De vriendschap die de liefde bedroog

~25~

Koen

Tineke was hard aan het huilen, ik probeerde haar zo goed mogelijk te troosten, maar ik kreeg het ook moeilijk. "Ik hoop zo dat alles goed komt!" zei Tineke stil tussen haar tranen door. "Ik ook, ik ook." zuchtte ik en trok haar dicht tegen me aan. "Gaan we naar het ziekenhuis?" vroeg ik terwijl ik mijn tranen wegveegde. Ze knikte en stapte richting onze wagen. "Koen? Gaan jullie al naar het ziekenhuis?" vroeg de chef. "Ja, wij gaan vertrekken, Als dat mag van u?" antwoordde ik terug. "Ja tuurlijk, ga maar, wij volgen." Zei de chef. Ik stapte in onze auto en reed richting het ziekenhuis. De rit duurde precies eeuwen! Na een lange tijd kwamen we aan in het ziekenhuis. We liepen richting het onthaal en ik vroeg "Waar is de kamer van Brigitte Broeckx?" "Mevrouw Broeckx, is nu in de operatiezaal." Zei de onthaalbediende. "Weet u, of het erg is?" vroeg Tineke. "Dat moet u aan de dokter vragen. U kunt in de wachtzaal wachten." Zei ze vriendelijk en wees ons de weg. We kwamen in de wachtkamer binnen en daar zat Eric, hij leunde met zijn hoofd tegen zijn armen en zijn ellebogen leunde op zijn knieën, zijn handen verborgen zijn gezicht. "Ça va makker?" Vroeg ik en ging naast hem zitten. "Het is allemaal mijn schuld! Als ik niet zo stom was geweest om Emma te kussen, had dit al niet gebeurt!" zei hij al wenend. "Eric, dat is jouw schuld niet? Het is de schuld van die gek op de baan." Zei Tineke. Eric schudde triest zijn hoofd terwijl hij zijn hoofd weer liet zakken. Zijn ogen zagen helemaal rood van het huilen. Het was duidelijk dat hij gewoon kapot was. 

"Zijn jullie de collega's van mevrouw Broeckx?" hoorden we achter ons. Het was de dokter. Eric sprong recht. "Ja?" zei hij bezorgd terwijl hij zijn tranen wegveegde. "Volgen jullie dan maar even." Eric twijfelde geen seconde en volgde de dokter op de voet, ook wij volgden hem snel. "Is het al beter met haar?" vroeg Tineke met tranen in haar ogen. Ik trok haar weer stevig tegen mij en wachtte op het antwoord van de dokter. De dokter zuchtte en zei "Met mevrouw gaat het niet veel beter, de reden dat we jullie er bij halen is dat ze het misschien niet zal halen." We waren in schok van zijn antwoord. Dat kon toch niet?

Wat als Brigitte het niet overleefd? Deze vraag bleef me maar achtervolgen. "Hier ligt mevrouw Broeckx, ze ligt in kunstmatige coma, dus ze gaat niks zeggen of doen. Maak er een kort bezoekje van, mevrouw moet nog veel rusten. "Eric, ga jij maar eerst naar binnen." Zei ik met een zwakke glimlach. Ik gaf hem een schouderklopje als teken van kracht, want dat had hij wel nodig. Hij was volledig kapot. Hij zuchtte diep en liet zijn hoofd zakken. Met een klein hartje ging hij voorzichtig naar binnen. 

Eric

Ik voelde me zo schuldig, als ik niet met Emma gekust zou hebben was dit al niet gebeurd! Ik ging met een klein hartje naar binnen, ik was zo bang dat ze het niet ging halen. Toen ik de deur achter me sloot ging ik verder de kamer binnen, ik zag haar liggen vol met draadjes, zuurstofmaskertje en nog van alles. Een regelmatig gepiep klonk door heel de kamer. Ik ging naast haar bed staan en ik keek haar aan, ik kon het maar niet droog houden.

