De vriendschap die de liefde bedroog

~20~

~volgende ochtend~

Ik werd wakker door mijn wekker die afging. Ik was zo moe, ik had echt niet geslapen. Ik wou opstaan tot ik besefte, dat ik niet meer kon gaan werken. Ik was mijn job kwijt. Toch besloot ik op te staan. Ik at een boterham en ging toch naar het kantoor om mijn excuses aan te bieden aan de chef en Patrick, ik was ook nog een paar dingen vergeten die nog op het bureau van mij en Brigitte stonden. Ik stapte in mijn auto en reed naar het kantoor. Eenmaal aangekomen, liep ik langs het onthaal naar binnen. Patrick stond niet aan het onthaal, ik liep door tot ik aan het bureau van de chef kwam. Ik wou net aankloppen tot ik mijn naam hoorde vallen. "Maar, chef Eric was een van je beste. Dat heb je altijd zelf gezegd." Zei Patrick. "Ik weet het Patrick, maar hij is te ver gegaan!" zei de chef. Toen ik dit hoorde liet ik mijn hoofd naar benden vallen. Ik raapte al mijn moed bijeen en klopte aan. "Binnen!" riep de chef. Ik deed de deur open en keek naar Patrick en de chef. "Euhm, ik kom nog een paar spullen halen." Zei ik schuldig. De chef knikte en keek dan weer naar zijn computer. Ik keek naar Patrick die een verband rond zijn arm had."Gaat het een beetje? Patrick?" vroeg ik schuldig. "Ochja, ik heb pijn hé." Zei Patrick. "Chef, Patrick sorry hoe ik gisteren deed. Ik was mezelf niet!" zei ik. De chef keek me aan. "Voor mij is het goed. Ik versta het." zei Patrick. De chef begon ook te twijfelen. "Chef? Meende u dat ik niet meer terug mocht komen?" vroeg ik. "Kijk, ik keur zeker niet goed hoe je gisteren deed. Ook heb je een domme fout gemaakt, maar ik geef je nog 1 kans nog 1 misstap en je bent ontslagen." Zei de chef. Er sprong spontaan een glimlach op mijn gezicht. "Dank u!" riep ik blij, ofja als je het blij kunt noemen was een andere vraag. Ik verliet het bureau van de chef en ging naar het bureau van Brigitte en ik.

Brigitte was er niet, waarschijnlijk was ze naar de keuken ofzo. Ik ging op mijn bureaustoel zitten, tot ik een foto van mij en Brigitte zag staan naast onze computer. Het was een foto, waar Brigitte en ik kusten voor een vijvertje, bij het maanlicht. Die tijd was geweldig! Die tijd was ik gelukkig, echt gelukkig! Ik voelde dat mijn ogen zich begonnen te vullen met tranen, dus keek ik snel weer naar het papierwerk.

Niet veel later ging de deur van ons kantoor open. Daar stond ze! Brigitte! Ik wist niet wat zeggen, dus zweeg ik. Ik keek haar aan, ik zag dat ze schrok, toen ze mij zag zitten en ze sloeg de deur weer toe. Een diepe zucht verliet langzaam mijn mond. Ik kon wel door de grond zakken van verdriet.

Brigitte

Toen ik Eric zag zitten, sloeg ik de deur weer toe. Ik wil niks meer met hem te maken hebben. Ik heb hem een 2de kans gegeven, maar die heeft hij zelf verbrod! Ik besloot naar de chef te gaan. Ik klopte op zijn deur en hoorde de chef "Binnen!" roepen. Ik deed de deur achter me dicht en ging op een van die stoelen, die daar staan zitten. "Zeg het eens." Zei de chef. "Ik heb gezien dat Eric terug is." Begon ik. De chef knikte. "Chef, als je het niet erg vindt zou ik graag een team vormen met iemand anders." Zei ik vastbesloten. De chef schrok een beetje, maar aan zijn blik te zien begreep hij het wel. "Ik zal eens kijken." Zei de chef terwijl hij iets opzocht op zijn computer. "Deze week kun je met Tineke op pad, Koen zal dat wel niet erg vinden." Zei de chef. "Denk je dat je ooit nog met Eric wil samenwerken?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en zei "Nee, sorry ik hij heeft mij te veel pijn gedaan, ik kan hem niet meer vertrouwen." "Dat versta ik, ik zal zorgen dat er een 2 nieuwe rechercheurs zijn, 1 voor jou en 1 voor Eric. Ik heb al 2 stagiairs op het oog, zij gingen normaal een team vormen maar door die omstandigheden zal ik ze bij jullie plaatsen." Zei de chef. Ik bedankte hem en verliet zijn bureau

Eric

Toen Brigitte de deur van ons kantoor dicht sloeg. 5 minuutjes later ging ik een koffie halen in de keuken, ik liep langs het bureau van de chef en hoorde Brigitte zeggen "Chef, als je het niet erg vindt zou ik graag een team vormen met iemand anders." Mijn hart brak in duizend stukjes. Brigitte wil me echt niet meer, ze meende het echt. Ik liep verder naar de keuken en ging een tas koffie halen. Ik probeerde mijn tranen te verbergen, maar dat ging niet zo goed. Toen ik mijn tas koffie vast had wou ik weer naar mijn bureau gaan, ik keek naar beneden zodat niemand zou zien dat ik aan het wenen was.

