Forgotten Feelings || REDNAVEI

46.

Mijn lippen zijn kapot gebeten, en nu zijn mijn wangen aan de beurt.

Zo erg ben ik mezelf aan het inhouden deze Engels les.

Het liefste was ik nu naar haar toe gerend en had ik de haren uit haar hoofd getrokken.

Weet ze wel wat ze nu heeft aangericht?

Nu komt het al helemaal nooit meer goed, en lijkt het nog meer mijn schuld.

Chris en Al gaan het me echt nooit meer vergeven.

Nooit.

Allemaal door dat wicht hier.

Natuurlijk ben ik er een voorstander van dat mijn moeder in een gesticht zit, maar dit was niet het moment.

Dit was helemaal niet het moment.

De deur van het klaslokaal gaat krakend en langzaam open en iedere leerling kijkt tegelijk op. De docente stopt ook met het geven van uitleg.

In de deuropening verschijnt Mabel.

Gosh. Ik zou naar haar toe willen rennen en alles uithuilen, want deze hele situatie is om te huilen, maar weet niet hoe we ervoor staan.

Is er nog een "we"?

Ik bedoel, zijn we nog vriendinnen? Nog beste vriendinnen?

Met Yumi was dat makkelijk te zien, zij kijkt me hatelijk aan, maar Mabel heb ik überhaupt niet meer gezien.

Haar ogen zijn naar de grond gericht en na een korte begroeting van de docent schuifelt ze richting het plekje dat naast mij nog vrij is.

Daar ben ik opgelucht om.

'Hey.' zeg ik, zo lief, behulpzaam, bezorgd en aardig als ik maar kan.

'Hey.' Antwoord ze, haar stem is schor, haar ogen dik en ze ziet bleek.

'Gaat ie?' vraag ik, ik leg mijn arm op haar schouder.

Ze knikt en opent haar boeken. 'Slecht geslapen.'

'Waar?' Vraag ik. En waarom heb ik je niet meer op school gezien?

'Mason, zijn ouders zijn schatten.' Verteld ze. 'Ik mag er blijven zo lang ik maar wil.'

'Enne...' Ik wijs naar haar buik.

Ze haalt even diep adem. 'We houden het.'

Wow.

Een baby op je zestiende?

Ik reageer niet en laat het even bezinken.

'Bij jou? Ik hoorde van Mason dat er een erge ruzie was.'

Ik knik. 'Ik slaap nu bij Rory. Mijn moeder zit in een gesticht. Mijn broer en zusje haten me.' Vertel ik, als korte samenvatting van afgelopen dagen.

'Naar voor je.' Dit keer beland haar hand troostend op haar schouder.

'Dames achterin.' Klinkt het waarschuwend vanuit de voorkant van het klaslokaal.

Ik heb nog nooit zo erg de drang gehad mijn middelvinger op te steken, maar ik houd het in. Het lost niets op en waarschijnlijk heeft ze alleen maar meer het gevoel dat ze het juiste heeft gedaan.

Ik zucht geïrriteerd. 'Dat wijf heeft de jeugdzorg of whatever naar mijn moeder gestuurd en die hebben ervoor gezorgd dat ze is opgenomen bij een of andere psychiatrische inrichting.'

Mabel fronst haar wenkbrauwen. 'Serieus?'

Ik knik.

'Misschien maar beter, naar wat ik heb gehoord is je moeder echt gestoord.'

'Ja, maar nu zijn Al en Chris nog kwader op me.' Ik zucht nog een keer.

'Chris en Al trekken wel bij, en anders kunnen die direct naar dezelfde inrichting.'

Ik kijk haar met grote ogen aan, zei ze dat nou echt?

'Sorry.' mompelt ze en ze tikt met haar pen op de tafel. 'Wel, ons leven is mooi verkloot in een week.'

Ik lach even, al is het zo'n trieste situatie. 'En of.'