Brigitte

Ik hoorde de deur opengaan, ik wou zo graag kijken wie het was. Maar daar had ik de kracht niet voor, nog steeds had ik het gevoel dat al mijn kracht mijn lichaam beetje per beetje verliet. Ik voelde me nog steeds achteruit gaan. Ik hoorde zachte voetstappen richting mij komen, opeens hoorde ik iemand wenen. De iemand kwam naast mijn bed staan en nam mijn hand vast. Ik voelde een traan op mijn hand vallen. Nog steeds wist ik niet wie die 'iemand' was. Die iemand zuchtte en zei toen "Brigitte, vecht voor ons, ik weet dat ik zoveel fouten gemaakt heb, ik weet dat ik niet het perfecte lief ben geweest, zelfs een slecht lief! Een perfect lief kust geen ander." Die stem, die hand, het was Eric! Ik hoorde zoveel verdriet in zijn stem. "Ik mis je zo hard, waarschijnlijk wil je liever niet dat ik hier ben, maar ik kon niet anders. Mijn hart behoord toe aan u en aan niemand anders. Ik hou zielsveel van u! Voor mij mag de wereld vergaan, als ik jou verlies. Ik zou voor u door het vuur lopen!" zei hij nog. Ik voelde dat zijn hand de mijne verliet. "Sorry, Brigitte! Je wil waarschijnlijk niet dat ik hier ben, maar dat Lukas afkwam. Sorry." Zei hij met zoveel verdriet in zijn stem. "Och, wat heeft het voor zin Eric! Ze hoort je niet en je kunt je fout toch niet meer recht zetten!" zei hij kwaad tegen zichzelf terwijl hij nog steeds tussen zijn tranen doorpraatte. Ik wou zo graag zeggen, dat dit zijn schuld niet was! Ik raapte al mijn kracht bijeen, maar te vergeefs het lukte me maar niet, ik had te weinig kracht over om iets te zeggen of doen. Ik hoorde de deur van mijn kamer weer opengaan. 

Eric

Koen en Tineke kwamen binnen, mijn ogen waren helemaal rood van het wenen, mijn haar was compleet in de war. Mijn kleren zagen er niet bepaald net uit. Maar dat kon mij nu allemaal niks schelen. Koen kwam naar me toe en zei "Gaat het makker?" Ik schudde mijn hoofd en ging met mijn hand door mijn haar. "Dat komt wel weer goed." zei Koen met een krop in zijn keel. "Wat moet er nog goed komen Koen? Ik heb alles verbrod! Het kan niet meer goed komen Koen! De enige die nu voor haar telt is die Lukas. Waar is die trouwens?" vroeg ik nogal bot. "Lukas kom zo dadelijk, hij moest nog iets regelen met de chef." Zei Tineke die naast Brigitte haar bed stond. Ik voelde een raar gevoel opkomen, ik wist wel dat het jaloezie was. Maar zo hevig heb ik dit gevoel nog nooit gehad. Ik ging gaan zitten in een van de zeteltjes naast haar bed en mijn ogen keken maar 1 richting uit, naar Brigitte.

5 minuutjes later, kwam de chef toe samen met Patrick, Femke, Obi en Aziz. De rest moest nog werken. Iedereen keek me aan, ook logisch, mijn ogen waren nog steeds rood en heel vochtig, mijn haar lag er niet bepaald mooi uit en mijn gezicht zag er niet uit, samengevat ik was compleet verslagen! De chef kwam naar me toe. "Gaat het een beetje, Eric?" vroeg hij terwijl hij over mijn rug wreef. Ik schudde mijn hoofd weer. Toen brak er een vreemde stilte op, maar ik vond dit niet erg. Ik miste Brigitte en nu ligt ze hier, dankzij mij! Een luid en lang gepiep verbrak de stilte. Het was van haar hartmonitor, ik schrok, sprong recht en liep naar haar bed. "Roep een dokter! Snel!" riep ik heel paniekerig. "Brigitte, aub! Hou vol! Ik kan niet zonder u!" zei ik terwijl ik haar hand vastnam. Ze voelde niet zo warm aan. Ik was zo bang! Opdat moment stormden de dokters en 2 verplegers de kamer binnen. "Dit is niet goed! Zorg dat ze operatiezaal 2 asap vrijmaken!" zei een dokter tegen de verplegers. Ik schrok van de dokter zijn reactie. "Ze gaat het toch halen?" vroeg ik aan de dokters die haar bed naar de operatiezaal verplaatsten, terwijl ik hem volgde tot in de gang. "Ze is zeer onstabiel, we zullen ons best doen. Maar ze hangt aan een zijde draadje." Riep de dokter tegen mij. "Onstabiel?" riep ik luid tegen mezelf. Ik voelde dat mijn tranen weer de weg naar buiten vonden, dit keer veel meer tranen. Ik zakte door mijn knieën en ging gaan zitten met mijn rug tegen de muur van de gang, Ik trok mijn knieën in, ik legde mijn hoofd op mijn handen en mijn armen leunden op mijn knieën. Ik begon hard te huilen, ik had door dat iedereen me aan keek maar daar toonde ik geen aandacht aan.

