Irene's POV:
Μολις εφτασα στις βρυσες του σχολειου, ειδα οτι τουλαχιστον δεκα παιδια περιμεναν τη σειρα τους να πιουν νερο. τελεια! Ελπιζω μονο να μη χτυπησει κουδουνι μεχρι να ερθει η δικια μου σειρα. Ξαφνικα ακουσα μια γνωστη φωνη να φωναζει το ονομα μου και γυρισα να αποτομα να δω ποιος ειναι.
"Hey,Irene!" ειπε ο David πλησιαζοντας με και παριστανοντας οτι δε συμβαινει τιποτα. Αληθεια, νομιζει ακομα οτι μπορει να ειναι ο κολλητος μας μετα απο ολα αυτα που εχουν συμβει?
"Τι θες?" τον ρωτησα αποτομα και γρηγορα. Πραγματικα, αυτος ειναι ο τελευταιος ανθρωπος που θα σκεφτομουν να μιλησω!
"Τι εγινε? Παλι νευρακια εχουμε πρωι-πρωι?" ρωτησε και πηρε ενα αγανακτισμενο υφος.
"David, θα μου πεις τι θελεις?" του ειπα φωναζοντας λιγο περισσοτερο απο οτι ηθελα.
"Εγω τιποτα! Απλως εχουμε καιρο να τα πουμε!" μου απαντησε και ακουμπησε το χερι του στον ασπρο τοιχο.
"Εμενα, προσωπικα, αυτο με ευχαριστει πολυ!" του χαμογελασα οσο πιο πολυ μπορουσα. "Εμαι σιγουρος οτι αν σε δει ευτυχισμενη, θα ζοριστει, γιατι θα ξερει οτι δεν καταφερε να ολοκληρωσει αυτο που αρχισε!" Τα λογια του Harry ερχονται στο μυαλο μου και τωρα καταλαβα τι ακριβως εννοει. Τωρα καταλαβα ποσο δικιο ειχε.
"Τι συμβαινει, Irene? Ξαφνικα αρχισε ο Harry να ειναι καλος και εσυ τον πιστεψες?" ηξερα οτι ηθελε να καταληξει εκει.
"Ο Harry παντα ηταν καλος απλως δεν το εδειχνε!" υπερασπιστηκα το αγορι με τις καστανες μπουκλες και τα πρασινα ματια.
"Γιατι τον υπερασπιζεσαι? Αφορμη ψαχνει για να σε πληγωσει! Καταλαβε το!" ειπε κουνωντας τα χερια του στον αερα.
"Οχι David, οχι! Αυτο το εκανες εσυ! Ο Harry δεν ειναι σαν εσενα! Και τον υπερασπιζομαι, γιατι μονο αυτος και ο Arthur ηταν διπλα μου απο τη μερα που χωρισαμε και μετα και με παρηγορουσαν, ενω εσυ ησουν με την Aphrodite και ζουσες τη ζωη σου!" επιτελους του ειπα ολα αυτα που ηθελα να του πω τοσο καιρο.
"Μην την ξαναπλησιασεις! Φυγε!" ο Harry τον πλησιασε φωναζωντας του. Τα ματια του ειχαν παρει ενα πολυ σκουρο χρωμα απο την οργη και τον θυμο του, ενω τα χερια του ειχαν σχηματισει γροθιες. Πραγματικα, τον ευχαριστω που ηρθε την καταλληλη στιγμη.
"Εσυ, τωρα, απο ποτε εισαι με το μερος της? Μεχρι πριν δυο εβδομαδες, την πλησιαζες και την ειρωνευοσουνα! Η ιδια ερχοταν σε εμενα και μου ελεγε ποσο ενοχλητικος εισαι!" Αυτο το τελευταιο ηταν αναγκη να το πει? Τι ζορι τραβαει αν εγω κανω παρεα με τον Harry?
"Τι...τι εκανες?" ο Harry κοιταξε εμενα. Δεν μπορει να τον πιστεψε στα αληθεια! Τα ματια του μαλακωσαν, αλλα φαινοταν ποσο απογοητευμενος ηταν. Για εναν μυστηριο λογο, θελω να βαλω τα κλαματα.
"Harry, o Da..." δεν προλαβα να ολοκληρωσω αυτο που ηθελα εξαιτιας του David που εκεινη την ωρα με διεκοψε. Δε θελω να τσακωθω με τον Harry τωρα! Τον αγαπαω ρε γαμωτο! τι ειπα μολις τωρα?!
"Ναι, Ιrene! Δε θυμασαι που ερχοσουν σε εμενα και μου ελεγες ποσο ενοχλητικος και βλακας ηταν και εγω προσπαθουσα να σε πεισω να μην τον σκεφτεσαι?" ο David με κοιταει κανοντας τον ανηξερο, ενω ο Harry φαινεται οτι ειναι σοκαρισμενος και απογοητευμενος.
"Οχι! Εγω...." προσπαθησα ακομη μια φορα να του εξηγησω οτι ολα αυτα ειναι ψεματα αλλα παλι δεν προλαβα να ολοκληρωσω αυτο που ηθελα, με αποτελεσμα να κοιταω τα δυο αγορια μπροστα μου αγχωμενη και στενοχωρημενη.
"Ασ' το, Irene! Καταλαβα!" ο Harry ειπε βουρκωμενος και εφυγε. Ημουν ετοιμη να βρισω τον David και να κλαψω οταν το κουδουνι χτυπησε. Αλλη μια "τελεια" μερα ξεκιναει!
Hi! Πως ειστε my sweeties? Συγγνωμη που δεν εβαλα νωριτερα, αλλα δεν προλαβα! Τελοσπαντων, ελπιζω να μπορεσω να βαλω μεχρι την Πρωτοχρονια! Love ya!!!! <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3
YOU ARE READING
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
FanfictionΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
