De vriendschap die de liefde bedroog

~18~

"Is er hier een zekere Brigitte?" zei een dokter die in onze richting stapte. Ik sprong recht en zei "Ja?!" "Meneer Buelens vraagt achter u. Komt u even mee?" zei de dokter. Ik knikte en volgde de dokter. Ik voelde dat mijn hart tekeer ging, van angst en stress.

Na even door de lange gangen te dwalen hadden we de kamer van Eric bereikt, met een klein hartje ging ik naar binnen. Ik zag Eric daar liggen met allerlei draaitjes rond zich. Nog steeds kon ik het gevecht tegen mijn tranen niet winnen. "Brigitte." zei Eric opgelucht, maar ook hoorde ik zoveel schrik in zijn stem. Ik kreeg een zwakke glimlach op mijn gezicht. "Brigitte, sorry! Ik..." ik onderbrak Eric en zei dat het vergeven was "Ben je dan niet meer kwaad?" vroeg Eric schuldig. Ik schudde mijn hoofd en zei "Ik zie je veel te graag, maar doe me dat niet nog eens aan aub! Ik kan dit niet aan en dat weet je!" "Nooit meer! Beloofd! Jij betekent alles voor mij!" zei Eric lief. Ik glimlachte. Ik nam zijn warme, sterke hand vast en keek hem aan."Heb je eigenlijk mijn brief gelezen?" vroeg Eric stil. Ik knikte, weer voelde ik een traan die het gevecht won komen, al wist ik niet of het nog was van verdriet, de traan die mijn oog verliet rolde over mijn wang die als eindbestemming Eric zijn hand koos. Hij keek naar zijn hand, die ik vast had en keek dan met een kleine glimlach in mijn ogen. "Weet dat ik u prachtig vind." zei hij fluisterend Hij liet mijn hand los en plaatste hem op mijn wang. Weer liet er een traan over mijn wang, die ook via Eric zijn hand passeerde. Ik wist gewoon niet waarom die tranen maar bleven winnen, ik was zo zwak. "Ik zie u echt graag, mijn enorm stomme fout heeft dit nogmaals bevestigd!" zei hij lief. Er verscheen automatisch een zacht lachje op mijn gezicht. "Eric, waarom maak je het me toch zo moeilijk!" zei ik zacht. Hij liet zijn hoofd zakken en excuseerde zich. "Brigitte, mijn brief-" begon hij, maar maakte zijn zin niet af. Precies alsof hij schrik had. Ik zag dat hij het ook moeilijk begon te krijgen. Hij haalde diep adem en vervolgde zijn zin. "Mijn brief, ik meende elk woord wat ik schreef, ik hoop dat je gelukkig word. Al is het niet meer met mij, ik wil dat je het best van je leven maakt, ik wil dat je terug gelukkig word! Ik zal je ook steunen daar in, tenzij dat je me niet meer wilt zien. Als dat je keuze is, begrijp ik die en ik zal die ook accepteren. Onthou gewoon 1 ding aub, ik heb mijn mooiste tijd met u samen doorgebracht, alleen met u! Ik heb er zoveel spijt van, maar ik begrijp dat je het me niet kan of wil vergeven." Die woorden raakten me hard, ik had echt het gevoel dat hij het meende. Ik geloofde hem wel dat hij er spijt van had maar hij maakt het me gewoon zo moeilijk. Mijn wangen waren nog steeds nat, van al mijn tranen. Ik nam zijn hand weer vast en gaf hem een knuffel, wat me zoveel kracht gaf. Ik weet niet hoe hij dit deed, bij mijn exen bijvoorbeeld had ik dat niet toen ik ze knuffelden. Net op dat moment kwam het korps binnen. "Euh, storen we?" vroeg Femke die ons zag knuffelen. Ik liet Eric los en nam zijn hand vast, ik zag dat Eric dit niet verwachtte. Ik schudde mijn hoofd en meer en meer leken mijn tranen het gevecht te verliezen, die knuffel bracht me zoveel kracht. Dat ik wist dat ik hem niet mocht laten gaan, dat ik wist dat hij mijn ware was, dat ik wist dat hij mijn grote liefde was, dat ik wist dat ik hem zo graag zie. Als hij er echt spijt van heeft, wat naar mijn indruk toch wel hard duidelijk maakte was ik berijd hem een tweede kans te geven. Ik leunde voorover zodat ik met mijn gezicht over Eric's gezicht leunde. Mijn hoofd kwam dichter bij het zijne, tot onze lippen elkaar raakten. Even voelde ik dat Eric er van schrok, maar dat gevoel bleef niet lang. We kusten elkaar liefdevol. Toen we losten waren de collega's overenthousiast. Ik keek hem verliefd in de ogen aan en zei "Je wil dat ik terug gelukkig word, met iemand die ik echt graag zie? Wel die persoon, noemt Eric Buelens. Hij kreeg een ongelooflijk grote glimlach op zijn lippen en zijn ogen glinsterden fel. Het was wel schattig, hoe hij daar lag. Ik ging weer wat rechter staan en Eric nam mijn hand stevig vast. "Ohn, hoe lief!" zei Floor enthousiast. Toen ze dat zei begonnen Eric en  ik te blozen. Eric deed teken dat ik wat dichter bij hem moest komen, wat ik dan ook deed. "Ik zie u echt graag!" fluisterde Eric in mijn oor terwijl hij zijn hand op mijn wang legde "Ik jou ook!" zei ik terug en gaf hem nog een liefdevolle kus. "OMG! Ma die zijn zo schattig samen!" riep Femke, waarbij iedereen moest lachen.

