De vriendschap die de liefde bedroog

~2~

Obi en Floor hadden Tineke uit de armen van die gangster bevrijd en hem opgepakt. Ik wou zo graag naar Tineke gaan, maar ja ik zat vast. Toen de 3 gangsters in de anonieme wagens zaten, kwam Robin naar mij en maakte me los "Eindelijk!" riep ik en liep richting Tineke. Ze lag op de grond en ik knielde voor haar. "Tineke ça va?" vroeg ik ongerust. "Jaja, gaat wel." Antwoordde ze suf. Ik hielp haar recht en gaf haar een knuffel "Ik dacht dat ik je kwijt was." Zei ik "Zo snel ben je niet van mij af hoor, Beatens!" zei ze plagend. Floor en Robin kwamen weer naar binnen "Zo, die gaan niet direct weer op vrije voeten rondlopen!" zei Robin. Floor fluisterde iets in Robin zijn oor en hij knikte en lachte. "Wat is dat daar?" vroeg ik die nog steeds Tineke vast had. "Gewoon, ik vind jullie wel schattig samen." Zei Floor enthousiast. Ik voelde dat ik begon te blozen en liet Tineke los "Das niet waar. We zijn gewoon beste vrienden" Zei ik rap. Terwijl ik eigenlijk niets liever wou dan mijn leven met haar delen, maar ja liever een beste vriendin dat ik verliefd op ben, dan mijn beste vriendin kwijt geraken door mijn stomme gevoelens.

Na 15 minuutjes later vertrokken we weer naar kantoor. We deden nog even verder met het papierwerk, tot de middagpauze aanbrak. Iedereen ging al naar de refter. Ik haalde mijn boterhammendoos en ging dan ook naar de refter. Ik ging zitten naast Tineke en begon te eten. Robin en Floor begonnen te vertellen wat er daarnet gebeurd was. Iedereen was onder de indruk, tot dat Floor het niet kon laten en zei "Toen Robin, Koen los maakte uit die handboeien, liep hij direct naar Tineke en knuffelde haar. Dat was zo schattig!" zei Floor enthousiast. Opeens keek iedereen onze richting uit. "Ik ben zo blij met z'n bezorgde collega" zei Tineke en wreef met haar hand over mijn rug. Ik voelde dat ik begon te blozen dus keek ik rap naar mijn schoenen met een kleine glimlach op mijn gezicht. "Jaja, er is hier iemand verliefd!" zei Obi. Ik keek speels kwaad aan. Iedereen lachte en begon weer een ander gesprek. "Komaan mannekes, terug aan het werk, de lunch is gedaan. Tineke en Koen papierwerk, Tom en Robin patrouille Eric en Brittige doen verder met die moordzaak op dat 15jarig meisje. De rest blijft op kantoor voor versterking. Ik zag dat Eric er niet bij was vandaag, ik wou naar hem toelopen maar toen hoorde ik "Koen, kom je nog?" vroeg Tineke. Ik draaide me om en ging naar Tineke.

Brigitte

Na ik nog even een klein gesprekje had met Floor, ging ik naar onze bureau, toen ik naar binnen ging zag ik Eric op zijn stoel zitten. Hij ging met zijn handen door zijn haar en zijn ogen waren rood. "Heb je geweend?" vroeg ik bezorgd. "Nee, hoe kom je daar nu bij?" zei hij kort. "Euh, misschien omdat je rode ogen hebt en hier verdrietig op je stoel zit" zei ik maar ik kreeg geen antwoord meer. Dus ging ik verder met die moordzaak van vanochtend. Na een kwartiertje zei Eric "Hoe kun je weten of een persoon echt van je houdt?" "Door het te vragen." antwoord ik stil. "Dat kan ik niet!" zei hij en zijn mooie groene ogen vulden zich met tranen. Ik gaf hem een deugddoende knuffel. Zou hij verliefd zijn op iemand? Deze vraag spookte nog de hele dag door mijn hoofd.