SEEING YOU ( MY HOTTEST BILLIONAIRE HUSBAND SEASON 2) COMPLETE

DIAMOND 33: OPERATION

ALEXANDER POV (POINT of VIEW.)

Tumalikod ako sa kanya at iniwan siya. Kahit sobrang sakit sa akin na nag kusa siyang nag desisyon nayun. Tatangapin ko. Ano pa ba ang magagawa ko? Tss. Mahal na mahal kita lovelyn. Pinili kita. Pinaglaban kita tapos ito lang yung sasabihin mo sa akin? Na makikipaghiwalay ka dahil bawal kang mahalin? What the hell! Inis kong sinipa ang bato at naglakad pabalik sa court.

"Bro kumuzta pag uusap niyo?" Tanong ni kiero. Papasok na rin sila sa court kasama si princess.

"Okey lang. Tinapos ko lang anong gusto niya." Malamig kog sabi saka pumasok sa court.

"I saw her running out of this school Alexander. Alam kong umiiyak siya." Iniwas ko ang paningin ko kay tobi. Tss bakit hindi niya sundan? Gusto niya naman si lovelyn ah.

"Kuya Hindi mo ba siya mahal?"

"Mahal ko siya syempre. Pero Sinaktan niya na ako eh. Tss."

"Nagsisi na nga yung bestfriend ko eh. Tapos gagayanin mo. Kuya sana nman naintindihan mo kung ano ang pinupunto niya." What the hell! Oo na kasalanan ko na! Mahal ko naman talaga siya eh. Binigay ko lang yung gusto niya. Tumahimik nalang ako pero ilang saglit lang ay may mga estudyante nag tatakbuhan. Anong meron? Napatayo ka agad kami ng Sa amin papunta ang mga ibang estudyante.

"What the hell!" Yun lng ang naisabi ko ng huminto sila sa harapan ko.

"Alexander." Sabi ng isang lalaki habang hinihingal pa. Tss anong nagyayari sa kanya?

"Anong meron?" Tanong ni tobi

"Si nerd. Yung. Yung Girlfriend mo mag mag papakamatay ata" nagulat naman ako sa sinabi niya. Tumakbo ka agad ako papuntang gate at ang daming studyante doon.

"Excuse me! Excuse me" sabi ko saka pumunta sa harapan. Laking gulat ko ng makita ko siya sa gitna ng kalsada at may paparating na Truck. Napahinto ako sa paglakad ng lagpasan ako ng truck.

"Babe!!!" Sigaw ko

"Wahhhhh o my gossh!" Hindi ako makagalaw ng biglang tumilapon si Lovelyn.

"O my gosshh tulungan niyo dali!!"

"Besssss!!!" Unti unti akong lumapit sa kanya at napaluhod. Babe!!!babe!!! No no pleaseeee hinawakan ko ito at laking gulat KO ng biglang umagos ang dugo nito sa ulo. Nanginginig akong hinawakan siya.

"Babeee no pleasee pleasee wakee upp!!" Hagulhol kong sabi. Babee pleasee

"Tumawag kayo ng ambulansiya dali! Ano ba!"

"Babee pleasee wake up pleasee" tinapik ko ang mukha nito pero patuloy ang pag agos ng dugo nito sa ulo. Dumating naman ka agad ang ambulansiya at sinakay ka agad namin si Lovelyn. Si princess ang sumabay sa kanya at pumunta ka agad ako sa kotse ko.

"Bro!" Napatingin ako kila Kiero at tobi. Makikita ko sa mata nilang hindi rin sila mapakali.

"Pupunta ako ng hospital. Tawagan niyo nalang din sila mommy." Sabi ko saka pumasok ka agad sa kotse. Mabilis ko itong pinatakbo at dali daling pumasok sa hospital! Damn damn!!! Arrghh!!! Bwesiit!!! Wala akong ibang masabi sa isip ko kundi magmura!! Kung hindi ko sana siya sinabihan ng masama hindi niya yun gagawin. Dumeretso ako sa ER(EMERGENCY ROOM) nakita ko naman agad si princess doon.

"Princess." Tawag ko.

"Kuya!huhuhuhu😭😭😭" niyakap ko agad ito at pinakalma. Tagaktak ang pawis ko dahil sa kaba. Babe please lumaban ka. Bigla namang tumulo ang mga luha ko. Damn! I can't! Hindi ko kayang pigilan ang emosiyon ko! Babee pleasee

"Kuya huhuhu😭😭😭 sana sana okay lang siya. Sana okay lang siya." Tumango habang tumutulo ang mga luha ko. Hindi ako sumagot. May mga nurse namang tatlong pumasok sa emergency room na mukhang natataranta. Napatayo ka agad ako.

