zawgyi
ယြန္းဂီ အလုပ္ထုတ္လိုက္လို႔ နစ္နာေၾကးရလိုက္တ့ဲ ပိုက္ဆံေလးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေအးခဲေနတ႔ဲ လမ္းေဘးတစ္ေလ်ွာက္ အေႏြးထည္ပါးပါးေလးန႔ဲ တုန္ယင္စြာ ေလ်ွာက္လွမ္းေနရသည္။
တကယ္တမ္း အိုးတိုက္ ပန္းကန္ေဆး ေန႔စားခ တစ္ေယာက္ကို ေပးတ့ဲနစ္နာေၾကးဟာ ဘက္စ္ကားခပဲ ရိွသည္။
ေမွာင္ရီပ်ိဳးေနတ႔ဲအခ်ိန္မွာ မနက္ခင္းတည္းက ဘာမွမစားရေသးတ့ဲ ယြန္းဂီရဲ႕ ဗိုက္ဟာ အခ်က္ေပးသံစံု ျမည္ေနခ႔ဲသည္။
ယခုေန တစ္ခုခုစားလိုက္ရင္ အျပန္တြက္ ဘက္စ္ကားခ မေလာက္ေတာ့မွာကိုလည္း ယြန္းဂီ စိတ္ပူရေသးသည္။ မုန္႔တန္းေတြဘက္က ျဖတ္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ ဗိုက္ဆာေနေပမ့ဲ ယြန္းဂီ ဘက္စ္ကားဂိတ္ကိုသာ ဦးတည္ၿပီး ေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။
ဘုတ္
" အ့! "
ယြန္းဂီဘက္က ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလ်ွာက္ေနေပမ့ဲ အုပ္စုလိုက္ ေျပးလာတ့ဲ ေကာင္ေလး၃ေယာက္ေၾကာင့္ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ ျဖစ္ေနတ႔ဲ ယြန္းဂီကို ေနာက္ထပ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ထပ္တိုက္သည္။
၂ေယာက္လံုး ေျခခ်င္းလိမ္မိကာ အရိွန္မထိန္းနိုင္ေတာ့သည္မို႔ ေအာက္သို႔ ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်သည္။
" အာ.. နာ.. နာသြားလားဟင္.. "
သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ပံု႔ပံု႔ႀကီး တင္ေနတ႔ဲ ခႏၶကိုယ္ကို အရင္မဖယ္ဘဲ နာသြားလား ေမးေနတ႔ဲ လူသားက ျဖတ္ရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းသည္။
" မင္းဖယ္ေပးေလ! မနာဘူး အပိုလုပ္ၿပီး ေမးမေနနဲ႔ "
ဘုဆတ္ဆတ္န႔ဲ ယြန္းဂီဟာ နဂိုအက်င့္တိုင္း သူ႔ေပၚက ခ်စ္စရာေကာင္ေလးကို ေအာ္ေဟာက္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ အထက္တန္းတုန္းကဆို မိန္းကေလးေတြကိုေတာင္ ျပန္ေအာ္တ့ဲ ယြန္းဂီပဲေလ။
" ဟြန္း ခင္ဗ်ားကလည္း စိတ္ႀကီးဘဲ အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ ေမးတာကို.. "
သူ႔ေပၚက အကုန္းရုန္း ေကာက္ထၿပီး လက္လွမ္းေပးလာတ့ဲ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ကို မဆြဲပါဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထ,လိုက္သည္။
