School [Namjin]

0

Masadan yükselen çatal bıçak sesleri, başka hiçbir şey yok. Bu sessizlik beni öyle boğuyor ki tüm tabakları fırlatıp atmak istiyorum. Ne aradığımdan emin değilim, tek bildiğim özlediğim. Ne oldu da bu hale geldik? Gün boyu birlikte olmamıza rağmen başımdan geçenleri dinlemek için heyecanla masaya oturan adam neden şimdi sadece tabağına bakıyor? Beni öpmeden mutfağa girmeyen adam neden şimdi mutfağa girmek için benim olmadığım anları kolluyor? Bu kaç haftadır böyle? Kaç haftadır çabalıyorum bir şeyler yapmak için ve kaç haftadır kapanıyor Namjoon'un kapıları yüzüme? Nerede hata yapıyorum?

"Günün nasıl geçti?"

Bir gün daha gururumu ayaklar altına alıp belki gün içinde yapacağımız tek konuşmayı başlatıyorum.

"İyiydi. Yoruldum biraz."

"Öyle mi?" dudaklarımı ıslatıp ağır ağır başımı sallıyorum ve gözlerimi yemeğime dikiyorum tekrar. Artık iyice soğumuş ama yemek gelmiyor içimden. "Benimki de iyiydi."

Tekrar başlayan sessizlik. Beynimin içinde dönen düşünceler bardağı bile bulmama engel oluyor ve devrilen bardak yüzünden masa suyla kaplanıyor. İkimizden de herhangi bir tepki yok. Doğru, altı üstü bir bardak su, sileriz geçer. Peki en son ne zaman bir şey için heyecanlanmıştık? Ne zaman bir şey için kahkaha atmıştık? Ne için endişelenmiştik de birbirimizin kollarında huzur bulmuştuk?

"Namjoon." gözlerimi masaya yayılan sudan çekip alyansıma dikiyorum. Kendi paralarımızı biriktirip zar zor aldığımız alyans. Değeri var mı şimdi? "Bu sıralar durgun görünüyorsun. Bir sorun varsa bana söyleyebilirsin. Ben senin eşinim."

Son çırpınışlarım. Lütfen bir sorununu anlat. Ne olduğunun önemi yok, bacağımı masaya çarptım yürürken, de. Arabanın lastiği patladı, ona canım sıkıldı, de. Lütfen kapılarını birazcık da olsa arala benim için Namjoon. Haftalardır o kapıları zorluyorum, içeri girmeme izin ver.

"Öyle mi? Farkında değilim. Yok bir şey."

Elbette farkında değilsin.

"Başka birisi mi var?"

İçim kanaya kanaya kurduğum bu cümle kulaklarıma ulaşıyor ve acıyla gülmeme sebep oluyor. Hadi, aksini ispatlamaya çalış, dehşete düş. Ben de biliyorum hayatında benden başka kimsenin olmadığını. Ama kork sana olan güvenimi kaybetmemden, haftalardır evliliğimizi kurtarmak için çabaladığım gibi sen de çabala biraz. Fazlasını istemiyorum. Sadece gözlerime bak ve bir şeyler söyle. Belki birbirimize kızarız, bağırırız ama ufak bir çaba görürüm en azından.

"Bana güvenmiyor musun?"

Donuk bakışları gözlerimi buluyor, sesinde herhangi bir duygu yok. Hayır, sadece kendini bana açman için çabalıyorum. Neden görmüyorsun bu çaresiz çırpınışlarımı?

"Hayır-"

"Boşanmak mı istiyorsun?"

Birkaç saniyelik afallayışımın ardından yüzüme bir gülümseme yayılıyor. Acı dolu bir gülüş, ama kendi aptallığımın farkına vardığım için. Haftalardır uğraştığım şey, aklına boşanmayı koymuş bir adamın benden kurtulma isteğiymiş. Aptalsın Kim Seokjin, kalbindeki bu acı sana müstehak. Gözlerim doluyor ama şimdilik umurumda değil. Uğruna her şeyimi feda ettiğim evliliği kaybederken güller mi saçacaktım etrafa bir de?

İç çektiğimde titreyen nefesimle dudaklarımı ıslatıp başımı sallıyorum tekrar. Konuşabileceğimden emin olmadığım için bekliyorum birkaç dakika. Ya da olayları hazmetmek ve doğru bir karar vermek için. Dört yıllık evliliğimiz gözlerimin önünden geçiyor. Evlenmek için herkesi karşımıza almamız, zar zor bir ev bulmamız, borçlarımızı ödeyebilmek için kaldığımız fazla mesailer yüzünden sızlanarak eve gelmemiz ve gecenin geç saatlerinde girdiğimiz yatakta hiçbir şeyi umursamadan huzurla uykuya dalmamız. Peki ya son dört hafta? Evden farklı saatlerde çıkıyor, farklı saatlerde giriyorduk. Evde iletişim kurmak ne kelime, birbirimizin yüzüne bakmıyorduk. Üzgün olduğumu biliyordu ve yanıma gelmedi bir kez olsun. Sadece ev kiramı paylaşmak için mi evlenmiştim ben Namjoon'la?

En sonunda başımı bu sefer kendimden emin bir şekilde sallayıp gözlerine bakıyorum dolu gözlerim ve hayal kırıklıkları saklı gülüşümle.

"Evet Namjoon, boşanmak istiyorum."