"What, what happened?" Nanginginig kong tanong. Tinignan ako ng isang nurse.

"The patient is now in critical sir." Sabi nito at pumasok. Napaupo ako ng biglang nanghina ang mga tuhod ko. Critical? Parang pinunit ng ilang beses ang puso ko. Humagulhol ako ng iyak at pinatong ang braso sa tuhod ko. Damn!!! Kasalan ko to!! Kasalanan ko to!😭😭😭

"Kuya. Huhu please😭"

"Th-this this is my my fault😭" tinakpan ko ang mukha ko sa dalawang braso ko. "Kung kung hindi ko sana siya sinabihan ng masama. Hindi sana siya nandito. Princess. Kasalanan ko to.😭😭😭"

"Kuya, Pleasee wag mong sisihin ang sarili mo huhu."

"Son." Napatingin ako kila daddy at mommy na nagtatakbong pumunta sa amin. Tumayo ka agad ako at niyakap si mommy. Dito ko binuhos ang lahat ng sakit na nararamdaman ko ngayon. Hindi ko kaya. Hindi ko kaya.

"Moomm.😭😭😭 si lovelyn." Sabi ko saka humagulhol ng iyak. Hindi ko kaya. Hindi ko kaya.

"Shhhh calm down please calm down." Sabi ni mommy saka pinaupo ako. Yumuko ako at hinayaan ang mga luha kong lumabas. I'm sorry babe pleasee lumaban ka.😭😭😭

"Bro!" Dumating ka agad sila kiero at tobi. Pero hindi ko sila nagawang tignan dahil nakafocus kong tinignan ang Emergency room. Babe. I'm sorry. Paulit ulit itong sinasabi ng puso ko  ang sakit sakit. Kasalan ko to. Kasalanan ko to. Ilang oras palang ay lumabas ka agad ang doctor.

"Who is the Guide parents of patients." Napatingin kami kay mommy at sumagot naman ka agad ito.

"Me. Tita niya ako."

"Mrs. Montefalco." Nag bow ito .damn!

"Sabihin mo na kung anon nangyari! Ano ba!" Sigaw ko sa doctor.

"Bro. Kumalma ka muna." Sabi ni kiero pero hindiko ito pinakinggan.

"I'm sorry. The patient is critical Mrs. Montefalco  masyadon maraming nawalang dugo sa ulo niya at We found out na may batong pumasok sa Ulo niya. We need to under operation with her. Hindi aabot ng tatlong araw ang patient kung tatagal pa ito. And we sure na malaking porsyento magka amnesia ang pasyente."

"Bro!" Hinawakan ka agad ako nila kiero ng napa atras ako. Tanggap ko pang operahan siya pero ang magka amnesia no!!!

"Doc. Bakit malaki ang percent na magka amnesia siya." Tanong ni mommy nakikinig lang ako pero dinudurog na ang puso ko sa naririnig ko.

"Ang bato na pumasok sa ulo niya ay malapit sa Mga Ugat na dinadaluyan ng Mga Iniisip natin. 98% Mrs. Montefalco na lahat ng alala niya mawawala."

"Wala nabang ibang paraan para hindi mawala ang alala niya?" Tumingin naman sa akin ang doctor at  umiling.

"Kung hindi natin siya operahan. Tatagal ang pasyente ng 48hours or 32hours. Mr. Montefalco. 0.50 ang life ng monitor niya. Pag bumaba ito ng 25. 24hours ang tagal ng pasyente. So I need your decision Mrs. Montefalco. Masyadong lumalaban ang pasyente. Ibang pasyente na nangyayari sa ganiyang sitwasyon ay umabot na ditong patay. Pero laking gulat ko ng may 0.50 pa ang monitor ng life niya." Umupo ako at humagulhol ng iyak. No pleasee babeee. Tinignan ko si mommy at naiiyak narin ito.

"Okay. Pepermahan ko ang under operation niya doc. Mabuhay lang siya."

"Okay Mrs. Montefalco. Ibibigay ko agad sayo ang form bukas. May I excuse." Sabi nito at umalis na.

"Kuya." Hindi ko sila tinignan at humahagulhol lang ng iyak. Babe please.lumaban ka. Yan lang ang masasabi ko. Pleasee.😭😭😭

AUTHORITY NOTE ♪

ITO NA NGA SIGURO ANG IYAKAN.😢pati ako ay naiyak rin. Sorry but tadhana niya to.