The prince of Slytherin and the princess of Gryffindor [GREEK]

Χρειάζομαι τους φίλους μου

Ντράκο POV

Την άφησες να φύγει, ηλίθιε. Το ξέρω. Το είδα στα μάτια της. Δεν με θέλει, οπότε γιατί να την κρατήσω με το ζόρι; Είμαι τόσο ηλίθιος. Πώς πίστεψα έστω και για μία στιγμή πως θα ένιωθε ότι νιώθω εγώ; Τουλάχιστον προσπάθησα. Δεν είχα τίποτα να χάσω. Πήρα τα πράγματά μου κι έφυγα. Μπορεί αυτό που έγινε να μην ξανασυμβεί αλλά εγώ θα το θυμάμαι για πάντα. Ανταποκρίθηκε όμως, δε γίνεται να μην ένιωσε τίποτα. Η Ερμιόνη δεν κάνει τίποτα απλά για να περάσει καλά.

Ερμιόνη POV

Όχι, δεν γίνεται αυτό. Αλλά δεν μπορώ άλλο. Κάτι άλλαξε μέσα μου. Ό,τι καταπίεζα, έρχεται στην επιφάνεια. Θέλω ένα διάλειμμα για να σκεφτώ. Και τι καλύτερο από το να περάσω χρόνο με τους φίλους μου; Είναι ευκαιρία γιατί αύριο πάμε στο Χόγκσμιντ. Διάβασα, έφαγα και ξάπλωσα. Είναι η πρώτη χρονιά που δεν χρειάζεται να κυνηγάμε λίθους ή φίδια ή εγκληματίες-νονούς ή λύσεις για αγωνίσματα ή εξηγήσεις σε οράματα ή περίεργα βιβλία. Για να μην πω πως δεν χρειάζεται να ψάχνουμε για πεμτουσιωτές ή να πολεμάμε. Ο ιδανικός χρόνος για να περάσουμε χρόνο σαν φίλοι. Και με αυτές τις σκέψεις με πήρε ο ύπνος.

Επόμενη μέρα

Οι λιγοστές αχτίδες του ήλιου, που διαπερνούν το παράθυρο, είναι ο λόγος που ξυπνάω. Ετοιμάζομαι και κατεβαίνω στην Μεγάλη Τραπεζαρία. Δεν είναι κανείς εδώ. Κάθομαι στην τραπεζαρία και βγάζω ένα βιβλίο. Θα φάω όταν έρθουν οι υπόλοιποι. Κατέβασα το βιβλίο μου επειδή μια κουκουβάγια έριξε ένα γράμμα πάνω μου. Είναι από τους γονείς μου θα το διαβάσω σε λίγο...μισό λεπτό...από ποιούς; Οι γονείς μου έχουν ακόμα το ξόρκι της λήθης και βρίσκονται στην Αυστραλία. Το ανοίγω με γρήγορες κινήσεις. Είναι από το Υπουργείο Μαγείας. Με ενημερώνουν πως κατάφεραν να αναιρέσουν το ξόρκι. Υπέροχα. Έξοχα. Φανταστικά για την ακρίβεια. Είμαι τόσο χαρούμενη που δεν είχα προσέξει τον Μαλφόι να κάθεται στο τραπέζι του Σλίθεριν. Φαινόταν κατάκοπος. Τα λευκόξανθα μαλλιά του δεν ήταν τόσο προσεγμένα όσο ήταν παλιά. Τα ρούχα του, τσαλακωμένα. Το δέρμα του πολύ πιο χλωμό. Και τα παγερά, ψυχρά του μάτια δεν είχαν αυτή τη ζωντάνια που συνήθιζαν να έχουν. Ωχ με κοιτάει...και τον κοιτάω. Υπέροχα, τώρα με έπιασε να τον κοιτάω. Κάτι περίεργο συμβαίνει. Δεν είπε τίποτα ειρωνικό. Για την ακρίβεια ούτε καν μου μίλησε. Απλά έσκυψε το κεφάλι και συνέχισε να κοιτάει κάτω. Παράξενο. Αυτός δεν θα κοιτούσε κάτω ακόμα κι αν το πάτωμα ήταν από χρυσό. Επίσης έχω προσέξει πως είναι όλη την ώρα μόνος του. Πρέπει να είναι πολύ δύσκολο γι' αυτόν, να μην έχει κανέναν για να μιλήσει. Έχω ακούσει κουτσομπολιά από διάφορες παρέες, πως δεν τον πλησιάζει κανένας, ούτε του μιλούν. Ειδικά αφότου πέθανε ο Κράμπε και ο Γκόιλ έφυγε από το Χόγκουαρτς. Τον λυπάμαι λίγο. Έτσι που είναι μόνος του φαίνεται πιο ευάλωτος, πιο μικρός. Μακάρι να μην τον μισούσαν όλοι τόσο πολύ. Το παραδέχομαι, έκανε και είπε πολλά κακά πράγματα αλλά του αξίζει όλη αυτή η μοναξιά ειδικά αφότου θυσίασε τον ευατό του μπροστά σε όλους μας για τον Βόλντεμορτ; Αλλά και πάλι δεν μπορώ να ξεχάσω όλα όσα έκανε ή είπε. Κάποιες φορές πληγωνόμουν άσχημα.
Εξάλλου ποιός γεννιέται καλός ή κακός;