The prince of Slytherin and the princess of Gryffindor [GREEK]

Μάθημα φίλτρων

Ερμιόνη POV

Τι ακριβώς συνέβη μόλις τώρα; Όχι, δεν μπορώ ούτε να το σκέφτομαι. Τι ρεζιλίκι, θεέ μου. Δεν το πιστεύω. Πως μου ξέφυγε εμένα τέτοιος αναστεναγμός; Ξέρεις πολύ καλά πως και γιατί. Φωνούλα, δεν θα τα πάμε καλά. Το χειρότερο είναι πως μετά θα αρχίσει να με κοροϊδεύει και θα έχει και επιπλέον λόγο. Έφτασα στον κοιτώνα μου και ξάπλωσα. Δεν έχω τίποτα να φοβάμαι. Εξάλλου και αυτός την ίδια αντίδραση με εμένα είχε. Αν με κοροϊδέψει γι' αυτό, θα τον κοροϊδέψω και εγώ. Καθώς με έπαιρνε ο ύπνος δεν μπορούσα να μην παραδεχτώ πως μου άρεσε η αίσθηση του σώματος του, μου απέπνεε ασφάλεια. Αλλά το χειρότερο ήταν η αίσθηση χαμηλά στην κοιλιά μου, που την προκαλούσε η πίεση ανάμεσα στα πόδια μου. Όχι, όχι, δεν πρέπει να σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Στο όνειρο μου έβλεπα βιβλιοθήκες, γκρι μάτια, δροσερό δέρμα και λευκόξανθα μαλλιά.

Ξύπνησα πολύ νωρίς σήμερα. Φοβάμαι πως τα όνειρα μου δε με άφηναν σε ησυχία όλο το βράδυ. Ντύθηκα και κατέβηκα στην τραπεζαρία. Εκείνη την ώρα είχαν έρθει ο Ρον και ο Χάρι. Πήγα κοντά τους για να πάρω μέρος στη συζήτηση.

«Ναι, σου λέω εξαφανίστηκε...» του είπε ο Χάρι.

«Τι εξαφανίστηκε;» ρώτησα και ο Ρον πέρασε το χέρι του στους ώμους μου.

«Ο αόρατος μανδύας μου, δεν ξέρω που είναι» μου αποκρίθηκε. Αμάν, ωχ, όχι. Ο μανδύας. Ξέχασα να του τον επιστρέψω.

«Βασικά, ξέρω που είναι, δεν εξαφανίστηκε» του είπα με τρεμάμενη φωνή. Ξέρω πόσο μεγάλη αξία έχει ο μανδύας αυτός για τον Χάρι.

«Τι; Πού είναι; Πες μου πως τον έχεις εσύ...» είπε με μια δόση ελπίδας στα μάτια του. Φυσικά και τον έχω εγώ.

«Μην ανησυχείς. Εγώ τον έχω. Τον δανείστηκα χθες, απλά ξέχασα να σου τον φέρω» τον ηρέμησα.

«Ερμιόνη, σ' αγαπώ» μου αποκρίθηκε και με αγκάλιασε. Ο Ρον όπως πάντα συνέχιζε να τρώει.

«Κι εγώ σ' αγαπώ Χάρι. Και Ρον σταμάτα πια να τρως» τον μάλωσα. Αυτός ο άνθρωπος δεν σταματά ποτέ.

«Τι να κάνω; Αφού πεινάω» μου αποκρίθηκε. Προσπέρασα την απάντηση του.

«Σήμερα, πρώτη ώρα έχουμε φίλτρα» τους ανακοίνωσα.

«Άντε πάμε, να τελειώνει αυτό το μαρτύριο» ο Χάρι δεν συμπαθούσε ποτέ αυτό το μάθημα. Αν και πλέον η γνώμη του για τον Σέβερους Σνέιπ είχε αλλάξει ριζικά. Πλέον δεν τον μισούσε αλλά τον καταλάβαινε κιόλας. Ο καημένος ο Σνέιπ. Ο θάνατος του ήταν ο χειρότερος που μπορούσα να φανταστώ. Μα να του επιτεθεί αυτο το λυσσασμένο φίδι; Και πέθανε κι άδικα. Αφού το ραβδί απο κουφοξυλιά δεν ήταν ποτέ του Σνέιπ. Πλέον είχα φτάσει στην τάξη. Στα φίλτρα είχαμε φυσικά τον καθηγητή Σλάγκχορν. Από όλη την τάξη συμπαθούσε πιο πολύ εμένα και τον Χάρι και λίγο τον Ντράκο...εννόω τον Μαλφόι, επειδή ήταν καλός στα φίλτρα.