"Eric?" zei Koen. Ik negeerde hem op dat ik niet wou dat hij zag dat ik geweend had. Koen kwam bij me staan. "Was jij niet ontslagen?" zei Koen. "Ik krijg nog 1 kans." Zei ik stil. "Euh? Eric gaat het wel?" vroeg Koen bezorgd. Ik schudde mijn hoofd. "Kom eens mee naar de kleedkamers." Zei Koen en trok me mee richting de kleedkamers. "Vertel eens." Zei hij terwijl we gingen zitten op een bankje die daar stond. "Brigitte..." Begon ik. "Wat is er met haar?" vroeg Koen. "Ze wil mijn partner niet meer zijn." Ik zag dat Koen schrok. "Hoe weet je dat zo zeker?" vroeg hij schokkend. "Ik heb het haar zelf horen zeggen tegen de chef." Zei ik stil. "Ik heb alles verpest Koen!" riep ik. "Rustig! Probeer nog eens te praten met haar." Zei koen. Ik besloot dat te doen en Koen zijn raad op te volgen. Koen gaf mij nog een schouderklopje en hij ging naar zijn bureau en ik richting Brigitte.

Ik liep haar richting uit, ik raapte al mijn moed bijeen en zei met traanogen "Brigitte, luister even! Ik begrijp dat je me niet meer wil zien, maar ik weet dat ik fout was. Ik had Emma moeten wegduwen! En dat heb ik niet gedaan. Sorry daarvoor. Maar ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, om je te overtuigen dat ik u graag zie!" Brigitte keek me aan, ze had duidelijk ook geweend. "Mij gewoon gerust laten Eric!" zei ze bot, ze duwde me weg en liep naar de keuken. "VERDOMME! BRIGITTE!" riep ik. Koen hoorde wat er gebeurde en liep naar me toe. "Eric, wees nu eens rustig! Zo ga je Brigitte nooit terugkrijgen!" zei Koen. Ik liet een diepe zucht uit mijn mond ontsnappen. Hij had wel gelijk, ik moest mijn kalmte bewaren. Ook al was dat soms zo moeilijk.

~een week later~

'tuut tuut tuut' hoorde ik, men wekker... Ik keek hoe laat het was '6u30' pff... Opeens vielen mijn ogen op een foto van Brigitte en mij. Wat mis ik haar toch. Tussen ons komt het nooit meer goed en allemaal door mijn fout! Ik besloot me klaar te maken en maakte mijn lunch klaar voor de middag. Ik was heel de week al stil op kantoor, sinds ik en Brigitte elk een andere partner hebben, betekent ik echt niks meer voor haar. Mijn nieuwe partner heet Amber en Brigitte haar nieuwe partner was een man, Lukas. Ze kwamen goed overeen, soms te goed naar mijn goesting! Ik was klaar voor vertrek, ik stapte in mijn auto en reed naar het kantoor. Toen ik aankwam zag ik Brigitte en Lukas staan. Ze hadden precies veel plezier. Ik had het niet zo voor Lukas! Ik vond hem maar niks. Ik kon er precies niet tegen, hoe hij tegen Brigitte deed. Ik besloot dan maar naar binnen te gaan. Ik liep langs het onthaal, ik begroette Patrick en liep door naar de refter. "Goeiemorgen!" riep Koen. Ik lachte zacht terug. Ik kon het maar niet vatten dat Brigitte mij niet meer moest hebben. Ik denk nog elk moment van de dag aan haar! Ik mis haar! Ik ging gaan zitten op een stoel, niet op mijn vaste plaats, want Lukas zat nu naast Brigitte... Ik keek richting de chef. "Bon mannekes, Amber, Eric, Koen en Tineke papierwerk, de rest op patrouille." Zei de chef. Ik keek naar Brigitte, die Lukas een hive-five gaf. Ik mis haar! Die Amber is zo stil, zo saai, ze kan nooit eens lachen. "Pff, weeral papierwerk!" zaagde Koen. "Moo, schat toch! Je hebt mij!" zei Tineke en gaf Koen een kus. Toen Koen en Tineke kusten kwam er bij mij een gloed van verdriet te binnen.  Ik miste het moment wanneer ik ook 'schat' kon zeggen tegen Brigitte! Wanneer ik mijn lippen op de hare kon drukken. Wanneer ik haar zachte lichaam tegen het mijne kon voelen. Een diepe zucht verliet mijn mond terwijl ik mijn hoofd zwak liet vallen.

Brigitte

Ik had het echt naar mijn zin, met mijn nieuwe partner. Maar toch blijft het vreemd, Eric is mijn partner niet meer? Ik kon dat maar niet vatten. Ik miste zijn lach, zijn blik, zijn grapjes, Ik miste hem! Maar hij had me gewoon te veel pijn gedaan... en dat kan ik niet zomaar vergeten.

Na de patrouille, die niet zo speciaal was, keerden we terug naar het kantoor, eenmaal aangekomen, was er nog niemand, buiten degene die papierwerk hadden. Ik ging naar de keuken, voor een tas koffie. Tot ik me omdraaide en Lukas heel dicht voor me zag staan.