Ze bleven nog even, maar dan was het bezoekuur voorbij. Ik bleef in het ziekenhuis voor Eric en onze collega's gingen naar huis. Eerlijk gezegd was ik zo blij dat Eric terug van mij was. Ik hou van hem, ookal heeft hij een grote fout gemaakt. Toch blijft mijn liefde voor hem zo groot!

~7 dagen later~

Eric

Ik mocht vandaag terug werken, want eergisteren had ik het ziekenhuis verlaten. Ik was wel blij, dat ik terug mocht komen, daar in z'n klein kamertje niks te zitten doen is niks voor mij! Tussen Brigitte en mij kon niks meer mis gaan, we hadden elk ingezien dat we mekaar meer dan nodig hebben. Ik zie haar graag! En daar zou ik voor vechten! Ik maakte mijn lunch klaar voor de middag en vertrok richting kantoor. De meesten zaten al in de refter, dus ging ik daar ook heen. Ik nam plaats naast Brigitte en gaf haar een kus. "Goeiemorgen schat!" zei ik. "Goeiemorgen lieverd!" antwoordde ze terug. Een grote glimlacht vond plaats op mijn gezicht. "Ook een goeiemorgen Eric!" zei Koen als lachend. Ik lachte chagrijnig terug. "Bon mannekes, vandaag iedereen op pad behalve Eric en Brigitte voor jullie is het nog papierwerk, omdat Eric nog niet te zware taken mag doen. Komaan aan het werk!" zei de chef vastberaden. "Pff, papierwerk!" zei ik al zuchtend tegen Brigitte. Ze vond dat blijkbaar grappig en lachte met mij. Och, wat hou ik toch van haar! Ik lachte terug en keek dan naar een hoopje papierwerk die op onze bureau lag en zuchtte.

Een uurtje later zei Brigitte "Eric, ik ga even naar het toilet." "Oké, tot straks" antwoordde ik. Brigitte was nog maar 5 seconden weg of Patrick kwam binnen. "Euh, Eric er is hier iemand die je dringend wil spreken." Zei Patrick. Ik stond op bij de gedachten dat het een burger zou zijn die weer iets zou gezien of gehoord had. Totdat ik zag dat Emma naar binnenkwam. Ik schrok. "Ah, schatje hier zit je! Waarom antwoordde je niet meer op mijn berichtjes?" zei ze terwijl ze recht tegenover mij kwam staan. Ook juist, ik had Emma nog niks laten weten. "Euh, Emma het is  beter als je vertrekt." Zei ik snel, ik wou in elk geval vermijden dat Brigitte haar zag. "Mo allé schat!" zei Emma en nam mijn hoofd vast en drukte haar lippen op de mijne. Ik wou wegtrekken, maar dat ging niet, iets in mij hield dat tegen. Ik wist dat dit fout was, zo fout, maar toch deed ik niks, niks!