SEEING YOU ( MY HOTTEST BILLIONAIRE HUSBAND SEASON 2) COMPLETE

DIAMOND 37: Hopeless

ALEXANDER POV. (POINT OF VIEW)

Hindi ko matanggap kung bakit ayaw nilang may dumalaw kay lovelyn. Ito na ba yung karma na binigay sa akin? Dahil sinabihan ko siya ng masasakit na salita? Bakit kailangan pa akong mahirapan ng todo?

Babe. I miss you so much. I want to see you again. Please. Hindi ko kayang mawala ka. Hindi ko kayang magtagal kung wala ka. Please comeback.

Paulit ulit sa isip ko na babalik din siya. Magkikita rin kami ulit. At alam ko hindi niya ako makakalimutan. Ramdam ko yun. Napayuko ako habang kasandal sa kama ko. Pagkatapos ng pag uusap kanina dumeretso na ako dito sa silid ko. Ayaw ko munang may kakausap sa akin. Gusto ko munang mapag isa. Gusto ko munang magpahinga.

"먹자.
meogja. (Kuya kakain na)" Tumingin ako sa kapatid ko at hindi pinansin ang sinabi nito.

"나는 배고픈 공주가 아니다
naneun baegopeun gongjuga anida (Hindi ako gutom princess.) " sabi ko saka tumayo. Dumungaw ako sa bintana at nakita ko ang kabilugan ng buwan. Ganito sana kaliwanag ang mundo ko kung nandito ka sa tabi ko.

"오빠, 제발 먹어
oppa, jebal meog-eo (Kuya kumain ka naman please) "

"제발, 먼저하자
jebal, meonjeohaja (please hayaan niyo muna ako)" sabi ko saka dumungaw sa ibaba. Sobrang dilim nito.

"Kuya sana isipin mong hindi ka nag iisa. Hindi ka namin pababayaan." Narinig ko ang pagsira ng silid ko.

Ganito ka gulo ang buhay ko ngayon babe. Ganito ka dilim ang buhay ko ngayon dahil wala ka. Please come back. I want to see you again.

Namumuo na naman ang mga luha ko sa mata ko kaya mabilis ko itong pinahid. Ikaw lang iniyakan ko. Bumalik ako sa kama at humiga. Sana panaginip lang ang lahat nato. Pumikit na ako at umidlip.

LOVELYN POV. (POINT OF VIEW)

"Then Forget it All." Napamulat ako ng may narinig akong boses. Tinignan ko ang paligid ko at wala kang makikitang kahit ano. Maliban sa mga bulaklak na nakapaligid sa akin. Ano to? Bakit ako nandito? Pilit kong inaalala an nangyari pero wala akong maalala. Kaninong boses yun? Bakit bigla nalang kumabog ng malakas ang dibdib ko.

"Anak." Napatingin ako sa likuran ko ng may tumawag sa akin.

"Nay?" Gulat kong tanong. Bakit siya nandito. Lumapit ako sa kanya. At yumakap. "Nay ikaw nga. Anong ginagawa mo rito? Bakit ako nandito?" Sunod sunod kong tanong. Nakangiti lang ito at hinawakan ang dalawa kong pisngi gamit ang malambot niyang palad. Namiss ko si nanay.

"Makinig ka anak ko." Umupo kami sa pinaghihigaan ko kanina. Nagtataka parin ako kung bakit ako nandito. Wala akong matandaan na kahit ano. Pero kahit ganun mas gusto ko nalang makasama si nanay dito.

"Kailangan mo ng bumalik anak." Napakunot noo naman ako.

"Nay ano po bang sinasabi niyo?" Nagtataka kong tanong.

"Maraming naghihintay sa iyo anak. At may mas Naghihintay sayo. Kaya bumalik kana. Hindi kapa bagay dito anak. Marami kapang magagawa sa buhay. Kaya Umalis kana habang may oras pa anak."

"Nay mas gusto ko nalang pong nandito. Ayaw niyo po bang makasama ako? Ayaw niyo na po a sa akin?" Sunod sunod kong tanong. Bakit ako pinapaalis ni nanay?

"Anak. Wala ka ng oras. Cge na. " binitawan nito ang kamay ko kaya tumayo ako pero laking gulat ko ng nawala ito bigla sa paningin ko.

"Nay! Nay! Saan kaba? Nay! Wag niyo po ako iwan ulit please nay!" Napaupo ako ng maramdaman ko ang pagtulo ng luha ko. Nay. Bigla nalang akong nahilo.

*********

"Lee! She's awake!she's awake! Call the doctor now!" Unti unti kong minulat ang mga mata ko. Naanigan ko ang isang babae pero hindi ko kilala. Nakangiti ito sa akin.  Gusto kong magsalita pero parang hindi ko kaya. Ang sakit ng buong katawan ko. Anong nangyayari sa akin? Bakit ako nandito? Sino siya? May bigla namang humarap sa akin at tinutukan ako ng ilaw. Nakakasilaw kaya napapikit ako.

"Ms. Lust Please follow the light." Sabi nito kaya minulat ko ang mga mata ko at sinundan ang ilaw na sinasabi niya. Palipat lipat ito sa mga mata ko.

"Do you feel like dizzy Ms Lust?" Tanong nito. Unti unti akong umiling dahil hindi ko kayang magsalita.

"Are you Thirsty?" Tumango naman ako habang nakatingin sa doctor. Pinaupo nila ako ng unti unti. Napapikit ako ng maramdaman ko ang sakit ng ulo ko kaya napahawak ako rito.

"Don't touch it." Sabi ng isang lalaki. Napatingin ako rito. Sino naman siya?

"Drink this." Sabi ng isang doctor kaya ininom ko ito. Inalalayan ako ng isang nurse sa pagpainom ng tubig. Nakahinga naman ako ng maluwag na makainom ako ng tubig.

"The patient is still under recover Mr. President.." Sabi ng doctor. President? Sino siya? Nilibot ko ang paningin ko at nasa isang Silid ako. Hospital. Anong ginagawa ko rito? Bakit wala akong maalala?

"My Princess. Are you okay now?" Tanong ng isang babae. Napakunot noo naman ako.

"Si-sino ka? Sa-saan ako?" Utal utal kong sabi. Pinipilit kong magsalita.

"I'm your mother. And You're here in the hospital." Mother? Nanay ko siya? Paano?

"Ba-bakit ako na-nandito?" Sabi ko biglang sumakit ang ulo ko kaya napahawak ako rito. May nakapalibot na benda sa ulo ko. Anong nangyayari?

"You Slept Two Months ago . You could have been in an accident. we have a lot to say but get some rest.." Sabi naman nung isang lalaki kanina. Tulog ako ng dalawang buwan? Bakit? Aksidente? Anong klaseng aksidente?

"Sleep first my princess, Your body still needs a lot of rest" sabi nung babae. Wala akon magawa kaya humiga nalang ako. Pinikit ko ang mga mata ko. Bakit wala akong maalala kahit na sino? At bakit hindi ko sila nakilala kung parents ko sila? At Sino ako?

Bakit hindi ko man lang matandaan kung sino ako? Minulat ko ang mga mata ko at nandun parin ang babae sa tabi ko.

"We know you have a lot of questions in your mind. but rest first my princess. we will also tell you in due time. As soon as possible." Sabi nito. Wala na akong nagawa kaya pinikit ko na ang mga mata ko. Sana nga ay Sasabihin nila. Dahil kahit sarili ko ay hindi ko kilala.