Even later stonden Obi, Aziz, Patrick en de chef bij mij. De rest stond bij Tineke die het ook moeilijk begon te krijgen. De chef hurkte voor mijn uit. "Eric, toon dat je je moed niet verliest, blijven hopen! Brigitte is een sterke vrouw!" zei de chef. Bij die laatste woorden kreeg ik een kleine lach op mijn gezicht. Ik veegde mijn tranen weg en stond op. "Wat als ze het niet overleefd? Dan heb ik haar nooit kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, dat zij mijn levensbron is?" vroeg ik bot tegen de chef, met de nadruk op 'zij'. "Eric, zover komt dat toch niet." Antwoordde hij. Ik wist gewoon niet meer wat te doen. Ik wou haar niet kwijt. "HET IS VERDOMME ALLEMAAL MIJN SCHULD!" riep ik tegen de chef. Ik zag dat iedereen en vooral de chef verschoot van mijn reactie. "Eric rustig!" zei de chef, hij wou zijn hand op mij schouder leggen, maar ik sloeg hem weg. Ik liet wat verder de gang in en schopte daar hard tegen een bankje en begon te slaan tegen de muur.  Patrick, Koen en Obi kwamen me achterna en trokken mij achteruit. De chef kwam naar mij toe. Ik kon niet weg want Patrick, Koen en Obi hadden mij vast, ook al stribbelde ik tegen, het lukte me niet om los te raken. "Luister Eric, iedereen heeft het er moeilijk mee! Maar dat komt weer goed. Alleen als jij je rustig houdt! Brigitte wil dit ook niet!" zei de chef rustig. Ik knikte mijn hoofd. Zijn laatste woorden raakten me en ik werd al snel wat rustiger. Ook Patrick, Koen en Obi lieten mij weer los. Ik dacht dat ik gekalmeerd was, tot ik zag dat Lukas toekwam. 

"Hoe gaat het met mijn Brigittetje?" vroeg hij met een grijns, precies alsof het hem niet veel kon schelen. Ik voelde al mijn jaloezie weer opkomen, toch probeerde ik me te beheersen. Wat zeer moeilijk was.  "Zei jij nu 'mijn Brigittetje'?" vroeg ik nog kalm terwijl ik naar hem wandelde. "Ja? Wij komen nogal heel goed overeen." Zei hij trots, met de nadruk op 'heel'.  Ik nam hem vast bij zijn kraag en duwde hem hard tegen de muur. Ik gebruikte al mijn kracht waardoor hij zijn voeten niet meer op de grond kon plaatsen. Mijn jaloezie won van mijn verdriet, ik was woest. "Brigitte is ni van u! Verstaan!" Riep ik kwaad. "Toch ook niet meer van u?" lachte hij. Ik wou hem slaan, maar ik werd tegengehouden door de chef. "Eric! Als je niet stopt, vertrek je naar huis! Het is hier nog altijd een ziekenhuis." zei hij streng. Ik liet hem los, nu stonden we oog in oog. "Sukkel!" zei Lukas stil, lachend maar gemeen en hij gaf een gemene duw tegen mijn schouder en ging naast Koen staan. Ik negeerde het, maar hij had wel gelijk. Ik ben een sukkel.