Goedemorgen Rosie,' begroet ik de dame achter de balie als ik de lift uit stap. 'Goedemorgen meneer McLeaf, belangrijke meeting vandaag?' vraagt ze. Ik kijk haar vragend aan als ik even bij de balie stil sta. 'Je draagt hét pak,' zegt ze. 'Ah, ja, het wordt een drukke dag,' zeg ik met een zwakke glimlach.