The prince of Slytherin and the princess of Gryffindor [GREEK]

Ο καβγάς

Ερμιόνη POV

Είμαι ηλίθια. Ναι, το ξέρω πως είμαι αρκετά έξυπνη στα μαθήματα αλλά από θέματα καρδιάς δεν ξέρω τίποτα. Πίστευα πως νοιαζόταν μετά από όλα όσα έγινα αλλά τίποτα. Η καρδιά του είναι παγωμένη κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό. Ναι ο Ντράκο Μαλφόι δεν εμφανίστηκε ποτέ στη βιβλιοθήκη. Έπαιξα τόσο θέατρο και έδωσα τόσες ψεύτικες εξηγήσεις στον Ρον για κανέναν απολύτως λόγο. Ο Χάρι έδειχνε περιέργεια για το όλο θέμα αλλά ήξερε ότι δεν μου άρεσε η ανάκριση. Δύο ώρες περίμενα στη βιβλιοθήκη για να εμφανιστεί. Προσπαθούσα να δικαιολογήσω στο μυαλό μου μέχρι και την κάθε εξωπραγματική εξήγηση που θα μπορούσε να μου δώσει για την απουσία του. Αλλά εκείνος δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο για να με ενημερώσει. Νιώθω εξαπατημένη και ταπεινωμένη μετά από όλο αυτό. Αποφάσισα όμως πως τέρμα πια. Πάει. Μας τελείωσε ο Ντράκο Μάλφοι. Χωρίς να το καταλάβω είχαν περάσει οι πρώτες ώρες των μαθημάτων. Ήταν ώρα μεσημεριανού. Λοιπόν, μόλις τον δω θα κάνω σαν να μην υπάρχει. Έκατσα και κράτησα θέσεις στον Χάρι και στον Ρον. Εκείνος δεν έχει έρθει ακόμα. Μάλλον απλά άργησε. Σε όλο το μεσημεριανό συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Ο Μαλφόι δεν μας έκανε τη χάρη να εμφανιστεί τελικά. Δεν πάτησε ούτε στα μαθήματα. Μήπως του συνέβη κάτι; Αν ναι τότε εγώ τόση ώρα τον βρίζω η κακούργα. Μα τι λέω; Θανατοφάγος είναι. Θα μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του. Τα μαθήματα τελείωσαν. Οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά. Τελικά δεν εμφανίστηκε καθόλου. Ύποπτο. Πήγα και στάθηκα έξω από το γραφείο του Σλάνγκχορν. Να χτυπήσω ή όχι; Φαίνεται σαν νοιάζομαι; Μα τι λέω; Αφού νοιάζομαι. Λίγο όμως. Όχι πολύ. Η πόρτα του γραφείου με έβγαλε από τον εσωτερικό μου μονόλογο.

«Δεσποινίς Γκρέιντζερ. Τι θέλετε εδώ; Πλησιάζει η ώρα για βραδινό» ακουγόταν έκπληκτος.

«Κύριε Σλάνγκχορν, το ξέρω πως δεν είναι δικιά μου δουλειά αλλά μήπως ξέρετε που είναι ο Ντράκο;» προσπάθησα να φανώ αρκετά ευγενική.

«Όχι. Δεν ξέρω που είναι και δε με νοιάζει» αποκρίθηκε και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα. Πού αλλού να πάω να ρωτήσω; Μισό ένα χαρτάκι είναι κάτω στο πάτωμα.

"Αναρρωτήριο"

Ύποπτη η συμπεριφορά του Σλάνγκχορν. Αναρρωτήριο; Τι σημαίνει τώρα αυτό; Ότι ο Ντράκο είναι στο αναρρωτήριο. Λες; Τρέχω σαν τρελή μέχρι το αναρρωτήριο. Σταματάω απ' έξω αλλά δεν ακούγεται τίποτα. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Ακούγονται βήματα. Η κυρία Πόμφρι. Κρύβομαι και περιμένω να φύγει. Τελικά ήταν όντως η ώρα βραδινού. Μόλις έφυγε προχώρησα γρήγορα προς το εσωτερικό του χώρου. Ο Σλάνγκχορν είχε δίκιο. Εκεί ήταν. Ξαπλωμένος και σκεπασμένος με λευκά σεντόνια. Έμοιαζε με νεκρός. Αλλά σίγουρα δεν ήταν. Πήγα πιο κοντά για να τον παρατηρήσω καλύτερα. Ήταν τόσο γαλήνιος. Τα άσπρα τον κάνουν να φαίνεται σαν να είναι από πορσελάνη. Δεν κρατήθηκα και του χάιδεψα τα μαλλιά. Ήταν τόσο ωραία η αίσθηση. Τοποθέτησα το χέρι μου στο μάγουλό του. Ήταν κρύος. Άνοιξε απότομα τα μάτια του και άρπαξε το χέρι μου. Στρίγλιξα από το φόβο μου αλλά εκείνος μου έκλεισε το στόμα. Αφού σιγουρεύτηκε πως δεν θα φωνάξω πήγε να πάρει το χέρι του. Όχι λάθος δεν έκανε αυτό. Απλά άρχισε να χαϊδεύει τα χείλη μου. Το κορίτσι που είναι εδώ τώρα σίγουρα δεν είμαι εγώ γιατί με μια απότομη κίνηση έσκυψα και ακούμπησα τα χείλη μου στα δικά του.