Against the Waves (Acosta Sisters Series #1)

Kabanata 7

Kabanata 7

Him

Shocked with what he did, intertwining his hand on me, I still manage to pull myself together eventhough my heart is now beating in an erratical way.

Hindi ko rin alam kung pasaan o nasaan kami. I never bothered to asked him too 'cause I couldn't utter one word right now. My mind is in turmoil. Gulo gulo... dahil dito, sa kamay niyang nakasalikop sa akin.

I don't even know why he's doing this. Pero hindi ko maipagkakailang gusto ko ito... gustong gusto ko ang ginagawa niya!

"We're here." Pahayag niya.

I looked at the place where we stop by. Halos lumuwa ang mga mata ko sa nabasa. It's an ophanage!

"Shall we?" Seryoso at mariing aniya kaya wala akong nagawa kundi tumango na lang.

This is it. He's doing this. And I know what he is implying to. He's an orphan and he doesn't have a family. I mean, it's not like that this is not his family... what I mean is, the real family.

But then, why? What is his story? Why is he here? Anong ginawa ng mga magulang niya? Bakit siya inabandona? Was he already grown up when he was put in here or was he still a baby?

Gosh, Marcus...

Tuluyan kaming nakapasok. Hindi pa rin ako makapaniwala. Wala rin akong ginawa kundi titigan siya, punong puno ng katanungan habang siya, seryoso lang na naglalakad sa tabi ko, iginigiya ako papasok. Ni hindi ko alam kung paano siya kakausapin. Wala akong masabi. I mean, I don't know how to start. Baka maoffend ko siya. I don't want to do that. Baka magalit pa siya sakin.

Nang ilibot ko naman ang mga mata ko sa kabuoan ng orphanage, sobrang lawak noon. Mga madre rin ang nangangalaga base sa nakikita ko ngayon. Sila kasi ang narito kung saan nakikipaglaro, nagbabantay at nangangalaga sa mga batang musmos.

"Oh Marcus iho!" Malakas na bati ng matandang madre dahilan ng pagbaling ng lahat sa direksyon namin.

Bigla akong natawa nang biglang nagtakbuhan ang mga bata, binabanggit ang pangalan ni Marcus. Maraming mga bata at lahat sila, sinalubong si Marcus kaya napabitaw siya sakin, lumuhod at yumakap isa isa sa mga bata.

Hindi ko mapigilang mapangiti dahil 'yong puso ko naghaharumentado ng sobra sobra. Kitang kita ko kung gaano niya kamahal ang mga tao rito at gano'n din sila sa kanya.

My eyes twinkled as I stares at him with those children. Oh God! I think my heart is melting at this scene. Ngayon ko lang siya nakitang ganito kasaya and seeing him happy like this is a big pleasure to me.

Habang tinititigan ko siya, lahat ng galaw niya hinahangaan ko. Hindi tuloy magkaintindihan ang puso ko sa pagtibok.

"Iha, girlfriend ka ba ni Marcus?"

Nagulat ako sa biglaang pagsulpot ng madre sa harapan ko. Agad din naman akong nakabawi kaya hinarap ko siya ng may ngiti sa labi.

"Ah, hindi po! Kaibigan niya lang po ako." Nahihiyang sagot ko.

Ngumiti sa akin ang madre. Mukhang hindi rin siya naniniwalang kaibigan lang ako ni Marcus base sa ekspresyong binigay niya kaya kaagad akong pinamulahan ng pisngi.

"Halika. Sumunod ka sakin. Mukhang magtatagal pa riyan si Marcus sa dami ng batang nandito." Natatawang paanyaya ng madre.

"Sige po." Nakangiting tugon ko habang tumango-tango.

"Ganyan talaga ang mga bata sa kanya. Giliw na giliw sa Kuya Marcus nila. Palibhasa napakabait ng batang iyon."

Napangiti na lang ako. Hindi ko kasi alam kung anong sasabihin kasi ibang iba ang ugali niyang ipinapakita kapag nandito siya. Hindi katulad na kapag nasa school kami, suplado siya, masungit at nakakatakot.