De vriendschap die de liefde bedroog

~29~

Eric

Tineke en ik knikten bang, de man met de knuppel zei nog "En als jullie niet doen, wat wij vragen zal het jullie niet goed bekomen! We weten meer over jullie dan je denkt!" Toen ik zag dat ze vertrokken sprong ik recht en ging naar Tineke. Ik had zelf ook nog veel pijn, maar Tineke zag er erger uit. Ik hurkte voor haar neer en nam haar hand vast. "Gaat het een beetje?" vroeg ik met een krakende stem aan Tineke. Ze knikte, ze probeerde haar rechter te zetten, maar dat lukte niet. Ik hielp haar om recht te zitten. Tineke gaf mij om te bedanken een deugddoende knuffel. "Merci." Zei ze stil. Ik lachte zacht en zei "Wat moeten we nu doen? Binnen 3 dagen staan ze op ons kantoor en als het blijkt dat wij de daders hielpen, dan verliezen we onze job." "Ik weet het Eric, maar veel keus hebben we niet. We zorgen gewoon dat iedereen daar weg is als ze willen toeslaan." Antwoordde ze. "Maar hoe? De Patrick en de chef die gaan zelden op patrouille." Zei ik bang. "We vinden wel iets." Zuchtte Tineke. 

Ik hielp haar met rechtstaan en nam haar mee naar buiten, richting onze patrouillewagen. Ik zag dat Tineke nog steeds veel pijn had, met mij ging het beter. Ook logisch, die man heeft ook veel langer op Tineke geslaan dan op mij. "Zou je niet best eens naar het ziekenhuis gaan?" vroeg ik ongerust. Ze schudde haar hoofd. "Wat als de dokters vragen wat er gebeurd is? Vroeg ze bang. Ik wist niet wat reageren, dus startte ik de auto. De rit naar het kantoor was stil, heel stil. Ik moest constant denken aan daarnet. Toen de man Tineke sloeg, daar werd ik zo kwaad van. Hoe moeten we dit nu oplossen? Naar de chef gaan is geen oplossing, in tegendeel. Het zou alles erger maken.

Toen we aankwamen op het kantoor liepen we nog steeds stil naar binnen. Iedereen keek ons aan, vooral keken ze Tineke aan. We negeerden al hun blikken en liepen zonder reactie de refter binnen. Na een tijdje was iedereen er voor de lunch. Tineke en ik waren nogal stil. Ik dacht constant aan daarnet. Hoe kunnen we er nu zorgen dat die gangsters ongestoord hun gang gaan in een politiekantoor? Op die vraag kon ik maar geen antwoord bedenken, hoe hard ik ook probeerde. Het lukte maar niet.

Veel honger had ik niet. Ik kreeg echt niks door mijn keel. Brigitte merkte het en wreef over mijn rug en zei "Schat is er iets?" ik schudde mijn hoofd en zei "Ik heb gewoon niet veel honger." Ik zag aan Brigitte haar blik dat ze het niet geloofde, maar dat negeerde ik.Hier had ik echt geen zin in. Even later zei de chef "Bon mannekes, de lunch zit erop. Iedereen op patrouille behalve Koen, Tineke, Brigitte en Eric." Iedereen knikte, ik was wel blij dat ik papierwerk moest doen. Zo kon ik eens nadenken over wat we kunnen doen. Want die tijd had ik wel nodig. Ik wou rechtstaan en naar het bureau van Brigitte en ik gaan, maar de chef hield me tegen. "Eric? Is er iets?" vroeg hij ongerust. Ik schudde mijn hoofd en ging naar het bureau van Brigitte en mij. Hier had dus echt geen zin in, al die vragen. Ik kom daar gek van. 

We waren nu al 2 uur bezig met het papierwerk, niet dat ik veel gedaan had ofzo, maar ik had nog altijd geen idee. Ik vond gewoon niks! Ook Brigitte zei geen woord, ik weet dat ik het niet mocht uitwerken op haar. Maar soms kon ik niet anders. Iedereen moest me gewoon even rust geven, behalve Tineke dan. Ik schrok van het geklop op onze deur. "Ja!" riep Brigitte. We zagen de deur rustig opengaan tot Koen tevoorschijn kwam. "Even pauze?" vroeg hij. Brigitte en ik knikten en stonden recht. Ik ging een koffie halen naar de keuken, terwijl Koen en Brigitte al naar de refter liepen. Ik nam een tas uit de kast en vulde die met gloeiende koffie. "Eric?" hoorde ik iemand zeggen. Ik draaide me om en zag Tineke staan. "Ja?" zei ik vragend. Ze keek even uit de deur van de keuken of er niemand niks kon horen en zei toen met een krakende stem "Heb jij al iets gevonden hoe we die drugs naar buiten kunnen krijgen?" Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. "Jij?" vroeg ik stil. Ook zij schudde haar hoofd. "Eric, ik ben bang." zei ze hopeloos. Ik ging dichterbij haar staan en legde mijn handen op haar schouders. Ik keek haar recht in de ogen aan. "Je hoeft niet bang te zijn, ik ben bij je. Ik zal je beschermen." Ik zag dat ze tranen in haar ogen kreeg. Ik probeerde haar zo goed mogelijk te troosten, terwijl ik zelf schrik had. Die mannen waren tot alles instaat, dat wist ik wel zeker.

...............................................

Hehehe weer slecht deeltje :) 

Sorry dat ik zo weinig upload, maar ik ben vooral bezig aan een nieuw verhaal 'De verkeerde keuze'.

Idk wanneer het online komt, maar het zal alleen over breric (Brigitte en Eric) gaan omdat ik die toch zo cute vind hehe :)

Greetzz x