RPW SERIES 1: Implied Feelings

Prologue

I was walking when I saw myself standing at the human size mirror, ni hindi ko na makilala ang dating ako..

I was once a happy girl, a walking sunshine, they say. A smile always plastered in my face, with crimson-red cheeks that make my face look flushed everytime.

But everything has changed now. I'm not the one I'm seeing, I'm not the mess I'm facing.

The bruises are everywhere.. mukha akong lantang gulay, halata din ang pamamayat ng aking katawan, ang pagod sa aking mukha, the scratches and marks, that touch.. his touch.

Hindi kita, pero ramdam ko, ramdam na ramdam ko. Mistulang tattoo na nakaukit na sa isip ko, nakakakaba..

Tinignan ko muli ang aking sarili sa salamin at nakita kung paano dumaloy ang luha sa aking mga mata. That incident traumatized me, nakakatakot gumising, nakakakatakot lumabas, nakakatakot makihalubilo at baka maulit muli ang mga nangyari.

The incident happened 5 months ago pero 'yung sakit at galit nandito pa rin, the incident that changed me.

Biglang dumilim ang aking paligid at ang aking tanging naramdaman ay pananakit ng katawan. I found myself lying in the ground while someone's at the top of me.

This bastard, hindi dapat kita pinagkatiwalaan..

Ang sakit.. sobrang sakit. Gusto kong sumigaw ng tulong, magmakaawa na 'wag ituloy ngunit parang ako'y napipi't hindi makapag-salita. Ako'y nanghihina at kahit na umiyak ay hindi magawa.

Habang ang lalaking nasa harap ko ay mistulang demonyo, walang konsensiyang pinagpipyestahan ang katawan ko.

Ramdam ko bawat halik niya sa aking leeg at pababa sa dibdib.

Halatang sabik na sabik siya sa katawan ko, bawat halik ay parang kutsilyong bumabaon sa pagkatao ko, mga hawak niya na pinapaso ako, nakakamanhid, nakakapanghina, nawawalan ako ng lakas ng loob na lumaban.

Gusto ko siyang sigawan ngunit hindi ko maigalaw ang aking kamay dulot ng pagkahilo't panghihina. Bakit kailangan kong pagdaanan ang lahat ng 'to?

"Tama na.." nanghihina kong sabi ngunit imbes na tumigil ay nginitian niya ako at patuloy na gumalaw sa taas ko.

"Maawa ka naman sa'kin, bakit mo ginagawa 'to?" the least thing I could say, pinipilit kong magsalita kahit na-uutal.

Wala akong magawa kung hindi ay ang umiyak ng umiyak, umaasang sana'y hindi totoo, na sana panaginip lang ito.

"Don't let anyone know about this, Ayoni. You know me, I can do anything. I'll kill you.." he threatened me.

His words wandered my mind, slowly manipulating me. His words kept on repeating, it's as if an escape room is nowhere to be found.

I was left here naked, habang iniisip kong totoo ba 'to or hindi, sana panaginip nalang. Sana...

Araw-araw na bangungot. Araw-araw na lungkot..

That nightmare still haunts me, That fucking incident changed my whole life.

In a world full of chaos, will I be able to survive?

--