De vriendschap die de liefde bedroog

~8~

~De volgende ochtend~

Koen

Mijn wekker ging af en ik werd wakker. Ik had echt spijt wat ik gedaan had. Ik had ook een paar blauwe plekken van Eric, maar ja het is mijn eigen schuld! Hoe kon ik nu zo stom zijn en wat moet Tineke nu wel niet van mij denken? Ik ging naar de badkamer en sprong in de douche. Na een vijftal minuten douchen deed ik mijn haar en deed ik mijn kleren aan. Ik ging naar beneden en ging naar de koelkast. Ik wou een glaasje fruitsap nemen maar de fles was leeg. "Oké, dan koffie." Zei ik tegen me zelf. Het was ondertussen al 7u50, dus vertrok ik niet veel later naar het kantoor.

Toen ik aan kwam zag ik iedereen al in de refter zitten. Ik voelde me zo schuldig. Zou de chef kwaad zijn? Zou Eric kwaad zijn? Zou Tineke kwaad zijn? Allemaal vragen waar ik het antwoord niet op wist. Ik ging binnen en iedereen keek me aan. Ik ging op mijn vaste plaats zitten, naast Tineke, en staarde voor me uit. "Goeiemorgen iedereen!" zei de chef die binnenkwam. "Vandaag patrouilleren Floor en Femke, Obi en Aziz en de rest doet papierwerk." Zei de chef en ging weer naar zijn kantoor. Toen Eric recht stond en naar zijn bureau wou gaan, hield ik hem teken. "Kan je even meekomen?" vroeg ik aan hem. Hij knikte en we gingen naar de kleedkamer. "Sorry, dat ik gisteren zo kwaad was, ik was mezelf niet." Zei ik schuldig. "Is niks, ik heb ook fouten gemaakt" zei hij. "Is alles weer ok?" vroeg ik terwijl ik naar beneden keek. Hij knikte en gaf een vriendschappelijke knuffel. We liepen alle 2 weer naar onze bureaus en gingen aan de slag met papierwerk. Ik zat wel met een dubbel gevoel, Tineke had nog niks van heel de dag tegen mij gezegd. Zou ze boos zijn? Ik besloot het te vragen. "Tineke?" Ze keek mij met een vragende blik aan. "Ik weet dat het fout was, maar ik heb er echt spijt van! Sorry." zei ik redelijk stil en schuldig. Ik zag dat ze niet wist wat ze moest zeggen en ze ging zonder antwoord naar de keuken, koffie halen.

Ik moet het zeggen, dat ik van haar hou! Ze moest het weten! Ik liep haar achter na. "Tineke?" vroeg ik. "Ik moet u iets zeggen. Ik weet dat dit misschien niet het gepaste moment is, maar ik heb met Eric gevochten omdat ik..." even was het stil. Ik kreeg het niet over mijn lippen. Het lukte maar niet! "Omdat?" vroeg ze. Ik ging dichter bij haar staan. Ik nam haar handen vast en mijn hoofd ging al maar dichter bij het hare. Onze hoofden kwamen als maar dichter en opeens voelde ik haar zachte lippen tegen de mijne. Ik kon wel uren zo blijven staan! Ze legde haar handen in mijn nek en ik legde mijn handen op haar heupen. Even loste ik haar en zei "Omdat ik van je hou!" Ze lachte zacht en zei toen ook "Ik hou ook van jou!" Ik lachte en gaf haar nog een lange kus. Toen we weer losten zei ik "Dit moeten de collega's nog niet weten." "Ja, dit is nog even ons geheimpje!" antwoordde ze en ik pakte haar handen vast. "Je weet echt niet hoe blij je me maakt!" zei ik met een grote glimlach. Ze lachte zacht terug en gaf me een liefdevolle knuffel.

Eric

Ik ben blij dat alles weer in orde is tussen Koen en ik. Ik ging terug naar het bureau van Brigitte en ik, en ging zitten op mijn stoel. Brigitte was er niet. Raar? Ik haalde mijn schouders op en ging verder met de case, waar we mee bezig waren. Na z'n 5 minuutjes later kwam Brigitte binnen, ik staarde haar verliefd aan tot ik opeens een hand voor me zag zwaaien. "Ey! Dagdromer!" zei ze. Ik lachte en keek weer naar die ene case. Niet dat ik iets las, ik moest constant aan Brigitte denken, aan dat ene moment dat onze hoofden 3cm van elkaar waren. Wat moet ik toch doen?

~paar uur later~

Het was middagpauze, iedereen ging gaan zitten op zijn vaste plek. "Chef, wat was nu eigenlijk dat grote nieuws?" vroeg Tom nieuwsgierig. De chef stond recht en zei. "Het korps heeft weer nood om even het werk lost te laten en elkaar weer te vertrouwen. Dus heb ik besloten en geregeld met een ander korps dat er dit weekend onze zone overnemen. We gaan met heel het korps een weekendje naar de Ardennen! Dit weekend al, want anders was het ergens in Mei en dat is wel wat laat." Zei hij vrolijk. Iedereen was enthousiast en we aten ons broodje verder op. En begonnen al plannen te maken wat we allemaal konden doen in dat ene weekend.

Na een lange shift ging ik naar huis, ik was zo moe dat ik nog iets at en dan mij bedje opzocht.